یادمان غدیر یزدانی

غدیر یزدانی كو ه نوردی را به صورت تفننی از نوجوانی آغاز كرد او برای نخستین بار درسال ۱۳۵۰ به قله های كلك چال و توچال صعود كرد, و دو سال بعدهمین كار را در زمستان انجام داد

غدیر یزدانی كو‌ه‌نوردی را به صورت تفننی از نوجوانی آغاز كرد او برای نخستین بار درسال ۱۳۵۰ به قله‌های كلك‌چال و توچال صعود كرد، و دو سال بعدهمین كار را در زمستان انجام داد. در سال ۱۳۵۴ نخستین صعود خود را به دماوند انجام دادو پس از آن با جدیت به شكلی مستمر كوه‌نوردی را ادامه داد و تقریباً تمام كوهستان‌های كشور را به این منظور زیر پا نهاد. او چند سال با گروه كوه‌نوردی شكوه، و از سال ۱۳۷۰ با گروه كوه‌نوردان آرش فعالیت می‌كرد.

بعضی از كارهای نوی او عبارتند از:

▪صعود سرعتی دیواره بیستون از مسیرهای عقاب‌ها و جان‌پناه‌ها؛ اردیبهشت ۱۳۶۴

▪گشایش مسیر نو روی دیواره‌ها پل خواب (مسیر روجا)؛ شهریور ۱۳۶۴

▪صعود? تكی دیواره‌ی بیستون از مسیر جان‌پناه‌ها؛ خرداد ۱۳۶۵

▪گشایش مسیر نو روی? دیواره‌ی بیستون (مسیر منصور)؛‌ شهریور ۱۳۶۵

▪پیمایش خط‌الرأس جوپار در زمستان? ۱۳۶۵

▪گشایش مسیر نو روی دیواره‌ی پل خواب (مسیر آگر)؛ فروردین۱۳۶۶

▪گشایش مسیر نو ریو دیواره‌ی علم كوه (مسیر شكوه)؛‌ شهریور ۱۳۶۶

▪مسیر نو روی? دیواره‌ی بیستون (مسیر لول سخت)؛ بهار ۱۳۶۸

▪تلاش برای صعود زمستانی دیواره‌ی? علم‌كوه و گشایش مسیر مستقیم یخچال پای دیواره در زمستان؛ بهمن ۱۳۶۸

▪صعود? سریع مسیر فرانسوی‌ها روی دیواره‌های علم‌كوه (در ۴۸ ساعت از رودبارك تا قله و به روبارك)؛ ۱۳۶۹

▪تلاش برای صعود زمستانی دیواره‌های علم‌كوه؛ زمستان ۱۳۶۹

▪گشایش مسیر نو روی دیواره‌ی آزادكوه در یك روز؛ خرداد ۱۳۷۰

▪گشایش مسیر? (نیمه‌كاره) روی دیواره علم‌كوه (سمت چپ كلاهك بزرگ لهستانی‌ها)؛ تیرماه ۱۳۷۰

▪نخستین پیمایش سبكبار غار پراو؛‌ شهریور ۱۳۷۲

▪بازگشایی مسیر ۱۳۵۲ لهستانی‌ها? (از تراورسه‌ی فرانسوی‌ها به بالا)؛درتابستان ۱۳۷۳

▪صعود مسیرهاری روست روی دیواره علم کوه ظرف یک ساعت و۴۵ دقیقه تابستان ۱۳۷۳

▪گشایش مسیر در سمت چپ مسیر ۱۳۴۸ لهستانی‌ها؛ شهریور ۱۳۷۵ (نیمه‌كاره بعلت كمك‌رسانی در حمل جسد مرحوم كامران سلیمانی)

▪شناسایی و پیمایش غار چاه‌الیاس در لاریجان؛ مهرماه ۱۳۷۵

▪شركت در چند مرحله از صعود ?امدادی? خط‌الرأس دماوند ـ علم‌كوه؛ زمستان ۱۳۷۵

▪صعود یك روزه‌ی دیواره‌ی یوكان سان در كره جنوبی؛ تابستان ۱۳۷۶

▪صعود قله‌های? ركسفورد، خط‌الرأس جیش‌پیك، گری بالدی پیك، پانوراما پیك، كَسِل تاور، لیدی پیك، ماندی پیك، ولچ پیك، وادینگتون، مانت ماس، جافری، وج پیك، ?

▪صعود تكی دیواره‌ی ۶۳۰ متری سكوامیش، صعود دیواره‌ی عظیم سله‌سی (۱۳۵۰-Slesse: متر) در آمریكای شمالی؛۷۷۱۳ و ۱۳۷۸ (بیشتر از صعودها احتمالاً نخستین بار توسط یك ایرانی انجام می‌شدند)

▪نخستین صعود ایرانی قله‌ی بسیار دشوار مونت‌لوگان (۶۰۵۰ متر، در مرز آلاسكا و? كانادا كه ارتفاع صعود آن از پای کوه ۵۸۰۰متر ـ بیش از ارتفاع صعود اورست از بارگاه اصلی ـ است)؛ اردیبهشت و خرداد۸۱۳۷

غدیر كوه‌نوردی خودساخته از جنوبی‌ترین نقطه تهران بود كه تمامی كارهای كوه‌نوردی‌اش را با اتكاء به درآمد اندك خود و در نهایت سادگی به انجام رساند. او در مدت سه سالی كه در خارج از كشور زندگی ‌كرد، باز هم در شرایط سخت مهاجرت، كوه‌نوردی را كنار نگذاشت و حتی با استعداد و پشتكاری كه داشت، سطح كار خود را بلاتر برد. رفتار او اگرچه گاه تند می‌نمود (و این از صداقت‌اش بود)، اما قلبی داشت كه پر از مهر به هم‌نوعان و به كوه و طبیعت بود؛ از خارج از كشور، مرتباً برای هم‌‌نوردان‌اش پیام می‌فرستاد و در اجرای شاهكارش (صعود مونت‌لوگان) پرچم ایران را همراه داشت و عكس آن را برایمان فرستاد.

از اواخر سال ۷۹، درد جان‌سوز یك بیماری دشوار در تنش ریشه دواند؛ اما هیچ‌گاه خود را درمانده و تسلیم نشان نداد، و روح بلندش همان بود كه؛ پُرشور و سرشار از زندگی. چه برنامه‌هایی (و این بار سبك) كه پس از اظهار پزشكان كانادایی به لاعلاج بودن درد او، و بازگشتش به ایران، با او نداشتیم. و او همچنان پُرروحیه و گردن فراز بود؛ لبخندش را در جستن تولد تنها فرزنداش ـ ده روزی پیش از مرگ ـ به یاد می‌آورم؛ بر سر سفره برای خود به اندازه‌ی دیگران غذا كشیده بود (تا شاید همه راحت باشند) اما در آخر فقط ذره‌ای خورده بود. عفریت مرگ جمسش را آب كرده بود،صدایش را قطع كرده بود، و قدرت خوردن را از او گرفته بود. آن پاها و بازوان پُرتوان، تكیده شده بود، اما او مرگ را به سخره گرفت بود و بر زندگی لبخند می‌زد. یاد غدیر برای همیشه در دل ما و همه‌ی كوه‌نوردان ایرانی باقی خواهد ماند.