۳۰ ذی القعده سالروز شهادت جواد الائمه ع

آخر ذی القعده یادآور پرپر شدن یکی دیگر از گل های معطر باغ بهشت و شکسته شدن شاخه ای دیگر از شجره طوبی حضرت جواد الائمه امام محمد بن علی بن موسی الرضا ع است

آخر ذی القعده یادآور پرپر شدن یکی دیگر از گل های معطر باغ بهشت و شکسته شدن شاخه ای دیگر از شجره طوبی؛ حضرت جواد الائمه امام محمد بن علی بن موسی الرضا(ع) است.

الهم صل علی محمدبن علی بن موسی، علم النقی و نورالهی (معدن الوفا و فرع الازکیا)

ای شیعه بزن ناله و فریاد امشب

از غربت آن غریب کن یاد امشب

مسموم شد از زهر، جواد بن الرضا

در حجره دربسته بغدا امشب

آخر ذی القعده یادآور پرپر شدن یکی دیگر از گل های معطر باغ بهشت و شکسته شدن شاخه ای دیگر از شجره طوبی و فروریختن ارکان هدی و افول خورشید ولا حضرت جواد الائمه امام محمد بن علی بن موسی الرضا(ع) است.

در این روز که جهان شاهد از دست دادن یکی دیگر از کواکب آسمان ولایت از منظر جهانیان است مواردی را در این باره متذکر می شویم.

همانطور که می دانید امام جواد(ع) از جوانترین امامان شعیه(ع) است که در سن ۲۵ سالگی و در عنفوان جوانی به زهر سهمگین ام الفضل – همسر تحمیلی و قدرنشناس آن حضرت و دختر مامون – به دستور خلیفه وقت معتصم عباسی در شهر بغداد چونان اجداد طاهرش و پدربزرگوارش علی بن موسی الرضا(ع) در نهایت عسرت و غربت و تنهایی به شهادت رسیدند،‌ گرچه آن امام همام(ع) در دوره کوتاه عمر شریفشان و ۱۷ سال دوران امامتشان تحت نظر و سانسور و خفقان شدید حکومت نظامی و باصطلاح فاشیستی عباسیان گذشت و زمانه بر وفق مراد آن حضرت نبود تا بتواند به همه اهداف مقدس خود برسد، اما با این همه استراتژی امامت آن حضرت به گونه ای بود که خوب توانست به رسالت الهی خویش عمل نماید و ابرهای فتنه و روزگار تیره حکومت طاغوتیان نتوانست خورشید تابناک هدایت وی را بپوشاند.

آثار علم و درایت و تدبیر و شجاعت و حلم و سخاوت و پرهیزگاری حضرتش از همان ۷ سالگی که در ولایت غربت طوس بر بالین پدربزرگوار و مظلوم خویش حضرت علی بن موسی الرضا(ع) چنان درخشید که دوست و دشمن را در مقام عظمت خود به کرنش واداشت.

لذا خفاشان خونخوار و شب پرست و دشمنان قسی القلب آل الله نتوانستند تاب آن تلاءلوء خورشید وجودش تحمل آورند و به دو دلیل مهم، اقدام به ترور شخصیت فیزیکی حضرتش نمودند:

الف) با توجه به اخبار و روایات ائمه هدی(ع) و مژده آمدن مهدی موعود(عج) دشمنان اسلام به ویژه منافقان، حلقه محاصره و عرصه و مجال فعالیت را روز به روز تنگ‌تر می کردند، بخصوص پس از روی کار آمدن عباسیان هر چقدر به جلوتر زمان بیشتر سپری مشد، برای تحقق نیافتن وعده ازلی الهی و حکومت قائم آل محمد(ص) در رسیدن فرج و ظهور مهدی موعود، دشمنان اسلام از چند راه وارد شدند:

۱) نزدیک کردن صوری و ظاهری خود به امامان(ع) که وصلت و خویشاوندی سببی و ازدواج ام الفضل – دختر مامون – از جمله آنها بود تا بدین وسیله هم بتوانند امر را بر مردم مشتبه سازند و هم تصور می کردند شاید بتوانند مهدی موعود(عج) را از تبار خود سازند و هم بدینوسیله با نفوذ خود و ایجاد دشمنی خانگی برایشان جاسوسی نمایند و آن حضرات را از نزدیک تحت نظر خود داشته باشند.

۲) ترور شخصیتی: از جمله اقداماتشان برای رسیدن به این هدف؛ تشکیل جلسات و حلقه های مباحث علمی با شرکت علما و دانشمندان مسلمان و سایر مذاهب با آن حضرات بود تا به زعم شیطانی و گمان باطلشان بتوانند آن مخازن علم و اسرار الهی را عاجز و درمانده نمایند، در حالیکه این اقدام آنان به ضرر آنان تمام شد و مجالی خوب و فرصتی مغتنم برای نشان دادن پرتویی از نور علم و هدایت آن معادن حکمت و علوم ربانی بود.

برخی مستشرقان و ناآهان با تحلیل غلط از این دوره فکر می کردند عباسیان علم دوست و دانش پرور بودند و حال آنکه هدف آنان سیاسی و بدین منظور بود که ضمن شبه افکنی و تفرقه اندازی بین جاهلان، امامان را تخطئه نمایند و به خیال خود از آب گل آلود ماهی بگیرند.

۳) چون آنها نتوانستند به اهداف شوم و شیطانی ذکر شده دست یازند؛ امامان(ع) را تحت محاصره و در پادگان های نظامی زیر شدیدترین سانسورها و خفقان قرار دادند و از رفت و آمد افراد مشکوک به شدت جلوگیری می کردند و از آنجا که باز در خود همین پادگان ها و زندان ها، بسیاری از دشمنان جاهل تحت تاثیر عظمت علم و تقوای آن حضرت(ع) قرار می گرفتند، به ترور فیزیکی و اقدام به شهادت آنان به شکل پنهانی و مرگ های مشکوک که گاه رنگ و لعاب دعواهای خانوادگی نیز داشته باشند، روی آوردند؛ مثل شهادت امام جواد(ع) توسط ام الفضل ملعونه، که امام جواد(ع) را به شکل مظلومانه ای به شهادت رسانیدند.

سلام بر آنان؛ روزی که به دنیا آمدند و روزی که به شهادت رسیدند و روزی که برانگیخته می گردند.