تا بعد از جام ملت ها شمشیرها را غلاف كنیم

ملی پوشان كشورمان با پشت سر گذاشتن ۳ بازی دوستانه مقابل تیم هایی چون مكزیك, غنا و جامائیكا راهی مالزی شدند تا در این كشور آخرین بازی تداركاتی خود را مقابل مالدیو برگزار نمایند و سپس مهیای مصاف ۲۰ تیر ماه مقابل ازبكستان گردند

تیم ملی فوتبال كشورمان پس از هفته ها آماده سازی برای حضور موفق در رقابت های جام ملت های آسیا به زودی در چهارچوب این مسابقات به مصاف حریفان خود خواهد رفت.

ملی پوشان كشورمان با پشت سر گذاشتن ۳ بازی دوستانه مقابل تیم هایی چون مكزیك، غنا و جامائیكا راهی مالزی شدند تا در این كشور آخرین بازی تداركاتی خود را مقابل مالدیو برگزار نمایند و سپس مهیای مصاف ۲۰ تیر ماه مقابل ازبكستان گردند.

در ادامه، تیم های چین و مالزی هم دیگر حریفان ما در مرحله گروهی خواهند بود. واكنش هایی كه در قبال بازی های دوستانه تیم ملی ارایه شد، بیانگر انتقادات مشتركی می شد كه البته بیشتر هم معطوف به فدراسیون فوتبال بود تا تیم ملی.

پس از بازی مقابل مكزیك و پذیرش شكست سنگین از این تیم موجب شد انتقادات جسته و گریخته ای با محوریت ۲ مسأله اصلی مطرح شود. اول این كه هیچ كدام از حریفان احتمالی ما در سطح آسیا (و حتی استرالیا) هم سبك و همطرازمكزیك نیستند و دوم هم این كه اساساً این بازی بدون حضور چندین و چند بازیكن اصلی چه سودی می توانست به حال تیم ملی داشته باشد؟

در بازی مقابل غنا شاهد بودیم كه حریف با تیم امید خود مقابل ما صف آرایی كرد و اگر چه شكست را پذیرا شد اما توانست برخی ضعف های سیستم دفاعی تیم ملی را به رخ بكشد. همین مسأله باعث شد حرف و حدیث هایی در محافل ورزشی ایجاد شود.پرده سوم این نمایش، بازی مقابل جامائیكا و تحمیل شكست سنگین ۸ بر یك به این تیم بود.

در این بین اگر چه میلو تینوویچ سرمربی جامائیكا در مصاحبه بعد از بازی اعلام كرد كه با تیم اصلی به تهران آمده است اما نمایش ضعیف شاگردان او در داخل زمین نشان دهنده حقیقت دیگری بود. در این برهه هم این انتقاد مطرح شد كه آیا بازی با چنین تیم ضعیفی ارزش وقت صرف كردن داشت؟

اگر بازیكنان عصبی جامائیكا یكی دو مهره اصلی ما را مصدوم می كردند، تكلیف چه بود؟در هر صورت تمام این انتقادات كه برخاسته از منطق قابل قبولی هم بود، بعد از مسابقات یاد شده مطرح شد و به نوعی بر كار دست اندركاران تیم ملی و فدراسیون هم تأثیرگذار است.

با تأكید دوباره بر این نكته كه انتقادات مطرح شده تا حدود بسیاری درست و منطقی بود، باید گفت چرا در مورد بازیهای تداركاتی تیم ملی، نیمه پر لیوان را نبینیم؟ چرا حالا كه تیم ملی كشورمان نیازمند حمایت است، سعی نكنیم نقاط قوتش را برجسته كنیم و البته در كنارش هشدارهایی هم به خاطر نقاط ضعفش بدهیم.

از جمله این كه هیچ كدام از ۲ بازی دوستانه اخیر تیم ملی نتوانست سیستم دفاعی این تیم را آنطور كه باید و شاید تحت فشار قرار دهد و ضعف و قوتش را بنمایاند. این مسأله می تواند باعث نگرانی همه ما باشد.با توجه به مطلبی كه عنوان شد، در ادامه برخی نقاط قوت تیم ملی در ۲ بازی اخیر مورد بررسی قرار می گیرد.

● شادابی ملی پوشان

قاعدتاً پس از پشت سر گذاشتن یك فصل مسابقات سنگین در بازی های لیگ خصوصاً برای لژیونرها و همچنین تحمل چند هفته فشار تمرینات سنگین بدنسازی باید شاهد تیمی باشیم كه درصد محدودی از شادابی را ارایه دهد اما در این ۲ بازی و خصوصاً در بازی مقابل جامائیكا شاهد بودیم كه تمام نفرات تیم با آمادگی و شادابی قابل توجهی در میدان حضور پیدا می كنند. اینشادابی هم در بعد جسمی و هم در بعد روانی كاملاً ملموس بود.

● سرعت انتقال

از لحاظ فنی شاید بتوان گفت عمده ترین نقطه قوت تیم ملی سرعت انتقال بازی از دفاع به حمله است. این نكته خصوصاً در بازی مقابل غنا كاملاً به چشم می آمد. بازیكنان ما با دریافت توپ در دفاع خیلی زود تدارك حمله روی دروازه حریف را می دیدند و اكثر بازیكنان در این تغییر تاكتیك پویا و فعال ظاهر می شدند. این نقطه قوت مسلماً در جام ملت ها برای حریفان ایران دردسرساز خواهد شد.

● كار تیمی

سال ها بود كه بازیكنان تیم ملی را چه از لحاظ رفتاری و چه از لحاظ فنی تا این حد هماهنگ، یكپارچه و منسجم ندیده بودیم. آنها در زمین مسابقه همكاری قابل قبولی ارایه می كنند و می توان گفت كاملاً در اختیار تاكتیك تیمی هستند. این در خدمت تاكتیك تیمی بودن برای فوتبالیست های ما كه از پایه یاد گرفته اند انفرادی فوتبال بازی كنند، یك موفقیت ارزشمند محسوب می شود. كار تیمی ملی پوشان اگر چه هنوز با سطح استاندارد فاصله دارد اما همین میزان هم می تواند برای تیم ملی مفید باشد.

● اشتهای بالا در گلزنی

تیم ملی در سال های گذشته در مسابقات خود چه وقتی كه مقابل تیم های قوی قرار می گرفت و چه زمانی كه با تیم های ضعیف بازی می كرد، معمولاً با زدن ۲ یا ۳ گل عقب نشینی می كرد اما حالا تیم ملی تبدیل به مجموعه ای شده كه تا لحظه آخر بازی برای گلزنی بی تابی می كند. این گونه تحول برای تیمی كه ذات هجومی دارد، شاید چندان اتفاق بزرگی محسوب نشود اما همین كه بعد از ۵ سال ملی پوشان به اصالت این گونه تیم ملی احترام می گذارند، نشان دهنده رشد مطلوب در این مدت است.

در پایان باید خاطرنشان كرد كه قطعاً نقاط قوت دیگری هم می توان برای تیم ملی برشمرد. همان طور كه می شود نقاط ضعف مختلفش را زیر ذره بین برد اما آنچه در این زمینه از اهمیت خاصی برخوردار است، موفقیت تیم ملی در جام ملت ها است و نقش منتقدین در این زمینه. همه ما باید بدانیم كه بعد از جام ملت ها وقت كافی برای انتقاد كردن و تحلیل نقاط ضعف تیم ملی داریماما در شرایط كنونی این گونه اظهارات فقط آب در آسیاب دشمن ریختناست. در حال حاضر بهتر است شمشیرها را غلاف كنیم و نیمه پر لیوان را ببینیم.

جمشید محبی