در طول نیمقرن گذشته و حتی بیشتر، سیاستهای فرهنگی توسط طیف وسیعی از مقامات و سازمانهای دولتی، از شورای شهر یا محله تا دولتهای منطقهای، ایالتی و ملی تا سازمانهای فراملی (مانند یونسکو)، توسعه و ترویج شده است. در10 دسامبر 1948، مقرراتی توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در اعلامیه جهانی حقوق بشر گنجانده شد که در بند 1 ماده 27 تصریح میکند: «هرکس حق دارد آزادانه در زندگی فرهنگی جامعه شرکت کند. از هنرها لذت ببرد و در پیشرفت علمی و فواید آن سهیم باشد».