در روزگار پرمخاطرهای که منطق زور، گفتوگو را تهدید میکند، حفظ همزمان دو سنگر «میدان» و «دیپلماسی» بیش از هر زمان دیگری اهمیت یافته است. در چنین وضعیتی، قدرت نظامی بهعنوان پشتوانهای برای اقتدار سیاسی مطرح میشود؛ اما آنچه میتواند بحرانها را مهار و منافع ملی را تثبیت کند، بهرهگیری هوشمندانه و متوازن از دیپلماسی در کنار آن است.