باور کنم هنوز

باور کنم هنوز

تنها روانه ام

در کوره راه تنگ و نفس گیر بی کسی

راهی که مه گرفته و محو است

راهی بدون راهسپاران رهگشا

راهی بدون راهنمایان آشنا

یک راه ناشناس

سرشار از سکوت

متروک و منزوی

خالی زهمسرایی یاران همنوا

راهی که بسته است

پوشیده در کدورت حسرت

آکنده از نحوست بن بست.

تنها عبور می کنم و می نهم به جا

خود را

تنهاتر از رهی که در آن رهنورد نیست

تنهاتر از شبی

کز شبروان تهی ست

خالی ز روشنی ست

در زیر بار غربت بی رحم سنگدل

خم گشته روح من

دلسرد و خسته ام

افسرده است خاطرم و دل شکسته ام

تنها به پیش می روم و دور می شوم

از خویش

در جستُ جوی آن که مرا رهنمون شود

دستم به دست گیرد و همراهی ام کند

در تنگنای این ره باریک

لبریز پرتگاه

در کوره راه این شب تاریک

دمسرد و دل سیاه

در آرزوی آن که برافروزد

در من دوباره شعله ی رخشنده ی امید

روشن کند چراغ شب افروز عشق را

بار دگر در این دل خاموش

با هم سرود مهر بخوانیم

درهای بسته را بگشاییم و بگذریم

از تنگنای تیره ی تردید

بن بست یأس را بگذاریم پشت سر

آوازه خوان شویم روانه

راهی به سوی چشمه ی خورشید

اما دریغ و درد که بیهوده است و هرز

این جستُ جوی من

باد هوا و نقش بر آب است

این آرزوی من

در من نمانده است دریغا

دیگر توان گام سپردن

ایمان روح پرور و بارآورم که بود

نیروی رهسپاری ام از او

از من گریخته

بر باد رفته است

خاموش گشته باور روشنگرم که بود

در شامگاه تیره ی تردید مشعلم

باور کنم هنوز که در راه است

فردای تازه ای

سرشار روشنی؟

باور کنم هنوز که یک شب

از راه های دور سرانجام می رسد

فردای همنوایی و همراهی؟

باور کنم هنوز که شب های بی کسی

با آن که دیرپا و دراز است

بی صبح دل فروز رفاقت نیست؟

باور کنم هنوز که در دوردستها

دنیای تازه ای

چشم انتظار ماست؟

ای یار مهربان من ای آفتاب عشق

راهی که می رود به سوی صبح مهر را

با من شروع کن

فردای تازه باش و از آفاق دوستی

بر من طلوع کن

بنمای رخ به من

تا از فروغ روی فروزانت

نیروی تازه گیرم و نو گرددم نفس

تا در پناه طلعت تابانت

یأس سیاه کار را

تردید نا به کار و تباهی تبار را

از سر به در کنم

از تنگنای تیره ی فرقت گذر کنم

بنگر به چشم من

با دیدگان روشن و خندانت

تا هر چه را که هست

باور نکردنی

با یاری نگاه یقین آفرین تو

ای چشم های راستگویت اعتمادبخش

باور کنم

مهدی عاطف راد