پایان یك تابو

تیم بزرگ یوونتوس در دهه نود با جانلو كاو یالی, روبرتو باجو, زین الدین زیدان و الساندرو دل پیرو سیستماتیك دوپینگ شده بود

دادگاه چهار روز پیش در توضیح مكتوب حكمی كه ۲۶ نوامبر صادر كرده و طی آن ریكاردو آگریكولا پزشك تیم یوونتوس را به ۲۲ ماه حبس محكوم كرد، افشا كرد كه این دكتر كل تیم «بانوی پیر» را بدون تجویز پزشكی با هورمون EPO، با مقادیر زیادی از «كرئاتین» و با مسكن «ولتارن» تقویت كرده بود.

چند سال پیش برای اولین بار زدنیك زمان سرمربی وقت رم بود كه به ران های غیرعادی دل پیرو اشاره كرد و گفت كه «فوتبال باید از داروخانه ها خارج شود.» و با اتهامات خود پرونده دوپینگ باشگاه یوونتوس را به جریان انداخت.

طی چند سال هرچند وقت یك بار یكی از بازیكنانی كه در آن زمان در یووه بازی می كرده در دادگاه حاضر می شد و شهادت می داد كه سرانجام آن حكم دادگاه در نوامبر گذشته و تأیید آن در دادگاه تجدید نظر هفته قبل بود. داروخانه آگریكولا ۲۸۱ دارو داشت و به گفته یكی از كارشناسان «نیازهای دارویی یك شهر كوچك» را جواب می داد.

حالا در مورد این بحث می شود كه آیا تاریخ باید تغییر داده شود یا نه چون هرچه باشد یووه در دوره مذكور (۱۹۹۴ تا ۱۹۹۸) سه بار قهرمان ایتالیا و یك بار قهرمان لیگ قهرمانان شده است. علاوه بر آن به موازات آن آزمایشگاه ملی كنترل دوپینگ در آكواچتوزا بسیاری از نمونه های آزمایش را تخریب كرد. آنها بدون اینكه باز شوند سر به نیست شدند. مجازات های احتمالی می تواند سلب قهرمانی و محرومیت بازیكنانی كه هنوز بازی می كنند باشد. حتی كسر امتیاز در فصل بعدی هم ممكن است.

مورد یوونتوس نشان داد كه در فوتبال با استراتژی های پزشكی به صورت سیستماتیك و تیمی دوپینگ می شود و نه به صورت انفرادی. مثل دوچرخه سواری و دو میدانی.

حكم دادگاه تورین فدراسیون های فوتبال در سراسر جهان را تحت فشار قرار داده تا در مبارزه با دوپینگ سرمایه گذاری بیشتری انجام دهند. تا به حال مسؤولان فدراسیون ها محافظه كاری خود را اینگونه توجیه می كردند كه استفاده از داروهای نیروزا در فوتبال اصلاً بی فایده است چون بنا بر ادعای آنها یك فوتبالیست نه مثل یك دونده حداكثر نیروی خود را مصرف می كند و نه مثل یك دوچرخه سوار به حداكثر استقامت خود نیاز دارد اما آنها این واقعیت را نادیده می گیرند كه در حالی كه یك بازیكن در دهه هفتاد در یك مسابقه به طور متوسط تنها پنج كیلومتر می دوید امروز دو برابر آن مسافت را طی می كند.

آرسن ونگر سرمربی تیم آرسنال هم در اكتبر سال گذشته به طور علنی در مورد نتایج آزمایش خون بازیكنان جدید اظاهار تعجب كرد. تعداد گلبول های قرمز در خون بازیكنان مذكور به طرز غیرعادی بالا بود كه نشانه استفاده از EPO است. ونگر در آن زمان گفته بود: «باشگاه هایی هستند كه بازیكنان شان را بدون اطلاع آنها دوپینگ می كنند.»

رولاند آگوستین مدیرعامل ستاد ملی مبارزه با دوپینگ آلمان نیز چندی پیش در مصاحبه با روزنامه «تاگس اشپیگل» گفته بود كه عكس این قضیه تقریباً محال است. یعنی یك بازیكن نمی تواند بدون اطلاع باشگاه خود دوپینگ كند:«مدیریت در فوتبال خیلی سختگیر است. بعید است یك فوتبالیست با مسؤولیت خودش دوپینگ كند. یعنی یا كل تیم یا هیچ كس.»

البته یوونتوس اولین تیم دوپینگی نیست. در آلمان شرقی سابق هم دوپینگ دسته جمعی وجود داشت. بازیكنان دیناموبرلین ركورددار قهرمانی در آلمان شرقی آمفاتین دریافت می كردند. یكی از آنها فالكو گوتز سرمربی فعلی هرتابرلین بود كه البته ادعا می كند از آن داروهای ممنوع چیزی نمی دانست.

تعداد كنترل ها در فوتبال فوق العاده كم است، مخصوصاً آزمایش های مؤثر و سرزده در تمارین به ندرت انجام می گیرند.

فیفا هم با اینكه قانون آنتی دوپینگ بین المللی را امضا كرده با انجام كنترل های خارجی در سر جلسات تمرین مخالفت می كند. با این توجیه كه خود فیفا یك شبكه جهانی متشكل از ۲۰۰ بازرس را درست كرده است اما برخی از متخصصان دوپینگ از این نگران هستند كه این كنترل های سرزده خیلی هم سرزده نیستند و بازیكنان از قبل می دانند كه چه موقعی آزمایش می شوند. در هر صورت دوپینگ در فوتبال یك سنت است اما تابوی بحث كردن علنی درباره آن و محكومیت آن توسط یك تابو بود كه با حبس دكتر آگریكولا شكسته شد.