تأثیرات استفاده ابزاری از دین در سلوک عارفان

(بدان ای سالک عزیز!) در روایتی علی(ع) می فرماید: کسی که دین را در خدمت دنیای خود بگیرد و دین برای او جنبه ابزاری پیدا کند، هر انسانی در او طمع می کند که از او سوءاستفاده کند. هر انسان …

(بدان ای سالک عزیز!) در روایتی علی(ع) می فرماید: کسی که دین را در خدمت دنیای خود بگیرد و دین برای او جنبه ابزاری پیدا کند، هر انسانی در او طمع می کند که از او سوءاستفاده کند. هر انسان ضعیفی وقتی که فهمید او دینش را برای دنیایش می گذارد، دنبال این است که بر وی مسلط شود!...

کسانی که دینشان تمام هم آنها است. دلبسته به خدا هستند و به ما سوای او هیچ تعلق حقیقی ندارند. معنای «تعلق حقیقی» این است که وقتی به سر دوراهی ها می رسیم، غیر خدا را رها کنیم. سر راه ما در این عالم، دو راهی و سه راهی و چهارراهی و پنج راهی و شش راهی ها زیاد است! ولی ما نباید از صراط مستقیم منحرف شویم...

روایت دوم هم از علی(ع) است که می فرماید: «مردم چیزی از دینشان را رها نمی کنند تا امور دنیایشان را اصلاح کنند، مگر آنکه خدا کمبود دنیایی شان را بیشتر می کند»... اگر کسی دین را فدای دنیا کرد بداند که ازنظر دنیایی هم ضرر می کند و کمبود پیدا می کند...

در یک جمله دیگر حضرت می فرماید: «اگر دینت را ابزار قرار دادی برای دنیایت، این را بدان که هم دینت را از دست می دهی و هم دنیایت را! اینها همان کسانی هستند که نمی شود به آنها گفت دین دار واقعی...

از پیامبر اکرم(ص) روایتی نقل شده که حضرت می فرماید: «بدترین مردم آن کسی است که دینش را به دنیایش بفروشد، و بدتر از او کسی است که دینش را بفروشد تا دنیای دیگری آباد شود. علی(ع) هم این تعبیر را دارد. از حضرت سؤال کردند که شقی ترین و بدبخت ترین مردم چه کسی است؟ فرمود: کسی که دینش را به دنیای غیرخودش بفروشد.(۱)

۱. سلوک عاشورایی، آیت الله شیخ مجتبی تهرانی، منزل سوم، ص.۱۳۳