نشریات درون سازمانی را چه کسی می‌خواند؟

جمعیت مطبوعات کشور ، فقط آنهایی نیستند که هر روز مقابل دکه‌های سفید رنگ پهن و شب‌ها جمع می‌شود.
بخشی از نشریات در پستوی سازمان‌ها و نهادها و با پتانسیل درونی آنها و با شماره‌های …

جمعیت مطبوعات کشور ، فقط آنهایی نیستند که هر روز مقابل دکه‌های سفید رنگ پهن و شب‌ها جمع می‌شود.

بخشی از نشریات در پستوی سازمان‌ها و نهادها و با پتانسیل درونی آنها و با شماره‌های محدود به چاپ می‌رسد که نامشان را نشریات درون سازمانی گذاشته‌اند.

این نشریات بر اساس اصول سازمانی موظف به بیان فعالیت‌ها، اخبار و موفقیت‌های سازمان، بیان هرباره ارزش‌ها و اصول سازمان، ارتباط مدیران و کارکنان، شادابی و تنوع و هیجان به محیط کار، تبادل افکار با کارکنان، پر کردن اوقات فراغت آنها، معرفی ظرفیت‌های داخلی و فرصت‌های سازمان و بالاخره داشتن نگاه مثبت به سازمان، مدیران و عملکرد آنهاست.

اگر نشریه‌ای در درون سازمان تمام این اهداف را دنبال کند، می‌توان گفت موفق بوده و به اذن مدیر سازمان به حیات خود ادامه می‌دهد.

ویژگی دیگر این نشریات این است که به دلیل داشتن مخاطبان خاص و محدود، کمتر مورد نقد و بازبینی قرار می‌گیرند. فضای این نشریات رقابتی نیست و حتی تمام کارکنان یک سازمان از این نشریات استقبال نمی‌کنند. همین مساله باعث شده تا بتدریج، نشریات درون سازمانی از اهداف اولیه دور شوند.

نظر اجمالی به بسیاری از این نشریات نشان می‌دهد که محتوای آنان در حال حاضر تکراری و اغلب کپی اخبار و گزارش‌های چاپ شده در مطبوعات سراسری است. در نشریات درون سازمانی تعریف و تمجید از مدیران سازمان، جایگاه ویژه‌ای دارد و کمتر صدای کارکنان و تبادل نظر با آنها به گوش می‌رسد.

از سوی دیگر کیفیت کاغذ و صفحه‌آرایی این نشریات تابعی از میزان توجه مدیران به این نشریات است. به طوری که نشان می‌دهد، مجموعه سازمان چه میزان اعتبار به این گونه نشریات اختصاص می‌دهد.

نشریات درون‌سازمانی اغلب زیر نظر روابط عمومی‌ها هستند و مدیر روابط عمومی نظارت مستقیم بر محتوای آنها دارد. در این صورت براساس مسوولیت روابط عمومی‌ها، این نشریات موظف به انتقال صدای بیرون‌سازمان به مدیرانند ؛ در حالی که این نشریات در بسیاری موارد درهایشان را روی مخاطبان خارج سازمان بسته‌اند و در این مورد تنها به بیان بریده جراید اکتفا می‌کنند.

همچنین نبود تیم‌های روزنامه‌نگاری متخصص در این نشریات محسوس است و وجود غلط‌های فاحش ویرایشی، گواه چنین ادعایی است.

بنا بر نکات گفته شده، به نظر می‌رسد نشریات درون‌سازمانی به بازبینی نیازمندند. بسیاری از این نشریات به عنوان تابلو و نماد سازمان‌ها به دیگر ادارات و حتی نشریات ارسال می‌شوند که بدون هیچ مطالعه‌ای به سطل زباله می‌روند.

در واقع نشریه درون‌سازمانی هدفی دارد و نیازمند تعریف سبک جدیدی از روزنامه‌نگاری است که متاسفانه در کشور ما کمتر به آن توجه شده، حتی نبود ممیزی و توجه به این نشریات، بعضی از آنها را به اشتباهات فاحش محتوایی سوق می‌دهد که نمونه‌اش چاپ تصویر یکی از خوانندگان اروپایی در گزارشی از بیکاری جوانان در نشریه یک‌دانشگاه بزرگ است.

این اشتباهات نه‌تنها نشان می‌دهد نشریات درون‌سازمانی ما از وجود روزنامه‌نگاران حرفه‌ای تهی است؛ بلکه مهم‌ترین عملکرد خود را کپی مطالب دیگر نشریات و تعریف و تمجید از عملکرد مدیران می‌دانند.

آوید طالبیان