از ابتدای سال جاری تاکنون، بنا بر گزارشهای رسانهای، دستکم ۱۸ زن در ایران قربانی خشونتهای مرگبار درونخانوادگی شدهاند. این آمار اگرچه بهظاهر یک عدد خشک و بیجان است، اما در پسِ آن، ۱۸ زندگی خاموششده، ۱۸ فریاد بیصدا و ۱۸ پرونده ناتمام نهفته است. بیشتر این قتلها به دست نزدیکترین افراد به قربانی –پدر، برادر و همسر– و تحت لوای مفهومی موسوم به «ناموس» صورت گرفتهاند؛ مفهومی که در سایه خلأ قانونی، سکوت نهادهای متولی و عرفهای تبعیضآمیز، به توجیهی برای قتل تبدیل شده است.