این روزها سوال همه عالم و آدم؛ از حی و حاضر تا مرده و غائب البته به جز تعدادی معلوم‌الحال این است که از بین اینهمه مصیبت‌های جانسوز مردم مجهول‌الحال، چرا دغدغه اصلی برخی مسئولین معلول‌الحال فقط یک چیز بوده که برایش و به پایش سنگ تمام‌هایی هم گذاشته‌اند اساسی!

ظاهرا موضوع ساده است... بیماری پس از انجام اقدامات درمانی یک پزشک فوت می‌کند؛ بستگانش پزشک را به قتل می‌رسانند. مردم و مسئولینی هم که حس بشر دوستانه‌شان بشدت جریحه‌دار شده قاتل‌ را  قصاص می‌کنند و دست آخر، این داستان با باقی‌ماندن 3 جنازه بر روی زمین به پایان می‌رسد!

البته انتصاب و «ارتقای لپ لپی» در قیاس با «صعود پله‌ای» مقوله چندان جدید و عجیبی در کشورمان نیست (خصوصا در زمینه مدیریت‌های فرهنگی – هنری و رسانه‌ای) اما باز طبق وظیفه و شاید از روی بی‌شعوری نسبت به تجربیات گذشته و البته با توجه به انتصابات فعلی فرهنگی – رسانه ای؛ باز هم گفتیم چیزی بگوییم!    

هنوز مسئولین دلسوز، بر سر اینکه بالاخره «کشف حجاب» جرم، بیماری و یا آسیب فرهنگی است (با توجه به دلائلی که در سطور آتی عنوان خواهد شد) به توافق خاصی نرسیده‌اند.

بازار سرمایه هفته دوم مهرماه را در حالی پشت سر گذاشت که ریسک‌های سیاسی در اوج بود و از طرفی اظهارنظرهای ضدونقیض پیرامون نرخ دلار نیمایی نیز بر ابهامات افزود.

بعنوان یک فعال و مدرس کوچک در حوزه ادبیات نمایشی باید ادای دینی کنم به مجله فیلمی که بخشی از بهترین خاطرات نوجوانی و جوانیم را ساخته و چه بسا در وسوسه کردن من در سوق دادن به سمت هنر ششم و هفتم و رسیدن به جایگاه کوچک فعلی‌ام بی‌تاثیر نبوده است.

گفتیم روسای دولت‌ در اول کار و آخر عمرشان عشقند و در سالهای دور از پاستور عشقی! (حداقل از نگاه «رسانه ملی» که بخاطر اسمش هم که شده خود را نماینده ملت می‌داند)  

شک نکنید تاریخ در آینده از ته دل به ما خواهد خندید. نزدیک نیم قرن است مسئولین دلسوز در حال سعی و خطای امور کاملا بدیهی و طبیعی جهانند! دست آخر هم دقیقا به همان ایستگاهی می‌رسند که عالم و آدم قرنها قبل در آن پیاده شده بودند.

خداوکیلی وقتی شما عبارت‌هایی مانند «اینترنت ملی» ؛ «خودروی ملی» و خصوصا «رسانه ملی» را می‌شنوید چه حسی  به شما دست می‌دهد؟ غرور و افتخار؟ یا چیزهایی که نمی‌شود در این صفحه گفت؟!  

از پیک موتوری‌ راننده گرفته تا حسام بیک سرگردنه و ساقیان پیک محله و خلاصه تمامی انس و اجنه می‌دانند که پیک عالم و آدم در المپیک است.

سندرم «از هر انگشتم هنری می‌ریزد» مسئله‌ای است که بعد از ویروس«هنر نزد ایرانیان است و بس» بشدت بلای جان بسیاری از بازیگران وطنی هم، شده است! یعنی بعد از اینکه بازیگری در نقشش گل کرد و معرف عام و خاص شد بعد از آن تا ثابت نکند، هنرش فقط همین یکی نبوده و در سایر امور هم، دستی بر آتش دارد، ولکن ماجرا نمی‌شود!

الهی جز جیگر بگیرد باعث و بانی آنی که ما را در این حالت استندبای نگهداشته! زبان مان لال و روی‌مان به دیوار و صد رحمت به مردم آمریکا که آنها هم شدند بلاتکلیف‌ با انتخابات‌!