ذهن انسان شرقی، بهویژه ایرانی، اغلب بهجای تحلیل صریح و منطقی، جهان را از میان لایههای رمز، استعاره، اسطوره و نشانه تجربه میکند. این ویژگی را میتوان «ذهن تأویلی» نامید؛ ذهنی که بهجای دیدن سطح، دنبال عمق میگردد و بهجای دانستن، میل به شهود دارد.