آمریكا, هدف خشم و نفرت جهانیان

برای همه دنیا كاملاً واضح و آشكار است كه رژیم صهیونیستی با چراغ سبز دولت بوش به لبنان حمله كرده است شكّی نیست كه اگر سازمان ملل قطعنامه ای را برای آتش بس تصویب نمی كند به دلیل تهدید آمریكا به وتو نمودن آن است بد نیست بدانیم كه در عصر شعار و تبلیغات سازمان ملل ناكارآمد, به سازمانی گفته می شود كه خواسته های دولت آمریكا را اجرا نمی كند

پیش از تصویب قطعنامه آتش‌بس در شورای امنیت سازمان ملل، آمریكا و فرانسه بر سر مفاد این قطعنامه با یكدیگر اختلاف داشتند.

پیشنهاد فرانسه مورد حمایت اتحادیه‌ی اروپا و بخش عمده‌ای از جهان اسلام نیز بود. دیگری طرحی اسراییلی - آمریكایی بود كه فقط مورد حمایت همین دو كشور قرار داشت.

اختلاف عمده‌ای بین این دو طرح پیشنهادی وجود داشت. طرح فرانسوی خواستار آتش‌بس فوری و آغاز بی‌درنگ مذاكرات در مورد طرح آمریكا، از جمله اعزام نیروهای بین‌المللی به لبنان بود. در طرح اسراییلی – آمریكایی پیشنهاد می‌كرد قبل از خلع سلاح حزب‌الله، بازگشت زندانیان رژیم صهیونیستی و استقرار نیروهای بین‌المللی، هیچ آتش‌بسی صورت نگیرد.

تفاوت در این است كه : در طرح پیشنهادی فرانسوی كشتار در هر دو طرف متوقف می‌شود و جنگ به مشاجره و مذاكره بین سیاستمداران و دیپلمات‌ها تبدیل می‌شود، ولی در طرح اسراییلی – آمریكایی ممكن است كشتار ماه‌ها و یا حداقل هفته‌ها ادامه یابد.

با نگاهی كه از اصول انسانی نشأت گرفته باشد، به راحتی می‌توان تفاوت این دو طرح را احساس كرد. طبق آمار ارایه شده از سوی دولت لبنان، تا بحال در حدود ۱۰۰۰ غیرنظامی كشته و بیش از ۳۰۰۰ تن زخمی شده‌اند و ۵/۲ میلیارد دلار خسارت به تأسیسات زیربنایی وارد شده است. در فلسطین اشغالی در حدود ۲۷ غیرنظامی و بیش از ۳۰ نظامی كشته شده‌اند. آمار چنان عدم توازنی را نشان می‌دهند كه انسان از به‌كارگیری كلمات «كشتار در هر دو طرف» شرم می‌كند.

به هر حال جان همه انسان‌ها و بویژه جان كودكان محترم و ارزشمند است. به اعتقاد من بسیاری از آمریكایی‌ها هیچ اعتنایی به شرایط خاورمیانه نمی‌كنند. برخی از آمریكایی‌ها كوركورانه از رژیم صهیونیستی حمایت می‌كنند. البته هدف مجادله با این دو گروه نیست. من فقط می‌خواهم در مورد خواسته‌ها و منافع خودخواهانه صحبت كنم.

برای همه دنیا كاملاً واضح و آشكار است كه رژیم صهیونیستی با چراغ سبز دولت بوش به لبنان حمله كرده است. شكّی نیست. كه اگر سازمان ملل قطعنامه‌ای را برای آتش‌بس تصویب نمی‌كند به دلیل تهدید آمریكا به وتو نمودن آن است. بد نیست بدانیم كه در عصر شعار و تبلیغات سازمان ملل ناكارآمد، به سازمانی گفته می‌شود كه خواسته‌های دولت آمریكا را اجرا نمی‌كند.

بنابراین مسلمانانی كه در خیابان‌ها تظاهرات می‌كنند، حق دارند آمریكایی‌ها را مسؤول كشتار و تخریب انجام شده از سوی رژیم صهیونیستی بدانند. آمریكایی ها بهتر است كسب محبوبیت و تسخیر قلب‌ها را فراموش كنند، چون مدت‌‌هاست كه دیگر محبوبیتی ندارند. آمریكایی‌ها باید متوجه خطر دیگری باشند كه با حمایت از رژیم صهیونیستی در برابر حزب‌الله متوجه نیروهای نظامی آنها می‌شود. بخش اعظمی از نیروهای نظامی آمریكا امروز در جنوب عراق خیل عظیمی از شیعیان را در مقابل خود دارند..

این نكته‌ی اول بود. نكته‌‌ی دوم آن است كه استدلال جورج بوش در مورد ایجاد آتش‌بش كاملاً غلط است. دولت بوش ادعا می‌كند كه به دنبال یك راه‌حل دائمی است و به زعم او، راه‌حل دائمی، خلع سلاح لبنان و استقرار نیروهای بین‌المللی در منطقه است. كجای این راه‌حل دائمی است؟ اولاً شما نمی‌توانید حزب‌الله را خلع سلاح كنید، یا حداقل نمی‌توانید سلاح را از دست همه‌ی اعضای آن خارج كنید. دوماً چگونه می‌توان گفت استقرار نیروهای خارجی دركشوری دیگر می‌تواند دائمی باشد. سوماً بوش از اشاره به ریشه و منشأ بحران خاورمیانه پرهیز می‌كند.

دلیل اصلی بحران خاورمیانه به سال ۱۹۴۷ باز می‌گردد، یعنی زمانی كه رژیم تازه تأسیس صهیونیستی با حمایت آمریكا و اروپایی‌ها در سرزمین فلسطین بنا شد و حدد ۰۰۰ر۷۰۰ فلسطینی از خانه و كاشانه، مزارع و مشاغل خود بیرون رانده شدند. در جنگ سال ۱۹۶۷ تعداد بیشتری از فلسطینی‌ها آواره شدند. در واقع رژیم صهیونیستی امروز بر بخش‌هایی از سرزمین فلسطین، سوریه و لبنان بنا شده است. تمام جنگ‌ها و درگیری‌های رژیم صهیونیستی از آن زمان تاكنون مربوط به موضوع اشغال سرزمین از سوی این رژیم و ممانعت از بازگشت فلسطینیان به خانه‌ی خود و یا حداقل طرح شكایت برای اموال گمشده‌ی خود بوده است. عجیب است كه مهاجران یهودی از سال ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ می‌توانند برای اموال گمشده‌ی خود طرح شكایت كنند ولی آوارگان فلسطینی از این حق برخوردار نیستند.

همه‌ی آنچه رژیم صهیونیستی باید انجام دهد تا با همه‌ی كشورهای عربی به صلح دست یابد این است كه طبق قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل به مرزهای پیش از ۱۹۶۷ باز گردد. وقتی یك اسراییلی یا آمریكایی در مورد اجرای قطعنامه‌ی ۱۵۵۹ صحبت می‌كند، كمی مضحك به نظر می‌رسد چون هیچ رژیمی بر روی كره خاكی به اندازه‌ی رژیم صهیونیستی قطعنامه‌های سازمان ملل را نقض نكرده است و هیچ كشوری هم قطعنامه‌های سازمان ملل را به اندازه‌ی آمریكا و در حمایت از رژیم صهیونیستی وتو نكرده است.

سرسپردگی بی‌چون و چرا به اسراییل، آمریكا را طی سالیان متمادی به هدفی برای خشونت و نفرت دیگران تبدیل كرده است و به همین خاطر لازم است همه ملت آمریكا همدل و یكصدا به هم بگویند: « هشیار باش ای هموطن» .

نویسنده: چارلی ریس

منبع: آنتی وار

منبع: سایت عملیات روانی