اینترنت, دیکتاتوری و دموکراسی

انقلاب ارتباطات به جای قدرت دادن به فرد و وادار کردن دیکتاتورها به آزاد گذاشتن مردم, می تواند باعث نزدیک شدن دموکراسی و دیکتاتوری به یکدیگر شود

چندی پیش سفری داشتم به اروپا برای شرکت در کنفرانس « اینترنت و سیاست های جهانی». این کنفرانس بسیار جالب بود چرا که در آن سعی شده بود تا دودسته متخصصان کامپیوتری و متخصصان روابط بین الملل در کنار هم جمع شوند در حالی که این اتفاق معمولا رخ نمی دهد.

در یک گروه متخصصان سیاست خارجی و روابط بین الملل ( شامل خود من، دن درزنر،بت سیمسونس،کری کایزر، جان مرشایمر، راب پارلبرگ) و در طرف دیگر متخصصان کامپیوتر و اینترنت بودند شامل ( سوزان کرافرد، آدام بای، میلتون مولر، زینپ تافکی، تری رابرتس، بن اسکات). همچنین تعدادی روزنامه نگار و بزرگان تجاری و بازرگانی و تعدای از دانشگاهیان دیگر که در این دو گروه متخصص جای نمی گرفتند حضور داشتند.

افراد مختلفی در این کنفرانس نظرات خود را بیان کردند. خیلی جالب بود که چطور دو دسته متخصصان به طور کاملا متفاوتی به مساله اینترنت نگاه می کردند. متخصصان سیاست خارجی و روابط بین الملل به اینترنت به عنوان وسیله ای مهم و نه انقلابی نگاه می کردند. از این دیدگاه اینترنت بر انجام و چگونگی انجام برخی کارهای دولت ها تاثیر دارد اما باعث تغییر توازن قدرت، تغییر بنیادی اولویت های جهانی یا تغییر سیاست های جهانی نمی شود.

در مقابل متخصصان اینترنت با تاکید بر سرعت و وسعت تاثیر اینترنت اعتماد بیشتری بر این پدیده به عنوان یک نیروی بالقوه تغییر دهنده بازی های جهانی داشتند. آنها همچنین بر همکاری های بیشتر جهانی در این زمینه تاکید داشتند.

این کنفرانس مدتی قبل از بروز مساله اسنودن برگزار شد. همانطور که انتظار می رفت بحث های زیادی در مورد افشاگری اسنودن به وجود آمد و یک سوال بزرگ را در مورد حاکمیت اینترنت، حریم خصوصی،رسانه های اجتماعی، و سیاست به طور کلی به ذهن متبادر کرد. همه براین امر توافق دارند که افشاگری اسنودن و فاش شدن اسرار آژانس امنیت ملی این کشور مبنی بر جاسوسی اینترنتی ضربه مهلکی بر موقعیت آمریکا در مباحث اینترنتی و سایبری و حداقل موقعیت آن به عنوان کشوری که می تواند جهان را به سوی یک رژیم حقوقی رهبری کند وارد کرد. حال چطور واشنگتن می تواند در مورد هک های انجام شده توسط چین و جرایم اینترتی جهانی صحبت کند در حالی که خود میلیون ها دلار صرف کارهایی مانند این جرایم کرده است؟

ازتمام این مباحث یک سوال به ذهن متبادر می شود: آیا ما می توانیم به حکومت و حتی شرکت های خصوصی که می توانند اطلاعات دقیقی در مورد ما، علایق ما، دوستان اینترنتی مان و حتی آنچه به هم می گوییم و می نویسیم، داشته باشند اعتماد کنیم؟

احتمالا سو استفاده از این اطلاعات زیاد است. احتمال هرگونه تهدیدی وجود دارد و تازه ما در اوین گام از توسعه این پدیده جهانی یعنی اینترنت هستیم.

اینترنت مزایا و امکانات زیادی دارد. مثلا همین حالا من در اتاقی در اسلو نشسته ام و مقاله خود را می نویسم و به دفتر مجله «فارین پالیسی» می فرستم و این مطلب به سرعت نور به دست آنها میرسد. اما با همه این نقاط مثبت، اینترنت تهدیدات و را نیز به وجود می آورد.

من به عنوان فردی که از بیرون به مساله نگاه می کند می گویم که اینترنت باعث نزدیک شدن حکومت هایی مانند جمهوری خلق چین و دموکراسی هایی مانند ایتالیا و آمریکا شده است. انقلاب ارتباطات به جای قدرت دادن به فرد و وادار کردن دیکتاتورها به آزاد گذاشتن مردم، می تواند باعث نزدیک شدن دموکراسی و دیکتاتوری به یکدیگر شود.

دیکتاتوری ها از تبادل ایده ها و افکار توسط اینترنت و بسیج نیروها به این وسیله نمی توانند جلوگیری کنند و چه بسا به همین واسطه نیروهای اجتماعی بر آنها فشار و کمی به سوی دموکراسی متمایل شوند.( چنانچه در بهار اعراب دیدید)

اما در مقابل، جوامعی که به حریم خصوصی احترام زیادی قائل بودند و به شدت در برابر نظارت های حکومت وسواس نشان می دادند اینک نمی توانند در برابر وسوسه جمع آوری اطلاعات خصوصی افراد مقاومت کنند، خواه این اطلاعات را از دوربین های مدار بسته جمع کنند و خواه از کامپیوترهای شما. به این ترتیب با کمک اینترنت حکومت های اقتدارگرا ضعیف تر و از طرفی دموکراسی ها اقتدارگرا تر می شوند.

من ادعا نمی کنم که این روند امری حتمی است اما حوادث اخیر این گونه نشان می دهد. این امکان نیز وجود دارد که دولت ها با کنار گذاشتن ایده جهان متحد دیجیتالی ، مانند چین شروع به ایجاد نرم افزارهای ضد جاسوسی کنند .

آیا جهان امروز به بالاترین سطح قابلیت های اینترنت دسترسی دارد؟ من نمی توانم به این سوال پاسخ دهم و فکر می کنم که جواب این سوال را نسل من نمی دانند و باید از نسل های آینده این سوال را پرسید.

منبع: سایت اصفهان امروز

نویسنده : Stephen M. Walt

مترجم: آرین پورقدیری