زیبایی مصنوعی را نمی‌پسندم

بیشتر خانم‌ها به ظاهرشان اهمیت زیادی می‌دهند که به نظر من هیچ ایرادی ندارد. نمی‌گویم من جزو آن گروه نیستم اما حاضر نیستم برای زیبایی و زیباتر شدن هر کاری انجام دهم. خیلی‌ها به من می‌گفتند که دماغت را عمل کن...

جالب این است که بیش از همه مادرم بر این موضوع تاکید داشت؛ برخلاف بقیه مادرها که اعتقاد دارند فرزندانشان از همه زیباترند و هیچ نقصی در ظاهرشان ندارند.

شاید من اگر بازیگر نبودم، حتما این کار را می‌کردم. در بازیگری صورت بسیار مهم است و اولین عاملی است که پیش از آنکه من لب به سخن بگویم، در نظر بیننده ظاهر می‌شود. تصاویر و عکس‌هایی که از من در مجله‌ها، روزنامه‌ها یا خبرگزاری‌ها وجود دارد، تنها صورتم را به نمایش می‌گذارد پس عامل مهمی است.

اگر صورتم برایم مهم نبود، شاید مانند بسیاری از افراد بینی‌ام را جراحی می‌کردم تا زیباتر شود. ولی من این کار را انجام نمی‌دهم چون احساس می‌کنم صورتم مصنوعی می‌شود. پس از جراحی، آن صورت هرچه که هست، صورت واقعی خود من نیست. می‌ترسم تماشاچی مرا با آن قیافه جدید نپذیرد. من برای شغلم احترام زیادی قائلم و صورت من هم بخشی از وجود من است که در شغلم تاثیر زیادی دارد. به نظر من بازیگر باید بتواند با صورتش هر نقشی را بازی کند، با تمام اجزای صورتش بخندد و گریه کند.

من واقعا درک نمی‌کنم چطور می‌توان با دماغ عمل کرده، نقشی تاریخی بازی کرد یا کسی که به صورتش بوتاکس تزریق می‌کند، چطور می‌تواند برای بازی، حالت‌های مختلف غم و شادی را نشان بدهد؟ او صورتش مصنوعی است و طبیعتا بیننده با او ارتباط برقرار نمی‌کند. به نظرم این کار کسانی است که به شکل حرفه‌ای کار مدلینگ می‌کنند و زیبایی بخشی از معیارهای کاری آنهاست. حرف‌های من کلی نیست و همیشه استثنائاتی وجود دارد. هستند کسانی که صورتشان نقص‌های بزرگی دارد که اعتماد به نفس آنها را کاهش می‌دهد و مانع از حضورشان در اجتماع می‌شود. جراحی زیبایی برای این افراد جنبه‌های درمانی هم پیدا می‌کند. با این وجود و در شرایط عادی‌ من اصلا زیبایی‌های مصنوعی را نمی‌پسندم.