اقتصاد ایران سالهاست زیر سایه یک مشکل ساختاری قدیمی حرکت میکند؛ چرخهای که محور آن وابستگی بودجه به درآمدهای نفتی است و پیامد آن عدم تزریق سرمایه کافی برای نوسازی زیرساختها و تجهیزات. این چرخه بهقدری ریشهدار است که حتی در دورههایی که درآمد نفت افزایش داشته یا نرخ جهانی نفت در اوج بوده، باز هم بخش عمده منابع صرف هزینههای جاری و مخارج روزمره دولت شده است؛ مخارجی که نه ارزش بلندمدت ایجاد میکند و نه از استهلاک زیرساختها جلوگیری میکند. در نتیجه، ایران امروز با انبوهی از پروژههای عمرانی نیمهتمام، …