«صف» فقط یک انتظار ایستاده ساده نیست. شاید اگر همانند کشورهایی که طعم دلچسب توسعه را چشیدهاند در «صف» میماندیم، فقط انتظاری خوشایند تعبیر میشد. اما در ایران «ماندن در صف» و منتظر شدن برای لحظهای که نوبت ما میرسد، تبدیل به یک عادت زیستی شده که کندن از آن، حتی اگر بخواهیم به نظر دشوار میآید.