قهرمانی در ماراکانا شادی در برلین

۲۴ سال طول کشید ۲۸۸ ماه ۱۲۴۸ هفته چیزی نزدیک به ربع قرن آلمان ها سال ها صبر کردند تا چهارمین قهرمانی در جام جهانی را تجربه کنند تا چهارمین ستاره را روی لباس شان بدوزند تا دوباره سلطان فوتبال جهان شوند

۲۴ سال طول کشید. ۲۸۸ ماه. ۱۲۴۸ هفته. چیزی نزدیک به ربع قرن. آلمان‌ها سال‌ها صبر کردند تا چهارمین قهرمانی در جام جهانی را تجربه کنند تا چهارمین ستاره را روی لباس‌شان بدوزند؛ تا دوباره سلطان فوتبال جهان شوند. ژرمن‌ها در این سال‌ها بارها تا پای فینال آمدند اما به غیر از سال ۲۰۰۲ هرگز نتوانستند بازی در فینال را تجربه کنند. آنها صبورانه ایستادند و هیچ‌وقت دست از مبارزه نکشیدند. عاقبت هم مزد زحمات‌شان را در برزیل گرفتند و به مقام قهرمانی رسیدند.

برلین غرق در شور و شادی

ورزشگاه ماراکانا یکی از خاطره‌انگیز‌ترین ورزشگاه‌های جهان است. صحت این گفته را می‌توانید از جیجیا، بازیکن تیم ملی اروگوئه در سال ۱۹۵۰ بپرسید. همان بازیکنی که گل دوم اروگوئه را به برزیل زد و رویای یک ملت را از بین برد. یکشنبه‌شب هم ماراکانا بعد از ۶۴ سال کانون توجه همه فوتبال دوستان بود. میلیون‌ها و شاید میلیاردها انسان بازی فینال را مستقیم از ریو تماشا کردند و یک ماه جشن فوتبالی را به پایان بردند. اما بدون شک احساس هیچ هوادار فوتبالی به پای مردم آلمان نمی‌رسد. همان‌ها که به خیابان‌های برلین و دیگر شهرهای این کشور صنعتی آمده بودند تا با همدیگر و از طریق تلویزیون‌های بزرگ نصب شده در میادین بزرگ، بازی را ببیند. آلمان‌ها شعارهای خاصی برای حمایت از مانشافت (لقب تیم ملی آلمان) دارند. شعارهایی که بامداد دیروز در کوچه‌های برلین فریاد می‌کشید. در خیابان‌های عریض و تمیز آن. در میادین و محله‌های اصلی شهر. به ویژه در محله «دروازه براندنبورگ». دروازه‌یی که یکشنبه شب دوباره بدل به نماد همبستگی ملت آلمان شد. براندنبورگ یکی از بناهای تاریخی مهم آلمان در برلین است و امروزه به عنوان سمبل اتحاد این کشور به حساب می‌آید؛ هرچند در دوران جنگ سرد نماد جدایی آلمان شرقی و غربی بود. طبق گزارش‌های رسیده از شهر برلین، مردم پایتخت آلمان از ساعت‌ها قبل از بازی خود را به این دروازه تاریخی رسانده بودند تا تماشاگر یک بازی تاریخی باشند. گزارش‌ها حاکی از آن است که چیزی حدود ۲۰۰ هزار نفر در دروازه براندنبورگ جمع شده بودند و یک صدا فریاد «داچلند داچلند» سر می‌دادند. آنها می‌خواستند تاریخ را رقم بزنند و فینال ۱۹۹۰ را تکرار کنند. فینالی که در رم ایتالیا برگزار شده بود و شاگردان بکن‌ باوئر توانسته بودند با یک گل از سد همین تیم ملی آرژانتین بگذرند. در پایان بازی شاگردان لو دقیقا همین کار را کردند و با یک گل از سد یاران مسی گذشتند. گلی که توسط گوتسه، یار تعویضی آلمان به دست آمد و مردم برلین را به هوا فرستاد. آنها تا ساعت‌ها بعد از پایان بازی هم در خیابان‌های برلین ماندند و با نوشیدن نوشیدنی‌های معروف‌شان به جشن و پایکوبی پرداختند. آلمانی‌ها حالا خوشحال‌ترین مردم دنیا هستند. آنها دوباره تاج فوتبال را روی سرشان گذاشته‌اند و جام قهرمانی را به برلین آورده‌اند. برلین حالا خود را برای استقبالی ویژه آماده می‌کند. استقبال از تیم قهرمان دنیا. استقبال از یواخیم لو. مردی که تاثیرش بر فوتبال آلمان در دهه گذشته بی‌بدیل بوده است. او سه بار تیم آلمان را به نیمه نهایی رسانده (دو بار به عنوان سرمربی و یک بار به عنوان دستیار یورگن کلینزمن) و حالا مانشافت را برای چهارمین بار به مقام قهرمانی رساند. لو حالا موفق‌تر از همیشه است. حتی موفق‌تر از مربیان معروفی مانند یورگن کلینزمن. این را مردم آلمان هم به خوبی می‌دانند. به خاطر همین از الان در پی استقبالی جاودانه از شواین‌اشتایگر و یارانش هستند. برلین حالا متحد‌تر از همیشه است. این اولین قهرمانی آلمان در عصر جدید است. عصری که دیگر خبری از آلمان غربی و شرقی نیست و برلین یکپارچه‌تر از همیشه است. درست مانند تیم ملی آلمان. تیمی که به معنای واقعی «تیم» بود و «تیم‌ورک» خوبی داشت. حالا دیگر خبری از فوتبال ماشینی نیست. مانشافت طراوت عجیبی پیدا کرده. دقیقا مانند اقتصاد کشور آلمان که حتی از بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ هم جان سالم به در برد. فوتبال، اقتصاد، سیاست و جامعه در کشور آلمان بدجوری به هم گره خورده است. شاید به همین خاطر است که آنجلا مرکل از برلین به ریو می‌رود تا شاهد بازی فینال باشد. شاهد درخشش مردان کشورش در صحنه‌های جهانی.

رسول مجیدی