حساسیت های گریز ناپذیر تکواندو

همزمان با انجام دو مسابقه از پنج دیدار پیش بینی شده بین هادی ساعی و یوسف کرمی بر سر یکی از دو سهمیه حضور ایران در مسابقات تکواندو المپیک پکن, بهزاد خداداد نیز به رسم و روال مرسوم در ورزش ایران با یک دسته گل در محل اردوی تیم ملی ظاهر شد و با اهدای آن به رضا مهماندوست, بابت اختلافاتش با سرمربی تیم ملی ایران از وی عذرخواهی و اعلام همکاری مجدد و آمادگی در این زمینه کرد و به یکی از غائله های واقعا غیر ضروری هفته ها و ماه های اخیر در صحنه این ورزش پایان بخشید

همزمان با انجام دو مسابقه از پنج دیدار پیش بینی شده بین هادی ساعی و یوسف کرمی بر سر یکی از دو سهمیه حضور ایران در مسابقات تکواندو المپیک پکن، بهزاد خداداد نیز به رسم و روال مرسوم در ورزش ایران با یک دسته گل در محل اردوی تیم ملی ظاهر شد و با اهدای آن به رضا مهماندوست، بابت اختلافاتش با سرمربی تیم ملی ایران از وی عذرخواهی و اعلام همکاری مجدد و آمادگی در این زمینه کرد و به یکی از غائله های واقعا غیر ضروری هفته ها و ماه های اخیر در صحنه این ورزش پایان بخشید.

این که تکواندوی ایران پس از چند سال درخشان در دو سه سال اخیر به نوعی رکود و پسروی دچار شده است مورد تردید قرار ندارد و قهرمان شدن ایران در مسابقات آسیایی چندی پیش و قطع نوار طلایی و طولانی کره جنوبی در این زمینه حقیقت مذکور را زیر سایه برد، اما واقعیت این است که در پیکارهای مذکور شماری از بهترین های کره غایب بودند و وقتی هادی ساعی ۱۰ سال بعد از اولین درخشش های بزرگ خود در سطح جهان همچنان کاندیدای جدی و اصلی پوشیدن پیراهن ملی می نماید نشانگر توقف سایرین است و از این حکایت می کند که شماری از مدعیان و بهترین های تکواندو به اندازه کافی کار نکرده اند و یا اگر کار کرده اند، مورد حمایت و آموزش لازم قرار نگرفته و در این زمینه می لنگیده اند.

● مبارزاتی فرسایشی

این از بداقبالی ما است که تکواندو در المپیک به جای مجال دادن به کشورها برای حضور در تمامی ۷ وزن سهمیه ای حداکثر دو نفره را در هر یک از آنها می دهد و به این خاطر است که کشورهایی مثل ما مجبورند تا ده سال پس از دریافت سهمیه وارد این بحث شوند که کدام نفرات می توانند در المپیک بهتر عمل کنند و نمایندگانی کامل تر در آن میدان باشند . این مشکلی است که شامل حال تکواندو ایران شده است و ساعی و کرمی را که از بهترین های جهان بوده اند، وادار به تقابل با یکدیگر در مبارزاتی فرسایشی و ماراتن وار کرده است.

هنوز می توان در فلسفه برگزاری این دیدارها بحث کرد و آن را غیر ضروری دانست زیرا کادر مربیان تیم ملی باید آن قدر از موضوعات مختلف مطلع باشند که بتوانند بدون دیدارهایی از این دست بهترین ها را شناسایی و معرفی کنند و از این طریق از درگیری ها و اختلاف سلیقه هایی که گاه با برگزاری بیش از حد مبارزات انتخابی به وجود می آید، بکاهند. حال آن که به خاطر کلاس کار و توانایی ساعی و کرمی احتمالااین دیدارها حرف و حدیث جدیدی را به وجود خواهد آورد که مشخص نیست فدراسیون اشراف و تسلط لازم برای حل ورفع آن را داشته باشد.

● حرف های پرشور

حتی در پایان دو مسابقه نخست بین ساعی و کرمی دو طرف طوری به ماجرا نگاه می کردند که مشخص بود، عاری از دردسر و اختلاف سلیقه نیست. کرمی بر روی این نکته اصرار ورزیده که این همه تلاش و تدارک و مبارزه برای شناخت بهترین گزینه ممکن و گسیل فردی به میدان است که واقعا قوی ترین وآگاه ترین باشد. حرف های پرشور کرمی حاکی از وجود ایرادات خاص در کار قضاوت و عملکرد داوران نیست، اما ساعی برعکس اطمینان لازم را به کار داوران ندارد و می گوید: در مسابقه اول داوران به من ظلم کردند و در تایم اول دیدار دوم نیز همین روال برقرار بود که امیدوارم فقط اشتباه بوده باشد. به هر حال داوران نیز انسان اند و حق اشتباه دارند...»

حرف هایی از این قبیل نشان می دهد حساسیت ها تا چه حد بر کار هر دو تکواندو کار اثر نهاده و آنها را دچار دغدغه کرده است و تمام ناظران دو مسابقه نخست ساعی و کرمی (در روز پنجشنبه هفته گذشته) به این امر معترف اند و با همین منوال و مقدمه می توان در انتظار دیدگاه و وقایعی مشابه برای دیدارهای آنها نیز بود که پنجشنبه این هفته سر می گیرد. این راهی است که مهماندوست و همفکرانش در پیش گرفته اند و نظرشان کاملا نیز معقول است زیرا وقتی دو تکواندوکار ۵ بار مبارزه می کنند به سختی می توان حاصل نهایی کار را نفی کرد و به هر حال کوششی انجام شده و دو سو از هر جهت امتحان پس داده اند و اگر کسی که صاحب ۳ برد شده، به المپیک بفرستید، همیشه این استدلال را پشتوانه خود داشته اید که فرد گسیل شده امتیازات بیشتری را اندوخته و حتی اگر بهترین نبوده باشد، لااقل مجوز شرکت را کسب کرده است.

● چه بسا

اما اگر بحث کیفیت و غنای کار مطرح باشد، باز می توان روی برخی انتخاب ها انگشت گذاشت و در مورد صحت آنها شک و تردید روا داشت. چه بسا ورزشکاری که یک مسابقه انتخابی داخلی را ببرد، اما در میدان المپیک یا جهانی کم بیاورد و چه بسا که ورزشکاری در رقابت های داخلی بی دلیل نتیجه نگیرد، اما در میدان های جهانی بهترین نماینده برای کشورش باشد.

آنها که حکم به برگزاری پنج مسابقه سنگین بین ساعی و کرمی داده اند، لابد به این مسائل اندیشیده اند، اما حاصل مبارزات طولانی این دو تکواندو کار بیشتر از آن که چیزی بر اندوخته های فرد اعزامی به پکن بیفزاید، به زعم مدیران تکواندو بهانه ها را از معترضین به روند انتخاب ملی پوشان خواهد ستاند.

● نوع برخورد

خداداد که قرار بود رضا نادریان جانشین اش شود (ولی حالا پس از بازگشت هم اطمینانی به اعزام صددرصد او به المپیک پکن نیست) از دیگر مواردی است که حساسیت های کار را در فاصله کمی تا زمان اعزام به المپیک به نمایش می گذارد. شاید اختلاف سلیقه او با مهماندوست و شکستن حرمت مربی تحت هر شرایطی کاری مذموم باشد (و واقعا نیز چنین است) اما وقتی تمامی موجودی قابل توجه تکواندوی یک کشور یک کاسه و در یک محفظه کوچک جمع آوری و قرار شود که از بین دهها ورزشکار شایسته فقط دو نفربه المپیک بروند، برخوردها و مسائلی از این دست نیز عادی نیست و گریزناپذیر نشان می دهد. مهم نوع برخورد با این کنشها و مدیریت آن است که امیدواریم مسئولان امر هنر آن را داشته باشند.

وحید رسولی