«شیخ علیش» عمری را در زهد و تقوا به‌سر می‌برد، از تقوا هم آن‌سوتر؛ موی سر خود را می‌تراشید و آه در بساط نمی‌گذاشت بماند. همه عمرش در عزلت‌نشینی و عبادت خدا به‌سر می‌رفت. حتی به‌سان چهارپایان علف می‌خورد. از هیچ‌چیز و هیچ‌کس توقعی نداشت. هرآنچه داشت را وقت امور خیریه می‌کرد و خودش درنهایت پرهیزکاری از …