دیوان‌سالاری و تافته جدابافته‌اش

نظام اداری ایران که از اوایل دهه 1300 پا به جانب مدرن‌شدن گذاشته بود، در رقابتی ناهمگون بین کارکنان سطوح مختلف این دیوان‌خانه عظیم، زایش الگوی نابرابر مرکز- پیرامون را موجب شد که در آن مرکزنشینان با کسب امتیازات خاص، فاصله خود را با سطوح پایین افزایش دادند و دولتی‌های پایتخت‌نشین- از وزیر تا مستخدم جزء- در پشت عینک جایگاه و قدرت خود، دیگر کارکنان دولتی مناطق پایین‌دست و پیرامونی را مستخدمانی خرده‌پا و شهرستانی به حساب آورده و به استیلای تاریخی خود ادامه دادند.