واکنش‌های غیرطبیعی به برنامه «گنگ» علی ضیا؛ آلودگی فضای مجازی را تشدید نکنید و تصمیم بگیرید

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، انتشار ناگهانی برنامه «گنگ» با اجرای علی ضیا و حضور محمدرضا شایع، رپر شناخته‌شده فارسی، همچنان در سطوح مختلف جامعه و فضای مجازی واکنش‌های گسترده‌ای را برانگیخته است.

این برنامه که در پلتفرم فیلیمو منتشر شد، از همان ابتدا با ابهامات و جنجال‌هایی همراه بود و به نظر می‌رسد بیش از آنکه به معرفی هنری رپ فارسی کمک کند، به ابزاری برای تنش‌های فرهنگی و سیاسی تبدیل شده است.

زمینه انتشار و ابهامات قانونی برنامه «گنگ» در پلتفرمی منتشر شد که سابقه‌ای در عدم تمکین از قوانین تنظیم‌گری محتوا دارد و اغلب با گسل‌های اجتماعی بازی می‌کند. این برنامه بدون مجوز رسمی از ساترا (سازمان تنظیم مقررات صوت و تصویر فراگیر) پخش شد و تا لحظه نگارش این گزارش، همچنان در فیلیمو قابل دسترسی است.  

در حالی که منابع نزدیک به ساترا همچنان از مجوز نداشتن این برنامه و پیگیری حقوقی آن صحبت می‌کنند. اصرار برخی افراد نزدیک به دولت بر مجوزدار بودن  این برنامه اذهان را به سمت اختلافات اساسی بر سر تنظیم گری محتوایی فراگیر و مدیریت فضای مجازی می‌برد که وجود دارد. 

تا اینجا برنامه گنگ نه تنها به رسالت خود عمل نکرده بلکه تبدیل به طعمه ای برای کنش هایی در جهت اختلافات اساسی بر سر مدیریت فرهنگی و فضای مجازی شده است. 

 رپرهایی که در این برنامه حضور دارند، اغلب با ادبیات تند و گاه زشت خود فضای مجازی را آلوده می‌کنند و این برنامه بدون ملاحظات لازم، این روند را تشدید کرده است.

واکنش ها به این برنامه هم نشان می دهد که نه تنها تولید چنین برنامه ای در جهت ترمیم چند قطبی ها نبوده بلکه آتش بیار معرکه ای شده که توسط یک گروه کوچک اجتماعی با عنوان رپری بر آن دمیده شده است. 

برخی حضور شایع روی استیج برنامه علی ضیا را ستایش کرده اند و بسیاری آن را به نوعی «پاستوریزه کردن» رپ و تقسیم آن به مجاز و غیرمجاز می‌دانند.  اما واقعیت این است که امثال شایع نه هنرمندان متعهد ثابت مزاجی هستند و نه می توان به اظهار نظرات آنها اتکا کرد! و تنها کاری که این برنامه جدای از عادی سازی اختلاط و ادبیات فحاش در جامعه کرده آلودگی برای افکار عمومی و فضای مجازی بوده است!

  این تناقض‌ها، هشدار به سیاستگذاران و نتیجه‌گیری انتشار «گنگ» و موج بی‌مجوز شدن آثار هنری، هشداری جدی برای سیاستگذاران فرهنگی است. آنچه از پس انتشار این برنامه بیرون آمد – از عذرخواهی شایع تا مطالبات غیرمنطقی و تنش‌های مجازی – چیزی جز آلودگی بیشتر فضای مجازی نبود و نیست.

مسیر دوقطبی کردن جامعه برای کسب سهم بیشتر، نه تنها مانوور مناسبی برای مدیران رسانه‌ای نیست، بلکه دودی است که چشم همه را می‌سوزاند و منافع ملی را تهدید می‌کند.

فضای مجازی نیاز به مدیریت دارد و امیدواریم پیگیری‌های حقوقی برای انتشار بدون مجوز این برنامه به نتیجه برسد تا حکمرانی فرهنگی بیشتر از این مورد طمع جریانات مختلف قرار نگیرد. در نهایت، واکنش‌های غیرطبیعی به این برنامه نشان می‌دهد که جامعه نیاز به گفتگوی سازنده دارد، نه تنش‌های کاذب.