وقتی زنگ مدرسه نام نیک او را تکرار می‌کند

ناصر قفلی رفت و مدرسه‌ها یتیم شدند؛ مردی که بلد بود چگونه باید با آجر، آینده ساخت. کسی که هر خشت را نه برای دیوار، بلکه برای رؤیا چید؛ برای پرواز کودکانی که در رؤیاهای خاموش‌شان، کلاس درس یک آرزوی دور بود. دکتر ناصر قفلی، خیّر فرهیخته‌ای که آجر به آجر، آینده فرزندان این سرزمین را ساخت، اکنون در آرامش ابدی آرمیده. اما میراث او هنوز در گوشه‌گوشه ایران نفس می‌کشد؛ در صدای زنگ مدارسی که او بنا نهاد، در نگاه پرامید کودکانی که زیر سقف اندیشه‌اش قد می‌کشند‌ و در دل هزاران معلم که کار خود را مدیون خانه‌های …