بی عدالتی در سفرهای درون شهری

۵ ۲ میلیون خودرو در تهران در حال حركت هستند این حركت تنها به واسطه بنزین و ارزانی آن ممكن شده است شاید اگر بنزین گران تر می بود, اینقدر خودرو به درون شهر و خیابان هایش هجوم نمی برد

۵‎/۲ میلیون خودرو در تهران در حال حركت هستند. این حركت تنها به واسطه بنزین و ارزانی آن ممكن شده است. شاید اگر بنزین گران تر می بود، اینقدر خودرو به درون شهر و خیابان هایش هجوم نمی برد. تنها در روزهای پایانی هفته گذشته و بر اساس آماری كه خبرگزاری مهر از مصرف سوخت در تهران اعلام كرده است، ۱۴ میلیون و ۳۰۰ لیتر بنزین در روز چهارشنبه مصرف شده است. بحث گران بودن یا ارزان بودن بنزین تقریبا به همان بحث مرغ اول به وجود آمد یا تخم مرغ تبدیل شده است، اما آنچه مسلم است اینكه، تنها ۵/۲ میلیون دارنده خودرو و خانواده هایشان از یارانه بنزین بهره می برند و مابقی جمعیت تهران كه به سبب نداشتن خودرو شخصی، به وسایل نقلیه عمومی پناه برده اند، حجم زیادی از وقت و پول خود را بابت بی بهر گی از خودرو شخصی از دست می دهند و در عین حال از یارانه بنزین و ارزانی آن بی نصیب می مانند!بنابراین عملا ما در شهرهایمان از یك بی عدالتی مزمن رنج می بریم، كما اینكه نمی توانیم در شرایطی كه خود تولیدكننده نفت و بنزین هستیم از این مزیت بی بهره بمانیم كه همچون شهروندان كشورهای خریدار این ماده سوختی از آن استفاده كنیم. آنچه از پرداختن به این بحث مرغ ابتدا به وجود آمد یا تخم مرغ حاصل می شود اینكه، نه ارزانی بنزین و دستیابی آسان به خودرو مسبب این فاجعه است و نه با گران كردن بنزین می توان مردم را از خرید وسیله نقلیه شخصی و استفاده از آن بازداشت.آنچه از این بحث به ذهن می رسد و می توان آن را مبنای یك نتیجه گیری قرار داد، اینكه در عمل مدیریت كلان كشور بدرستی نتوانسته عدالت را در زمینه حمل و نقل برقرار كند. اگر كسی درآمد بالایی داشته باشد، می تواند هم از یارانه بنزین بهره ببرد و هم از روش های حمل و نقل و بهینه. مثلا كسی كه بتواند خودرو شخصی داشته باشد، حتما می تواند از هواپیما یا قطار لوكس هم بهره ببرد، اما دیگرانی كه ندارند چه؟ البته منظور این نیست كه هر كس كه با توجه به تخصص خود حقوق اندكی می گیرد با كسی كه نسبت به تخصصش حقوق مناسب می گیرد، مساوی از امكانات بهره ببرند، اما نكته اینجاست كه اگر كسی از موهبت داشتن خودرو شخصی و تنظیم زمان خود به وسیله آن برخوردار نیست و باید ازوسایل همگانی استفاده كند، در حمل و نقل حتی حق نشستن روی صندلی را هم نداشته باشد! نگاهی به حمل و نقل درون شهری بویژه اتوبوس ها نشان می دهد كه مسافران اتوبوس های واحد نه تنها بر صندلی نمی نشینند، بلكه در طول مسیر كه بین نیم ساعت یا یك ساعت و نیم كه وقتشان را در آن سپری می كنند باید گرما، كمی هوای نامطبوع به سبب تراكم جمعیت و بسیاری مشكلات دیگر را هم متحمل شوند.بنابراین می توان دریافت كه اگر مدیریت كلان جامعه با توزیع و تنظیم بهتر منابع، شرایط استفاده از وسایل نقلیه عمومی را بهبود می بخشید، دست كم آسیب كمتری هم به آنهایی می رسید كه توان داشتن خودرو شخصی را ندارند. شاید در این حالت عدالت اجتماعی و حقوق شهروندی بیشتر تحقق می یافت.