این نوشته را وقتی می‌خوانید که روز خبرنگار تمام شده و سیل پیام تبریک و توجه به اهالی رسانه هم فروکش کرده و آنها برمی‌گردند به همان جایگاه همیشه فحش خور و متهم از دو سو؛ هم دولتمردان و هم مردم عادی که هر کدام فکر می‌کنند خبرنگار فقط صدای طرف مقابل آنهاست و در روایتگری کم فروشی می‌کنند.

از دی‌ماه 1399 که شیده لالمی، خبرنگار کارکشته اجتماعی، رفتن را به ماندن ترجیح داد، هر چندوقت یک‌بار خبری از مرگ روزنامه‌نگاران از راه می‌رسد و هربار، روزنامه‌نگاران از دنیای سخت روزنامه‌نگاری در ایران می‌نویسند

واکنش مادر روزنامه‌نگار فقید (شیده لالمی) به نوشته‌های غالبا یأس‌آلود برخی از دوستان و همکاران او در کانال تلگرامی باشگاه روزنامه‌نگاران در پاسخ به فراخوانی به بهانه چند مرگ غافل‌گیر کننده است...

بادبان - رسانه - مادر شیده لالمی: از مرگ دخترم اسطوره نسازید