پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
مجله ویستا

آشنایی با بیماری پارکینسون و پیامدهای آن


آشنایی با بیماری پارکینسون و پیامدهای آن

پارکینسون، بیماری است که شیوه حرکتی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. به طور طبیعی برخی سلول های عصبی مغز ماده شیمیایی به نام دوپامین ترشح می کنند که سیگنال ها را به بخشی از مغز که …

پارکینسون، بیماری است که شیوه حرکتی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. به طور طبیعی برخی سلول های عصبی مغز ماده شیمیایی به نام دوپامین ترشح می کنند که سیگنال ها را به بخشی از مغز که کنترل حرکت بدن را برعهده دارد، می فرستند و به این ترتیب ماهیچه ها و عضلات به نرمی و به دلخواه فرد حرکت می کنند.

در بیماری پارکینسون سلول های عصبی تولیدکننده دوپامین از کار می افتند و در نتیجه دوپامین به اندازه کافی تولید نمی شود و فرد با مشکلات حرکتی مواجه می شود. پارکینسون یک بیماری پیشرونده است به این معنی که با گذشت زمان بیماری شدیدتر می شود. البته این شدیدتر شدن طی چندین سال و با روند آهسته یی اتفاق می افتد که با بهره گرفتن از درمان های موثر می توان روند آن را کندتر نیز کرد. هنوز دلیل قطعی و روشنی برای این بیماری شناخته نشده است، اما دانشمندان با تحقیقات بی شمار در این زمینه پی برده اند که برخی فاکتورها در این بیماری دخیل هستند از جمله پیری، سموم موجود در محیط یا وجود ژن های غیرطبیعی که در برخی افراد عامل بیماری پارکینسون هستند. اما دلایل کافی برای نشان دادن ارثی بودن این بیماری وجود ندارد. بیماری پارکینسون چهار نشانه اصلی دارد؛

۱) لرزش یا تکان های غیرارادی. احتمالاً نخستین نشانه یی که فرد بیمار یا اطرافیانش متوجه آن می شوند لرزش های غیرارادی است. این لرزش ها اغلب در ناحیه های دست، سر و پاها است و عموماً در یک طرف بدن آغاز می شود که با پیشرفت بیماری دو طرف بدن را تحت تاثیر قرار می دهد.

۲) سفت و سخت شدن عضلات. سفت شدن عضلات اغلب عضلات دست، پاها، صورت و گردن یا دیگر بخش های بدن را تحت تاثیر قرار می دهد که موجب دردناکی آن عضلات می شود.

۳) آهسته و محدود شدن حرکات. این مشکل به ویژه هنگامی که فرد سعی می کند از حالت سکون درآید بیشتر نمایان می شود به عنوان مثال هنگامی که فرد می خواهد از روی صندلی بلند شود یا هنگامی که روی تخت خوابیده است و بخواهد از جهتی به جهت دیگر برگردد.

۴) مشکل در حفظ تعادل بدن و راه رفتن. این بیماران اغلب قدم های خیلی کوتاه برمی دارند و هنگام راه رفتن، حالت خمیده به خود می گیرند (یک حالت قوزدار) و برای چرخیدن به هر طرف مشکل دارند البته این مشکلات اغلب تا مراحل نهایی بیماری پیش نمی آید.

در مراحل نهایی این بیماری فرد بیمار دچار نشانه های دیگری نیز می شود از جمله مشکلات گفتاری یا مشکل در بلعیدن، همچنین فرد فرزی و چابکی گذشته را از دست می دهد، توانایی اش برای نرمش یا ورزش کردن و حتی انجام فعالیت های روزمره مانند لباس پوشیدن به شدت کاهش می یابد. گرفتگی عضلات، افزایش چربی پوست و شوره سر و یبوست نیز بین بیماران بسیار شایع می شود. مشکلات خواب و خلقی نیز ایجاد می شود و کم کم بیمار مبتلا به پارکینسون را به فردی وابسته و منفعل تبدیل می کند. از آنجایی که این بیماران بعد از این مشکلات تمایل پیدا می کنند از دوستان و فامیل کناره گیری کنند و کمتر صحبت کنند افسردگی نیز بین بیماران مبتلا به پارکینسون شایع است. البته احتمال آنکه افسردگی بر اثر تغییرات شیمیایی مغز به وجود آید نیز وجود دارد که با این حالات بیمار بدتر می شود. بیش از یک سوم بیماران مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار نوعی زوال مغز یا گیجی شوند که بسیار شبیه به بیماری آلزایمر است. عموماً نشانه های بیماری پارکینسون بین سنین ۵۰ الی ۶۰ نمایان می شود. تاکنون درمان قطعی برای این بیماری شناخته نشده است، اما با کمک داروها می توان نشانه های بیماری را کنترل کرد و به فرد کمک کرد زندگی بهتر و راحت تری داشته باشد. در مواردی که نشانه ها خفیف باشد، نیازی به درمان نیست و تا هنگامی که نشانه ها زندگی عادی فرد را دچار مشکل نکند، احتمالاً پزشک تجویز دارو را عقب می اندازد. در برخی موارد محدود جراحی نیز می تواند به بیمار کمک کند. امروزه لوودوپا بهترین دارو برای کنترل این بیماری است اما به علت عوارض جانبی بسیاری که مصرف این دارو در درازمدت به همراه دارد، پزشکان سعی می کنند در مراحل اولیه بیماری با کمک داروهای دیگر به بیمار کمک کنند و مصرف لوودوپا را به تعویق بیندازند. البته همان طور که نوع و شدت نشانه ها در بیماری پارکینسون از فردی به فرد دیگر متفاوت است و همچنین به مرحله بیماری بستگی دارد، درمان آن نیز به عوامل بسیاری از جمله سن بیمار، موقعیت شغلی و موقعیت خانوادگی او بستگی دارد، اما در هر صورت آن فرد می تواند با رعایت برخی مسائل مانند داشتن تغذیه مناسب و سالم، استراحت کافی، دوری از استرس و اضطراب، ورزش یا نرمش روزانه و فیزیوتراپی به بهتر شدن وضعیت زندگی اش کمک کند.

www.webmd.com

ترجمه؛ فرانک باجلان



همچنین مشاهده کنید