۸ آذر هم شنبه بود

امشب چه شبی است اگر برانكو یك بار هم كه شده از موضع تفهیم مبانی فوتبال به مردم ایران كوتاه بیاید همین امشب, همین امشب فقط هم بغض ایران باشد به او كه هیچ شكستی را گردن نگرفته, جواز مصادره پیروزی امشب را می دهیم

ما مستحق این زجر كشنده نیستیم، تیمی كه شیاطین می خواستند به جام راهش ندهند با دست های خودش در روز دوم با جام وداع می گوید. شكنجه ای كه در جام های ۷۸ و ۹۸ هم نشدیم و امید صعود تا روز آخر سرمایه تیم های غیرحرفه ای مان بود. همین امروز و امشب را كسی شعار ندهد. حكمای سخن پرداز، همین چند ساعت را فقط طاقت بیاورند و نگویند كه شكست احتمالی ایران پایان فوتبال و پایان جهان نیست.

شكست برزیل در ماراكانا مقابل اروگوئه ای ها هم پایان فوتبال نبود. اصلاً آغاز درخشانی بود برای پنج بار فتح جام در دهه های بعدی. اما تمام فتوحات در تاریخ فوتبال جهان هم فاجعه ۱۹۵۰ را برای برزیلی ها كلاسیك نمی كند.

در جام جهانی همیشه بار كج فوتبال مان را لنگ لنگان هم شده به روز سوم رسانده ایم. حساسیت بازی پرو كه خط پهن و اریب تیره ای، پیراهن های سفیدشان را هاشور زده بود، ثمره از خودگذشتگی بچه ها در بازی قبلی بود. ما بودیم كه روز تلخ بازی با پرو، توانایی های ولاسكوئز و تئوفیلو كوبیلاس را به دنیا قبولاندیم و پرویی هایی كه با اتومبیل های شخصی به آرژانتین آمده بودند را تا صبح با تشویق های خود بیدار نگه داشتیم.

اما مختصری هم امید داشتیم كه اگر سه گل به پرو بزنیم در بایگانی جام جهانی، جفت فوتبال كره شمالی می شویم كه در ۱۹۶۶ زاده شد و همان سال هم مرد. آن امید روز پرو، پیامد كتك خور خوب بچه ها در ظهر داغی بود كه اسكاتلند را با حربه شرقی غیرت كه در رگ ایرانی ها اگر متبلور شود جهان را یارای مقابله نیست، مسخ كردیم.

با آلمان در ۹۸ هم باز بارقه امید از دل بازی قبلی شكفته بود. مدت ها بعد بود كه فهمیدیم نوآموز حتی برای رزرو هتل در صورت بقای ایران در جدول بازی ها اقدام نكرده و قبل از ورود به زمین مون پلیه برای مصاف با آلمان، هیچ بازیكنی نبود كه چمدان برگشتنش را نبسته باشد. كلینزمن هم كه انگار اولین گل ملی اش را زده، مثل رشید یكینی نیجریایی پرید توی دروازه ایران و امواج منفی را به توری انداخت كه مسئولیتش با احمدرضا عابدزاده بود. هرگز هیچ مهاجمی جرات این كار را نداشت و احمدرضا هم فقط حرمت اسم گلزن را نگه داشت و نخواست جذابیت لوح تقدیر به خاطر همدردی با زلزله زدگان رودبار كه در معارفه به كلینزمن داده بود را لوث كند.

اما از بازی با آنگولا اگر امروز ببازیم هیچ خاطره ای برای آینده در اذهان بی حوصله مان به جا نخواهد ماند. عبارت «بازی تشریفاتی» كه مترصد الصاق به پیشانی بازی سوم است، حالمان را به هم می زند. امروز دروازه بان جسوری می خواهیم كه ژل نزده بیاید زمین، مثل «میشل پرودم» هم اگر عكس دسته جمعی از خانواده اش را توی دروازه نگذاشت، خیال تنهایی را روی خط دروازه از سرش دور كند. باور كند كه او ستونی است تكیه داده به اراده پیروزی نزد ده ها میلیون ایرانی كه همراه با سنگربان رشیدشان سرسختانه مقاومت می كنند. از بین میرزاپور، رودباریان یا طالب لو یك شجاع دل می خواهیم كه ۹۰ دقیقه هیچ كوبشی را بهانه ای برای گشودن در نپندارد.

می خواهیم ۹۰دقیقه دیگر حظ ببریم از رحمان این نگین دفاع كه نمی گذارد چشم اسفندیار تیم ملی زخم بخورد.یحیی كه به اندازه سن اش تكل های مفید خواهد زد و باید تا دمیدن آخرین سوت، شانه اش را به شانه سابروسا بساید كه لحظه رهایی او، وهله خردكننده فروپاشی دروازه خودی است.

امروز مسئولیت حسین كعبی زدودن غبار خاطرات تلخ است. طول زمین در منطقه راست باید بزرگراه اختصاصی بزرگمرد كوچك باشد. همان طور كه آن طرف زمین هم محمد نصرتی هیچ ترددی از حفره چپ را برای پرتغالی ها جایز نخواهد دانست.

ابتدای بازی امروز، رخصت طلبی آندرانیك و نكونام برای غول كشی میانه میدانم آرزوست. آندرانیك با پاهایی كه به پتك می ماند، دایره وسط را كارزار از پا افتادن فیگو خواهد كرد و دكو نیز دكوری كه به مسلخ مطبوعات چاپ لیسبون فرستاده خواهد شد.

كیا كه پارسال بهترین بازگشت سال شناخته شد، می تواند یك تنه تیم را به جام برگرداند. او تصورات اشتباه توماس دال را اصلاح كرد و امشب هم می تواند بخشی از تفكرات اشتباه برانكو درباره موجودیت فوتبال ایرانی را هم بزاید.

علی كریمی مثل همیشه مختصری مصدوم است. می گویند اگر دایی در تركیب نباشد كریمی بهترین بازی عمرش را انجام خواهد داد. اما بودن یا نبودن یك همبازی، توجیهی نیست كه ملت در قبال بازی ضعیف ستاره اش بپذیرد.

سرنیزه تیم ملی هم وحید است. هلیكوپتری كه هنگام فرود آمدن فقط كمی خونسردی از او می خواهیم.

امشب چه شبی است اگر برانكو یك بار هم كه شده از موضع تفهیم مبانی فوتبال به مردم ایران كوتاه بیاید. همین امشب، همین امشب فقط هم بغض ایران باشد. به او كه هیچ شكستی را گردن نگرفته، جواز مصادره پیروزی امشب را می دهیم.

با ما از سوابق فوتبال پرافتخار پرتغال حرف نزنید. ما نمی خواهیم امشب از جام جهانی خداحافظی كنیم.

مهدی رستم پور