هراس تیم های اروپایی از شب آنفیلد

شاید به خاطر شعارشان باشد « هیچ گاه تنها نخواهی ماند » وقتی هواداران شروع به خواندن این شعار می کنند, فوق العاده می شوند خاص و مثال زدنی آن شب را خیلی خوب به یاد دارم رم من بی نظیر بود و لیورپول به نحوی خاص به خاطر هوادارانش بی نظیرتر

شاید روزی که لیورپول، رقیب خود آرسنال را در بازی برگشت دور یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان با آن نتیجه استثنایی شکست داد، تنها کسی که حال آرسن ونگر را به خوبی درک می کرد فابیو کاپلو بود. شاید موقعیت کنونی دن فابیو به عنوان مربی تیم ملی انگلستان طوری نباشد که بخواهد با کسی همدردی کند یا نگرانی مواجهه با تیم برنده را داشته باشد اما مربی ایتالیایی خاطرات تلخی از رویارویی با لک لک ها در ذهن دارد. وی ۲ بار همان طور که ونگر نگون بخت مقابل لیورپول ناکام ماند ، لیگ قهرمانان را به مردان آنفیلد بخشید. اولین بار سال ۲۰۰۲ بود. رم کاپلو فقط باید از شکست جلوگیری می کرد تا بتواند به یک چهارم صعود کند اما حمله مردان ژرار هولیه با ۲ گل متوالی آرزوی قهرمانی اروپا را بر دل کاپلو گذاشت. دومین بار سخت تر از بار اول بود. یوونتوس فصل ۲۰۰۵ آنقدر فوق العاده بود که تصور قهرمانی در پهنه اروپا نزدیک تر از هر خاطره لذتبخشی دن فابیو را قلقلک می داد اما برای دومین بار این لیورپول بود که خاطره را از او دزدید. کاپلو وقتی به شکست آن شب در کنار رم فکر می کند، لبخند پرمعنایی می زند و می گوید: «در اتمسفر لیورپول چیزی بی نظیر وجود دارد. شاید به خاطر شعارشان باشد؛« هیچ گاه تنها نخواهی ماند!» وقتی هواداران شروع به خواندن این شعار می کنند، فوق العاده می شوند؛ خاص و مثال زدنی! آن شب را خیلی خوب به یاد دارم. رم من بی نظیر بود و لیورپول به نحوی خاص به خاطر هوادارانش بی نظیرتر! وقتی داور نروژی بعد از شک زیاد در سوتش دمید و برایشان پنالتی گرفت را هم لحظه به لحظه به یاد دارم و... خب بقیه اش را که می دانید!» هر تیم وقتی در استادیوم خودش بازی می کند از یک سری مزایای روحی بهره مند است اما آنفیلد و لیورپول در رقابت های اروپایی چیز دیگری می شدند. فریادها و هیجانات، پرچم های شناور در دستان و البته شعار جادویی آنها که بر لب ها جاری و بر روی پلاکاردهای بزرگ نقش بسته است. این همان بخشی از لیورپول است که شکست را برای بازیکنانش ناممکن می کند. تأثیر هواداران تنها مختص لیورپول نیست! سابقه رقابت های اروپایی منچستریونایتد در اولدترافورد به خوبی لیورپول است. همان طور که بارسلونا، رئال مادرید و میلان با آنها در این مورد مشابهت دارند. این باشگاه ها هیچ گاه آرزو نمی کنند در زمین حریفان به میدان بروند! آنفیلد در یک موضوع با بقیه تفاوت عمده ای دارد. تعداد مسابقات دراماتیکی که به میزبانی ورزشگاه لیورپول برگزار شده و پایان غم انگیزی را برای تیم مهمان رقم زده آنقدر زیاد است که با هیچ باشگاه اروپایی دیگری قابل مقایسه نیست! مایکل روبینسون، بازیکن سابق لیورپول در مورد تیم گذشته اش می گوید: «گاهی فکر می کردم در باشگاه احساس روحانی و مذهبی ام بیشتر از زمانی می شود که به کلیسا می روم. فرقی نمی کند که در آنفیلد به عنوان یک هوادار آمده باشی یا بازیکن. به نظر من حس روحانی فوق العاده ای پیدا می کنی.» تصویر روبینسون در حال خواندن سرود پیروزی در لیگ قهرمانان هر روز در تیراژ برنامه های ورزشی اسپانیا پخش می شود و همین باعث شد فرناندو تورس آرزوی بازی در لیورپول را در سر بپروراند و با لک لک ها قرارداد ببندد و البته ناامید هم نشد. او در چند قدمی قهرمانی است. گل استثنایی این مهاجم مقابل آرسنال او را چنان احساساتی کرد که به سختی توانست از اشک ریختن خود جلوگیری کند. این نشان دهنده ایمان و اعتقاد عمیقش نسبت به لک لک ها بود. وی بعد از بازی گفت: «بعد از گلم به آرسنال به قدری احساساتی شده بودم که در کلمات نمی گنجد. هیچ وقت چنین حسی نداشتم. وقتی می دیدیم تماشاچیان آواز می خوانند و به خاطر گل من از خوشحالی یکدیگر را در آغوش می گیرند نزدیک بود گریه ام بگیرد. اگر عکس العملشان در یک چهارم نهایی این است نمی توانم تصور کنم در نیمه نهایی مقابل چلسی مردم چه خواهند کرد.»

تورس برای فهمیدن این موضوع نیازی به انتظار کشیدن ندارد و سه شنبه جواب سؤال خود را می گیرد. مردان چلسی قدرت غیرطبیعی آنفیلد را در سال ۲۰۰۵ حس کردند. جایی که به قول خوزه مورینیو، لوئیز گارسیا «روح یک گل» را به ثمر رساند و آقای خاص را دیوانه کرد. سال گذشته نیز رویارویی این ۲ تیم خاطره خوشی در ذهن آبی های لندن به جا نگذاشت. بنابراین آنها دقیقاً می دانند که ممکن است چه چیزی در آنفیلد انتظارشان را بکشد. البته هنوز هم امید این را دارند که این بار با صحنه ای متفاوت روبرو شوند. ریکاردو کاروالیو در مورد نبرد پیشرو می گوید: «بازی در آنفیلد همیشه سخت است اما می دانید این یک طرف قضیه است و دور برگشت در استمفوردبریج انجام می شود که به نفع ما است. همه از اتمسفر موجود در آنفیلد و خاطره ۲ بازی گذشته حرف می زنند اما من امیدوارم این بار همه چیز فرق کند.» از طرفی رافائل بنیتز نیز معتقد است تساوی در دور رفت به اندازه ای که در یک چهارم نهایی به آنها کمک کرد مفید واقع نخواهد شد. وی در این رابطه گفت: «رویارویی سه شنبه با سال گذشته فرق دارد. شانس ما در آن زمان آنفیلد بود. همه همین تفاوت بزرگ را در بازی برگشت مقابل آرسنال دیدید.» شاید این بار بنیتز سعی دارد از آنفیلد به جای دور برگشت در همان دور رفت نهایت استفاده را ببرد. همان طور که خود وی در ادامه صحبت هایش اظهار کرد در بازی رفت چنان مقابل چلسی ظاهر می شویم که دور برگشت برایمان راحت تر شود. بازی برگشت مقابل آرسنال بیشتر شبیه هاکی بود. هر ۲ تیم فراموش کرده بودند که خط دفاع به چه درد می خورد و تمام ۹۰ دقیقه تلاش کردند به یکدیگر گل بزنند. بنیتز ۲ مهاجم و ۲ هافبک تهاجمی اش را به زمین فرستاده بود. ریسکی که ممکن بود منجر به دریافت همان تعداد گل از سوی توپچی ها شود اما مرد اسپانیایی چیزی را می دانست که شاید یک غیرلیورپولی از درک آن عاجز باشد. لک لک ها در آنفیلد امن هستند! وی در مورد بازی خانگی مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا گفت: «می دانستیم آرسنال به ما گل خواهد زد. از طرفی از اینکه پیتر کراچ می تواند مشکل بزرگی برایشان باشد نیز خبر داشتیم اما چلسی تعادل بهتری دارد و در خط دفاع بهتر عمل می کند.» این دیگر بستگی به عملکرد جان تری و کاروالیو دارد که بتوانند از پیشروی تورس و جرارد جلوگیری کنند. طبق گفته کاروالیو آنها فیلم های بازی تورس را تماشا می کنند تا از نحوه گلزنی وی در بازی ها، خصوصاً مقابل خودشان آگاه شوند. از طرفی تورس در مورد حریف هایش گفت: «تری در خط دفاعی فوق العاده است اما من می توانم بهتر از او عمل کنم.» به هر حال کسی نمی داند چه چیز انتظار ۲ تیم را می کشد و کدام یک به دور نهایی راه پیدا خواهند کرد اما چیزی که نباید فراموش کنیم معجزه شب های آنفیلد است!