بخت‌آزمایی دوباره از مسیر لوایح

در سال‌هایی که ایران یکی از تلخ‌ترین دوره‌های تاریخ خود را از نظر منابع آب، فرسایش سرزمین و برهم‌خوردن تعادل اکولوژیک پشت سر می‌گذارد، انتظار آن بود که نظام مدیریت آب کشور، چشم‌انداز تازه‌ای را برگزیند؛ چشم‌اندازی مبتنی ‌بر حفاظت از آبخوان‌ها، صیانت از رودخانه‌ها در جایگاه یک «اکوسیستم»، اجرای جدی طرح‌های تعادل‌بخشی، احیای حقابه‌های محیط‌زیستی‌ و بازنگری بنیادین در سیاست‌های توسعه براساس واقعیت‌های آبی کشور و بازگشت به محترم نگه‌داشتن مکانیسم‌هایی که در طبیعت میلیون‌ها سال کارکرد داشته است.