آنچه محسن رنانی درباره زبان پارسی گفته است بیش از اندازه ساده‌انگارانه است و بر پیش‌داوریهایی نادرست دربارهٔ زبان و پیشرفت اجتماعی استوار است. او بسیار ناآگاهانه گواه‌های تاریخی درباره نرمش و پرباری زبانی پارسی را نادیده می‌گیرد و کاربرد استعاره و ایهام را در اندیشه‌های ژرف، به‌درستی درنمی‌یابد.