در خاطرات ما، زایندهرود همچون نوار طلایی در دل اصفهان جریان داشت. کودکی ما کنار رودخانه به قایقسواری طی شد و در سایه چنارهای کنار رودخانه بزرگ شدیم. همان زایندهرودی که تبدیل به زخم خشک و بیجان شده است. این جمله را لیلا، مادر دو فرزند و ساکن یکی از محلات قدیمی اصفهان میگوید. او که با نگاهی غمگین به بستر خشک زایندهرود مینگرد، به «شرق» میگوید: کودکی من کنار زایندهرود طی شد.