۲۷۰ دقیقه در حسرت گل

«جنازه من در جام جهانی گل می زد » عنایتی با چه اعتماد به نفسی چنین ادعایی را مطرح كرد موهایش حالا آنقدر بلند شده كه می تواند آن را ببندد آخرین روزهای حضورش در استقلال چقدر باشكوه بود چه مهاجم همه كاره ای

«جنازه من در جام جهانی گل می زد.» عنایتی با چه اعتماد به نفسی چنین ادعایی را مطرح كرد. موهایش حالا آنقدر بلند شده كه می تواند آن را ببندد. آخرین روزهای حضورش در استقلال چقدر باشكوه بود. چه مهاجم همه كاره ای!

داشتن رضا عنایتی برای هر مربی تبدیل به حسرت شده بود. دایی درست در چنین شرایطی روزهای ناامیدكننده ای را سپری می كرد. در جام جهانی ۲۰۰۶ نه علی دایی بلكه تیم ما بدترین بازیهای چند سال اخیر را به نمایش گذاشت. اگر چه پس از بازگشت تیم ملی برانكو به ایران بسیاری در اشتباهی استراتژیك دایی را مسبب اصلی ناكامی ها خواندند و مرد اسطوره ای فوتبال كشورمان را به بدترین شكل ممكن به چالش كشیدند. درست در چنین حال و هوایی بود كه تعداد معدودی البته بر موضوع پرهیز از شتابزدگی تأكید داشتند و این عده معتقد بودند در شرایط موجود هیچ مهاجمی استانداردهای علی دایی را ندارد.

چه عده معدودی! بعدها خود دایی نیز به طور تلویحی به این موضوع اشاره كرد و گفت: «وقتی یكی زمین می خورد هیچ كس به فكر حمایت از او نمی افتد اما به محض اینكه زمین خورده برمی خیزد و حتی به قهرمانی می رسد همه انگار می شوند دوست.»

شهریار با چه بغض عمیقی در برنامه ۹۰ با مردمی كه حالا در جام ملت های آسیا به شدت برای او دلتنگ هستند دردها و دغدغه هایش را مطرح كرد. تیم ملی ایران سومین دیدارش در رقابت های جام چهاردهم را مقابل مالزی برگزار كرد. ۲ برد و یك تساوی.

راستی چرا در ۳ دیدار گذشته مهاجمان تیم ملی موفق به گلزنی نشده اند؟

پاسخ این سؤال هیچ گونه پیچیدگی ندارد. معادله سختی هم نیست. چون نه رسول خطیبی لیاقت پوشیدن پیراهن شهریار را دارد و نه عنایتی در حد و اندازه ادعاهای ریز و درشت خود نشان داده. اینها در حالی مهاجمان خسته ای به نظر می رسند كه وحید هاشمیان مقابل تیمی مثل مالزی به راحتی چندین فرصت گلزنی را از دست می دهد. «فریدون زندی، جلال حسینی، جواد كاظمیان، جواد نكونام و آندرانیك تیموریان.»

این بازیكنان گل های بازیهای اخیر تیم ملی را به ثمر رسانده اند. به جز جواد كاظمیان كه بیشتر وظایف یك فوروارد كاذب را در زمین انجام می دهد و البته جلال حسینی كه یك مدافع است این هافبك های تیم ملی هستند كه برای ایران گلزنی كرده اند. حالا معلوم شده كه چرا امیرقلعه نویی در گفت وگویی كاملاً خصوصی پیش از آغاز رقابت های جام چهاردهم تأكید كرده: «هیچ كدام از لژیونرها برای من جواد نكونام نیست. حاضرم فقط او را در اوج آمادگی در تیمم داشته باشم.»

مهاجمان پرادعای تیم ملی كجا تشریف دارند. گویا رسول خطیبی نمی داند كه این شماره ۱۰ چه قدمتی در گلزنی دارد. هر چند كه از وارث بی لیاقت علی دایی جز این انتظاری نمی رود. وقتی رفتارها و تصمیمات عجیب و غریب این كودك نابالغ جز حاشیه سود دیگری برای تیم ملی ندارد، دیگر چه توقعی می توان از او داشت كه در زمین شأن شهریار بزرگ را ادا كند.

عنایتی كجاست؟ ادعاهای او چرا به واقعیت تبدیل نشد؟ نكند روح برانكو هنوز به ساق های لاغر و بی توان این مهاجم قفل زده كه تا این حد سنگین و سخت ظاهر می شود! اتفاقاً برعكس. این قلعه نویی است كه در هر بازی با فیكس كردن رضا عنایتی انتقادات را شدت می بخشد. چه مهاجم سابق استقلال حالا برخلاف آن روزها این توانایی را ندارد كه قلعه نویی را در قامت ملی به وجد بیاورد. راستی چرا مهاجمان ما گل نمی زنند؟