تنها انگیزه ام, عشق به شمشیربازی است

گفت وگو با مهدیه منتظران , تنها طلایی بعد از انقلاب

«وقتی تلاش می کنی و این تلاش ها دیده نمی شود حس خوبی نداری. کم کم انگیزه ات را از دست می دهی. شمشیربازان زن پتانسیل بالایی برای کسب نتیجه دارند اما متاسفانه امکاناتی که در اختیارشان قرار دارد، کافی نیست.» حرف های مهدیه منتظران را می خواندید. ملی پوش ۲۰ ساله تیم شمشیربازی که سال گذشته نخستین طلای شمشیربازی ایران را در مسابقات جهانی کسب کرد. اما این افتخار آنطور که باید دیده نشد البته مهدیه معتقد است علاوه بر طلای مسابقات جهانی خیلی چیزهای دیگر هم در تیم ملی زنان شمشیرباز دیده نمی شود. او معتقد است با وجود پتانسیل بالای دختران شمشیرباز، امکانات به اندازه کافی در اختیار آنها نیست و همین عامل موجب می شود، آنها نتوانند در مسابقات جهانی خوب ظاهر شوند.

مهدیه دختر خوش صحبت و خنده رویی است. با لهجه شیرین یزدی شمرده شمرده صحبت می کند و با حوصله به تمام سوالات پاسخ می دهد. او دانشجوی پزشکی است و یک آرزو دارد؛ آنطور که در ورزش توانسته موفق باشد، در حرفه پزشکی هم بتواند به درجات خوبی برسد.

▪ شمشیربازی چندان ورزش پرطرفداری در ایران نیست. چطور شد وارد این رشته شدی؟

ـ از بچگی به ورزش علاقه زیادی داشتم. به همین دلیل خانواده ام تصمیم گرفتند که برای پر کردن اوقات فراغت سه ماه تابستان مرا در کلاس های ورزشی ثبت نام کنند. تیرماه سال ۷۸ که من در کلاس پنجم دبستان بودم، به پیشنهاد یکی از مربیان ورزشم، وارد رشته شمشیربازی شدم.

▪ برای خانواده ات عجیب نبود که تو بخواهی در چنین رشته ای فعالیت کنی؟

ـ اوایل برای خود من هم شمشیربازی رشته عجیبی بود، چه برسد به خانواده و اطرافیان! فقط چون چند نفر از دوستانم قبلا وارد این رشته شده بودند، برایم جالب بود که بدانم شمشیربازی چگونه است. اوایل که شروع کرده بودم، خیلی سخت بود اما به تدریج علاقه مند شدم و ادامه دادم. البته من خانواده خوبی هم داشتم. اصلا با ورودم به این رشته مخالفت نکردند و زمانی هم که دیدند در همان سال ورودم به این ورزش، توانستم مقام سوم مسابقات قهرمان کشوری را بگیرم خوشحال شدند و بیشتر تشویقم کردند.

▪ حالا که سالهاست در این رشته فعالیت می کنی از انتخابت پشیمان نیستی؟

ـ نه به هیچ وجه. به نظرم شمشیربازی ورزشی است که اگر چند وقت تمرین کنی تازه متوجه می شوی که چقدر می تواند جذابیت داشته باشد. فقط باید یک بار امتحان کنی تا بفهمی من دقیقا چه می گویم.

▪ تو نخستین دختر شمشیرباز ایرانی هستی که توانسته ای پس از انقلاب در مسابقات جهانی مدال بگیری. در لحظه ای که مدال طلا گرفتی، چه احساسی داشتی؟

ـ واقعا خوشحال بودم. سال گذشته در مسابقات بین المللی گرجستان من نخستین طلای شمشیربازی را در بخش بانوان کسب کردم و این برایم افتخار بزرگی بود. نمی توانم بگویم تا چه حد خوشحال بودم.

▪ پیش از انقلاب در بخش زنان ما مدال داشتیم. چرا بعد از انقلاب ما تا این حد ضعیف ظاهر شدیم؟

ـ ضعیف ظاهر نشدیم . پس از انقلاب مدتی شمشیربازی تعطیل شد و به همین دلیل نتوانستیم مقام در خور توجهی به خصوص در قسمت بانوان کسب کنیم. اما در مجموع گرفتن مدال طلا در مسابقات بین المللی برای شمشیربازی اتفاق خوبی بود.

▪ گرفتن مدال طلا افتخار بزرگی برای شمشیربازی ایران بود اما بازتاب این موفقیت کم بود. چرا؟

ـ نمی دانم چرا چندان اخبار حوزه زنان در شمشیربازی مورد توجه نیست. با انکه زنان شمشیرباز سعی می کنند با کمترین امکانات موجود، این ورزش را دنبال کنند اما این بی توجهی موجب می شود که انگیزه بچه ها برای ادامه کار کمتر شود.

▪ در جای دیگری هم گفته بودی به تیم شمشیربازی زنان توجه نمی شود.

ـ بله متاسفانه توجه چندانی به شمشیربازی و به خصوص دختران شمشیرباز نمی شود. تیم ملی به یک مربی ثابت و با تجربه نیاز دارد که در حال حاضر از آن محروم مانده است. در مدت ‪ ۶‬ساله سابقه عضویت در تیم ملی متاسفانه همیشه با نبود مربی مواجه بوده ایم واعضای تیم هر کدام براساس آموخته‌ها و آموزشهای که در سطح استانهای خود فرا گرفته اند به تمرین می‌پردازند!

▪ اگر اشتباه نکنم فدراسیون در سال ۷۹، پطروسیان را به عنوان مربی تیم ملی زنان آورد و تا مدت ها وضعیت تیم ملی خوب بود. چه شد که او رفت؟

ـ راستش نمی دانم که چه شد او رفت اما با حضور او تا حدودی پایه‌ریزی در تیم ملی صورت گرفت اما بعد از او، به دلیل نداشتن مربی اردوهای تیم ملی بصورت نامنظم و با کیفیت پایین برگزار می‌شود.

▪ برای تهیه لوازم مورد نیاز تیم ملی، فدراسیون کمک می کند؟

ـ متاسفانه در اعزام‌های برون مرزی، تهیه تمام وسایل و تجهیزات بر عهده ملی‌پوشان است. در صورتی که برای تهیه این وسایل با مشکل روبه‌رو باشیم، فدراسیون تنها می‌تواند این وسایل را به صورت امانی در اختیار ما قرار دهد. البته خود فدراسیون هم برای تهیه وسایل با مشکل روبرو است. متاسفانه وسایل گران و کمیاب است در حالی که برای شمشیربازانی که به صورت حرفه ای کار می کنند، لازم است که هر از گاهی وسایلشان را عوض کنند.

▪ خیلی از ورزشکاران شهرستانی معتقدند که امکانات تهران بهتر است. تو به عنوان ورزشکاری که در شهرستان تمرین می کند این تفاوت ها را احساس کرده ای؟

ـ در بسیاری از شهرستانها به برخی از رشته ها توجه ویژه ای می شود به طور مثال در یزد به شمشیربازی توجه زیادی می کنند. با توجه به بها دادن هیات شمشیربازی یزد به رده‌های سنی پایه و تلاش این هیات جهت استعدادیابی، قهرمانان آینده تیم‌های ملی شمشیربازی نیز از این استان خواهند بود.

▪ از لحاظ تخصیص امکانات تفاوتی میان زنان و مردان شمشیرباز می بینی؟

ـ فدراسیون برای غیبت های ما در کلاس های درس و زمان امتحانات کمکی نمی کند

متاسفانه برای بانوان کمتر وقت و هزینه صرف می شود. البته با آمدن رئیس جدید فدراسیون امیدوارم که برخی از این مسائل حل شود. یکی از مهم ترین مشکلات ما برگزاری اردوهای تیم ملی است و بعد هم مشکل اعزام های برون مرزی است که تاکنون هرگز تیم کاملی از بانوان ایران ( شامل چهار نفر ) به مسابقات برون مرزی اعزام نشده‌ است.

▪ گفته می شد که چون تیم ملی شمشیربازی نمی تواند مقامی کسب کند از امکانات کمتری نسبت به سایر رشته ها هم برخوردار است.

ـ من اصلا با این حرف موافق نیستم شمشیربازی از معدود رشته‌های ورزشی است که با رعایت موازین بانوان قادر به شرکت در رقابتهای برون مرزی هستند. من فکر می کنم مسئولان دست اندرکار در این رشته ورزشی برای حل مشکلات ورزشکاران باید توجه بیشتری نشان بدهند. چرا که شمشیربازان زن ایران با توان و استعداد بالایشان می‌توانند در میادین بین‌المللی حضور خوبی داشته باشد.

▪ تو فکر می کنی در صورت مهیا شدن امکانات، زنان شمشیرباز ما می توانند در مسابقات برون مرزی موفق ظاهر شوند؟

ـ در هر صورت ما نیاز به کسب تجربه در مسابقات برون مرزی داریم. اگر امکانات کافی در اختیارمان باشد من مطمئنم که می توانیم نتیجه بگیریم.

▪ تو علاوه بر ورزش در رشته پزشکی هم درس می خوانی. این دو با هم تداخلی پیدا نمی کند؟

ـ راستش رفت و آمد از شهری که زندگی می کنم تا محل برگزاری مسابقات سخت است و باید هزینه ها را هم خودمان پرداخت کنیم. علاوه بر این ها فدراسیون برای غیبت های ما در کلاس های درس و زمان امتحانات کمکی نمی کند و من در این ارتباط همیشه با مشکل مواجه بوده ام. البته گفته اند که به تازگی بخش نامه ای صادر شده که این مشکل حل شود.

▪ فکر می کنی تا چند سال دیگر می توانی به صورت حرفه ای ورزش کنی؟

ـ نهایتا ۱۰ سال دیگر در این رشته فعالیت می کنم.

▪ مهدیه ۱۰ سال دیگرمربی شمشیربازی می شود یا در رشته پزشکی حضور مستمر خواهد داشت؟

ـ من دوست ندارم مربی شوم. بعد از ۱۰ سال ترجیح می دهم در رشته پزشکی درسم را ادامه دهم و پزشک موفقی شوم.

شبنم شکوریان