کنکور و پل پیروزی

به زمین نخورده، همه بدنمان درد می گیرد، شکست نخورده فقط در برابر اندک ناملایماتی، امید خود را از دست می دهیم، روشن است این نگاه، جز شکست نخواهد دید. اما اگر بپذیریم «موفقیت آن …

به زمین نخورده، همه بدنمان درد می گیرد، شکست نخورده فقط در برابر اندک ناملایماتی، امید خود را از دست می دهیم، روشن است این نگاه، جز شکست نخواهد دید. اما اگر بپذیریم «موفقیت آن نیست که هرگز زمین نخوری، موفقیت آن است که بعد از هر زمین خوردن برخیزی» آن وقت همه چیز تغییر می کند و این نگاه آدمی را تا قله رفیع پیروزی می کشاند و هزاران مانع را حتی اگر به بزرگی کوه هم باشند از سر راه برمی دارد، چه زیبا گفته اند:«کوه را کسی از سر راه برمی دارد که از برداشتن سنگ ریزه ها شروع کند» بله، می شود موانع را اگر به بزرگی و سختی کوه های سنگی باشند هم-حتی- از سر راه برداشت، ولی باید خواست، باید برنامه داشت، باید تلاش کرد...

این ها را به جوانی گفتم که با پذیرفته نشدن در کنکور، خود را در پایان راه شکست می دید و زندگی را بر خود و خانواده اش «نسخه بدل جهنم» کرده بود.از این افراد اطراف شما هم حتما هستند و شما هم حتما شنیده اید از این جوانان که فکر می کنند تقویم آرزوهاشان به پایان رسیده است،اما به «نوروز ورود به دانشگاه»نرسیده اند تا این عید را جشن بگیرند و پذیرفته اند تقویمی برای سالی دیگر و آغازی دیگر و موفقیتی دیگر نیست. این ناامیدی را پذیرفته اند و به اعضای خانواده هم منتقل کرده اند، حال آن که هنوز در آغاز راه هستند و ده ها تقویم زمان در اختیارشان است تا هر روزش را با موفقیت بنویسند و آن گونه که هم خود جامه موفقیت بپوشند و شهد توفیق بنوشند و هم به ضرب المثلی برای هوشیاری دیگر ناامیدان بدل شوند.

برای این هم اول باید نگاه خود را تغییر دهند. اصلا هر کس به دنبال موفقیت است باید آن را اول در ذهن خود بسازد تا در زندگی بتواند به آن دست یابد و در مرحله دوم برای اجرای این ساخته ذهنی، خواستن را با اراده و برنامه صرف کند. چه گفته اند« فاصله بین داشتن و نداشتن، صرف فعل خواستن است» و مرحله سوم هم این خواستن را با نقشه راه باید با تلاش و با توانستن همراه کرد، آن وقت سنت خداوندی تقدیر آدمی می شود که سرانجام سعی و کوشش موفقیت است و هیچ کس به موفقیت نمی رسد مگر آن که از جاده سعی و تلاش بگذرد. خداوند بزرگ هم کلید موفقیت را زیر بالش خوابیدگان نمی گذارد، مطمئن باشید، اجازه بدهید نکته ای که چند روز پیش خواندم را دوباره با هم بخوانیم که «خداوند روزی دهنده پرندگان است اما روزی آن ها را داخل لانه شان نمی ریزد، بلکه باید بروند و تلاش کنند تا به دانه برسند» ندیده ایم این همه پرنده در پرواز را؟ خب پس ما هم برای رسیدن به «روزی موفقیت »باید برویم و به اصطلاح «اگر چه هر رفتنی به معنای رسیدن نیست اما برای رسیدن لاجرم باید رفت» پس برای ورود به دانشگاه هم باید از نقشه راهی که در کتاب ها طراحی شده است عبور کرد پرتلاش، با برنامه و صد البته پرنشاط و پرامید. راه این است، راه موفقیت این است والا با کلید خیال فقط دروازه رویا باز می شود...

رهگذر