تنوع اقلیمی ایران موجب تنوع قومیتی در کشور شده است؛ عشایر کشور ، قومی که بیهیچ چشمداشت و با بهرهمندی از کمترین امکانات، به زندگی و تولید و گاه پاسداری از مرزهای کشور میپردازند، بخشی از این تنوع هستند؛ بر همین اساس توسعه طرحهای عمرانی و گردشگری در مناطق عشایری میتواند بهعنوان یکی از مولفههای حمایتی از این بخش جامعه مطرح باشد. باتوجه به مشکلات و خشکسالیها و کمبودها در نحوه زندگی اقوام در روستاها یا مناطق عشایری، شاید گردشگری بتواند جز منافعی که دارد، از نظر اقتصادی هم کمککننده باشد.