لینه كر كفش طلایش را به من هدیه داد

ژوست فونتن فرانسوی با ۱۳ گل زده آن هم در یك تورنمنت ركورد دار است اما هیچ كس به او جایزه ای نداد تا امروز كه كفش طلایش را هدیه می گیرد تا آن خاطرات قدیمی زنده شود

● گفت و گو با ژوست فونتن

فرانسه- برزیل برای ركورد دار گل زنان جام جهانی هم یك خاطره زیباست. ژوست فونتن فرانسوی با ۱۳ گل زده آن هم در یك تورنمنت ركورد دار است اما هیچ كس به او جایزه ای نداد. تا امروز كه كفش طلایش را هدیه می گیرد تا آن خاطرات قدیمی زنده شود. «من یك گل به گیلمار زدم. بعد از آن هم گل نخورد. آنها بازی را بردند اما تیم ما ۱۰نفره بود. ژونكوئه پایش شكست و از بازی بیرون رفت. آن موقع تعویض وجود نداشت. فوتبال دیگری بازی می شد.» جام جهانی سوئد ۱۹۵۸. فونتن حالا ۷۳ساله است ولی همان لبخندی را بر لب دارد كه در جوانی داشت و بین پاریس و خانه اش در شهری كوچك در رفت و آمد است. به رغم جراحی هنوز هم سرحال است و می گوید: حالم خوب است. پزشكان گفتند كه باید مراقب باشم. من از وقتی ۲۷ساله بودم مریض شدم. وقتی كه پایم آسیب دید و مجبور شدم از فوتبال كنار بروم. آن موقع پزشكان و علم امروزی وجود نداشت.

▪ آقای فونتن از آن خاطرات بگویید.

كه چه كسی باور می كرد من به آن ركورد دست پیدا كنم؟ در آن موقع آمار و ارقام امروزی وجود نداشت و در آن جام جهانی مجبور بودم كه كفش های بورئه را بپوشم چون كفش های خودم پاره شده بود.

▪ می گفتند كه شما به لطف مصدومیت بلیادر بازی كردید.

شاید اتفاق خوبی بود كه برای من در آن روزها می افتاد. رنه در تمرینات قبل از شروع جام مصدوم شد، او هم اتاقی من بود و احتیاج داشتم كه هم او را دلداری بدهم و هم خودم را آماده كنم . من باید از شرایط سختی عبور می كردم. او بازیكن ثابت تیم بود و من ذخیره اش بودم. روزنامه نگاران هم از فوتبال من متعجب بودند.

▪ همین طور دروازه بان ها . ۱۳ گل در یك تورنمنت واقعاً عالی است.

شاید به لبوف منتقد ورزشی و رونالد مفسر تلویزیونی باید حق داد كه در این مورد حرف می زدند!

▪ مگر لبوف چه می گفت؟

اینكه گل زدن آسان است و بازیكنان دوران من ضعیف بودند. شما نام درواز ه بان های آن دوره را مرور كنید: یاشین، گیلمار ، اسونسون، كاریزو، بئاراگروشیچ و پوورتو.

▪ چه چیزی از آن جام برایتان مانده است؟

هیچ چیز. فقط چند عكس. من سه مدال داشتم اما چه كسی می داند الان كجا هستند و چند بطری كه یك كارخانه به من هر ساله هدیه می داد. خاطرات زیبای من با این چیزها كامل می شود.

▪ آیا فیفا به شما جایزه ای نداد؟

هرگز چنین چیزی اتفاق نیفتاد. فقط یادم هست وقتی فیفا قرار بود به گری لینه كر كه در جام ۸۶ مكزیك با شش گل بهترین گل زن جام شد كفش طلا بدهد او از این كار متعجب بود و از آنها سئوال كرد كه چرا به فونتن با ۱۳ گل زده این جایزه را نمی دهند. آنها هیچ وقت به این مسئله فكر نكرده بودند. بدین صورت او جایزه خودش را به من هدیه داد.

▪ و حالا؟

حالا بلاتر به من یك كفش طلای رسمی هدیه داده است برای آن ۱۳ گلی كه به ثمر رساندم. البته ۴۸سال بعد. اما خب بد هم نیست.

▪ ۴۸سال بعد ، مهاجمان مدرن چگونه هستند؟

من از فوتبال انگلیس خوشم می آید چون چیزی در آن قابل پیش بینی نیست و حتی تیم ته جدولی هم می تواند بزرگان را شكست دهد. اما از فوتبال ایتالیا و اسپانیا هم به خاطر جو فوتبال لاتین و حرارت آن خوشم می آید. من هم چنین خونی دارم.

▪ امكان این را هم داشتید كه در ایتالیا بازی كنید؟

بله امكان آن وجود داشت. دو بازی مقابل یووه انجام دادم و سه گل زدم. بارسلونا هم به من پیشنهاد داد كه خیلی خوب بود. اما تكرار می كنم كه در ۲۷سالگی مجبور شدم از فوتبال خداحافظی كنم.

▪ كدام مهاجم امروزی را دوست دارید؟

كلوزه خیلی قوی و فرصت طلب است و می تواند بازیكن بزرگی بشود. از او خوشم می آید. رونالدو را همیشه دوست داشتم. او همیشه بوی گل می دهد و به قول بعضی ها لذت از زندگی است. او شانس این را دارد كه با برزیل بازی می كند و زندگی برای مهاجمی با چنین دوستانی آسان تر است. من خیلی دوست داشتم كه او را در خط حمله تیم ترینیداد می دیدم. شوچنكو قوی است اما در تیم اوكراین بازی می كند و درست برخلاف رونالدو. از رونی هم خوشم می آید، می جنگد، تكنیك خوبی دارد اما اخلاق خوبی ندارد. آنری فقط چوب انتخاب های تاكتیكی مربی اش را می خورد. تونی خیلی خوب از توپ محافظت می كند و قدر آن را می داند. توتی قدرت باور نكردنی دارد اما او یك مهاجم نیست. كرسپو هم ایده آل است.

▪ همه این مهاجمان كه گفته اید نمی توانند ركورد شما را بشكنند. فقط رونالدو توانسته است.

اگر به گفته لبوف دروازه بان های زمان مرا در مقابل داشتند شاید می توانستند. فقط یك چیز را می گویم. مهاجمان امروزی محافظه كار شده اند. ۴۰سال پیش مهاجمان فداكاری می كردند و دروازه بان ها برای خراب كردن آنها از دروازه بیرون می آمدند.