کلکسیون ستارگان غیر اروپایی

تیم منتخب آمریکای جنوبی یا همان تیم منتخب جام جهانی ۲۰۱۰

انتخاب بهترین‌های پنج نماینده شایسته آمریکای جنوبی در قالب یک تیم منتخب، تا حدودی ما را به تیم‌ منتخب کل جام می‌رساند. نمایندگان این قاره تا اینجای تورنمنت آن‌قدر خوب و فوق‌العاده پیش رفته‌اند که بشود در تجلیل از ستارگان آنها چنین نوشت. کنار هم قراردادن نفرات منتخب نمایندگان آمریکای جنوبی ما را به تیمی می‌رساند که حقیقتا فاصله ای از تیم منتخب کل جام ندارد.

▪ دروازه‌بان: فرناندو موسلرا / اروگوئه: چهار بازی و تنها یک گل خورده؛ اروگوئه در سال‌های اخیر همواره دروازه‌بان‌های خوبی داشته. ویرا، کارینی و حالا موزلرا. او در هر بازی چندین موقعیت مسلم گل را از حریفان گرفت که گل سرسبد همه آنها، کاشته یوان گروکوف در بازی اول بود. بازی با پای موسلرا هم مثل سایر همتایانش در آمریکای جنوبی عالی است. او تا اینجای بازی‌ها ۱۰۶ پاس به همبازیانش داده که برای یک دروازه‌بان آمار جالبی محسوب می‌شود. دیگر گزینه‌های حضور در این پست ژولیو سزار و سرجیو رومرو بودند که عملکرد خوبی داشتند اما به اندازه موزلرا زیر فشار نبودند.

▪ مدافع راست: داگلاس مایکون / برزیل: با تغییراتی که مایکون در مزاج تندش داده، حالا برزیلی‌ها کم‌کم دارند یاد کارلوس آلبرتوی افسانه‌ای می‌افتند. مایکون هم به مانند کارلوس آلبرتو نفوذ‌ناپذیر است، سر می‌زند‌، تکل می‌زند‌، گل می‌زند و پاس گل هم می‌دهد. ستاره اینتر‌میلان بی‌تردید برترین مدافع راست جام تا این لحظه بوده است. عملکرد خوب او دونگا را وادار کرده تا از دنی آلوس در پست غیرتخصصی‌اش بازی بگیرد. پس از مایکون، ایسلا مدافع راست شیلی هم عملکرد تحسین‌برانگیزی داشت. ماکسی پریرا اوروگوئه‌ای هم آن‌قدر خوب بوده که که دیگر کسی از تابارز دلیل دعوت نشدن دیه‌گو و نیمکت نشینی کاسرس را نپرسد.

▪ مدافعان میانی: آنتونیو آلکاراز/ پاراگوئه: قبل از جام‌جهانی خبرنگاران از جراردو مارتینو دلیل بازی دادن به آلکاراز در حضور مدافعان باتجربه را می‌پرسیدند اما آلکاراز تا به امروز آن‌قدر عالی و فوق العاده عمل کرده که مارتینو نیازی به پاسخگویی مجدد به این سوال نداشته باشد. او حتی در اولین بازی دروازه ایتالیا را هم گشود. فونسه از شیلی هم در این پست بازی‌های بی‌نقصی را ارائه داده. در مجموع می‌توان گفت که یکی از دلایل موفقیت تیم‌های آمریکای جنوبی در این دوره از مسابقات، عملکرد بی‌نقص مدافعان میانی‌شان بوده است.

▪ دیگو لوگانو/ اروگوئه: بدون توجه به بازوبند روی بازو و تنها از روی چهره و رفتارش می‌توان فهمید که این ستاره، کاپیتان تیم ملی اوروگوئه است. سبک بازی او ترکیبی از خشونت مونترو و قدرت رهبری فرانچسکولی است. لوگانو به جز اینکه در دفاع فردی عملکرد قابل قبولی داشت، در هماهنگ کردن سایر نفرات هم بی‌نقص عمل کرده و باید درصد زیادی از این موفقیت اروگوئه را به پای وی نوشت. لوسیو و ژوان برزیلی هم تا اینجای جام مدافعان میانی موفقی بوده‌اند.

▪ مدافع‌چپ: میشل باستوس/ برزیل:اگر بخواهیم پست خاصی را نقطه ضعف تیم منتخب آمریکای‌جنوبی بدانیم، بدون شک آن پست، دفاع چپ است.‌هاینتزه و فوسیله بسیار معمولی بوده‌اند. شیلی هم از نفرات مختلفی در این پست استفاده کرد که هیچ یک جواب ندادند. تنها برزیل و پاراگوئه در این سمت از زمین حرفی برای گفتن داشتند. باستوس در این دوره عملکرد تقریبا خوبی داشت اما هنوز چند فرسخ با روبرتو کارلوس و جونیور فاصله دارد. مورل پاراگوئه‌ای هم در بادیه نابینایان مدافعان سمت چپ، با یک چشم خود حکم پادشاه را دارد.

▪ هافبک‌دفاعی: انریکه ورا / پاراگوئه:‌هافبک‌های تخریبی تیم‌های آمریکای جنوبی به مراتب بهتر از همتایان خود در سایر قاره‌ها بوده‌اند. فلیپه ملو، آروالو ریوس، گیلبرتو، ماسکرانو و... اما در این میان انریکه ورا فراتر از حد تصور ظاهر شده است. او در تمامی بازی‌های پاراگوئه یکی از بهترین‌های میدان بود و با دوندگی بیش از حد و مهار عالی امثال همسیک‌، اندو و مونتولیوو، یکی از ارکان اساسی موفقیت پاراگوئه لقب گرفت. احتمال اینکه باشگاه‌های اروپایی دیر یا زود وی را استخدام کنند کم نیست.

هر چند که ۳۱ سال سن، کمی امیدهای انریکه را کم‌رنگ می‌کند.

▪ هافبک راست: الانو/ برزیل: الانو بر خلاف امثال کریس رونالدو که در بازی‌های بزرگ حرفی برای گفتن ندارند همواره مرد بازی‌های حساس بوده است. او در مدت کمی که به تیم‌ملی دعوت شده دروازه ایتالیا‌، پرتغال‌، انگلیس و... را گشوده و در جام‌جهانی ۲۰۱۰ هم بازی‌های چشم‌نوازی انجام داده است. دوگل او به کره‌شمالی و ساحل‌عاج باعث می‌شود که نامش در زمره بازیکنان موفق این مسابقات قرار بگیرد. هرچند دنی آلوس در دوبازی گذشته برزیل و پس ازمصدومیت الانو جانشینش شده و بازی‌های بسیارخوبی هم انجام داده.

▪ هافبک چپ: کریستین ریوروس – پاراگوئه:ریوروس یک رقیب جدی به اسم آلوارو پریرا از اروگوئه داشت اما به دلیل تأثیر‌گذاری بیشتر ریوروس پاراگوئه‌ای، او در ترکیب اصلی قرار می‌گیرد. در بازی با ایتالیا و اسلواکی به وضوح مشخص بود که هر وقت بازیکنان پاراگوئه در اجرای تاکتیک‌های مربی ناتوان می‌ماندند، توپ را به ریوروس می‌دادند تا او بازی را از یک‌نواختی خارج کند. غیر از ریوروس و پریرا، آنخل دی ماریا، صید تازه رئال‌مادرید هم نمایش درخور توجهی از خود نشان داد.

▪ هافبک‌هجومی: الکسیس سانچز/ شیلی‌: قبل از جام‌جهانی الکسیس سانچز از کانون توجه خبرنگاران‌، تماشاگران و دلالان دور بود و تمام نگاه‌ها معطوف امثال ماتی فرناندز، براوو، ویدال، مارک گونزالز و حتی والدیویا بود اما پس از اولین بازی همه اسم شماره هفت شیلی را از یکدیگر سوال می‌کردند و امروز الکسیس سانچز حتی از تیم‌ملی شیلی هم شناخته شده‌تر است. نمایش او در چهار بازی تیم‌ملی کشورش فوق العاده بود. آن‌قدر که مسی و کاکا برای حضور درترکیب اصلی تیم ‌منتخب آمریکای جنوبی پشت سرش قرار بگیرند.

▪ مهاجمان: گونزالو هیگواین/ آرژانتین: هیگواین تا این لحظه با به ثمررساندن چهار‌گل برترین گلزن جام‌جهانی است اما باید توجه داشت که او از چهار بازی ممکن تنها دو‌و نیم بازی انجام داده است. هیگواین با عملکرد خوب در فصل ۲۰۱۰، خود را به مارادونا تحمیل کرد تا جایی که حاضر شد از میلیتوی مهار‌نشدنی‌، دامادش آگوئرو و صد‌البته مارتین پالرموی مورد علاقه‌اش چشمپوشی کند و هیگواین را در ترکیب اصلی قرار دهد. احتمالا عدد چهاری که مقابل گل‌های ‌زده وی ثبت شده به زودی تغییر خواهد کرد. لوئیس سوارز اروگوئه‌ای هم در این پست عملکرد قابل قبولی در تیم‌ملی کشورش داشته.

▪ لوئیس فابیانو/ برزیل: اگر فابیانو به این اندازه خوب ظاهر نمی‌شد، مطبوعات و رسانه‌های برزیل به اندازه یک دفتر ۱۰۰ برگ مهاجم در ذهن داشتند که از دونگا دلیل دعوت نشدن‌شان را سوال کنند! از رونالدو و رونالدینیو و پاتو و آدریانو گرفته تا امثال‌هالک و تاردلی اما فابیانو با عملکرد بی‌نقص خود جای هیچ‌گونه انتقادی را باقی نگذاشته است. رونالدوی اسطوره‌ای در جام‌جهانی قبلی در این مرحله تنها یک گل بیشتر از فابیانو زده بود و آدریانو هم در همین مرحله یک گل بیشتر نزده بود. بعد از فابیانو، ته‌وس و فورلان هم در این پست خوب بودند. به ویژه فورلان که باید خلأ یک‌هافبک بازی‌ساز را هم در اوروگوئه جبران کند.

▪ سرمربی: مارچلو بیلسا / شیلی: در فوتبال ملی، عوض کردن سبک بازی یک کشور ریسکی فوق‌العاده بزرگ و حتی محکوم به شکست است. اریکسون و دکتر بیلاردو تنها کسانی بودند که با عوض‌کردن سبک فوتبال یک کشور به موفقیت دست یافتند و حالا بیلسا در تیم‌ملی شیلی چنین کاری را با موفقیت کامل انجام داده است. در بازی اول شیلی مقابل هندوراس گاهی حس می شد بازی با دور تند در حال پخش است. او تیمی با میانگین سنی بسیار پایین ساخته که فوتبال را در زمین به مانند فوتسال زیبا و پرسرعت اجرا می‌کنند. بیلسا و تیمش بدون تردید یکی از به‌یادماندنی‌های جام‌نوزدهم خواهند بود. ضمن آنکه مارادونا هم با آرژانتین عملکرد خوبی داشت.

مهدی احمدی