آغاز بلندپروازی های آقای دایی

پرش سه گام در دقیقه ۸۳

۱) اولین نشانه از تصمیم گیری های منطقی اش را می شد در نوع انتخاب سیستم و انتخاب نفرات مشاهده کرد. دایی همان مردانی را به میدان فرستاد که بسیاری پیش از تقابل با عربستان گمانه زنی می کردند. در چارچوب دروازه و خط دفاع که تکلیف روشن بود، تنها در خط میانی تردیدهایی وجود داشت که دایی با انتخاب زوج آندرانیک تیموریان و جواد نکونام به نوعی علاقه اش را به بهره گرفتن از ترکیبی با تجربه نشان داد.

دایی براساس داشته های موجود خطوط هجومی تیمش را به ترتیبی چیدمان کرد که قابل پیش بینی بود. ترکیب اولیه دایی بازی را با میل به دفاع آغاز کرد و همین انگیزه باعث شد تا دروازه تیم ملی بارها تهدید شود و در نهایت در دقیقه ۳۰ سعودی ها گل برتری را وارد دروازه سیدمهدی رحمتی کنند. پس از آن اشتباه های مکرر در جناح چپ و عدم بازیسازی در میانه میدان، جاگیری های غلط در خط حمله و پرس از جلوی بی نقص عربستان، ایران را بار دیگر تا آستانه باز شدن دروازه اش پیش برد به شکلی که اگر شلهوب توپ را چند میلیمتر دقیق تر شلیک می کرد تیم ملی با پذیرفتن ۲ گل به رختکن می رفت.

۲) تیم دایی از لحظه ای که خواست گل خورده را جبران کند تا لحظه ای که گل را به ثمر رساند در فضایی میان خواستن و نتوانستن قدم زد.

فضایی برزخی و ناامیدکننده که حس تردید را به بیننده تلقین می کرد. حفره های باز در جناحین و قلب دفاع جریان بازی را به نحوی جلو می برد که ایران هر گاه به دروازه عربستان نزدیک می شد، ترس عجیبی از ضد حملات برق آسای عرب ها در دل داشت، به همین دلیل هیچ گاه جواد نکونام که تا قبل از به ثمر رساندن گل در محوطه هجده قدم حریف دیده نشد، در مسیر بازیسازی قرار نگرفت. این وضعیت البته برای بک های کناری هم وجود داشت و تا پایان بازی هیچ حرکت انسجام یافته درستی از سوی آنها در جهت بازیسازی و مشارکت در کارهای هجومی دیده نشد.

حس تکروی در ساق های فریدون زندی و مسعود شجاعی همه حرکت های رو به جلوی مردان ایران را عقیم و بی ثمر باقی گذاشت و جریان بازی به سمتی پیش می رفت که ایران به رغم تمایل فراوانش به گلزنی به جز یک صحنه که وحید هاشمیان در موقعیت سرزنی قرار گرفت هیچ گاه نتوانست از جانب مهاجمانش دروازه النجم، دروازه بان چغر عربستان را تهدید کند.

۳) جریان بازی به سمت و سویی حرکت می کند که دست ها آرام آرام به نشانه تسلیم در حال بلند شدن است. ورزشگاه ملک فهد، صدای منزجرکننده ای که از بلندگوهای ورزشگاه شنیده می شود و صداهای مهیبی که هر ازگاهی زمین را می لرزاند ایرانی ها را تا مرز خفگی پیش می برد. تابلوی تعویض بالا می رود، فریدون زندی و غلامرضا رضایی از میدان بیرون می آیند، معدنچی و خطیبی وارد میدان می شود. اندکی روند حرکتی تیم ایران تغییر می کند اما دایی برای تمام کردن کار، چشم به شاه مهره اش دارد. جباری جای تیموریان را می گیرد و از این لحظه پرده سوم از بازی آغاز ایران می شود. آهنگ هجومی تقویت می شود، مدافعان نفس می کشند و نکونام از زندان دفاعی آزاد می شود.

این آخرین حربه دایی برای فرار از لانه زنبور است. تساوی حکم پیروزی را برای ایران دارد و شاید حکم صعود به جام جهانی را! آیا اگر این استدلال دایی را باور کنیم که تساوی در بازی های خارجی و پیروزی در خانه ما را به سوی جام جهانی سوق خواهد داد می توانیم حضور چهارباره ایران در جام جهانی را جشن بگیریم جباری توپ را با شدت سانتر می کند، شجاعی توپ را با پیشانی اش نوازش می کند تا جواد نکونام تنفس را پس از ۸۳ دقیقه برگرداند. ایران یک - عربستان یک! اینجا ورزشگاه ملک فهد است. جایی که علی دایی در خط استارت مسیر تازه ای از بلندپروازی هایش قرار گرفته است.

● درس از نتیجه مساوی

شاید این جمله که: «چه خوب نبردیم!» با ذائقه و میل ما ایرانی ها همخوانی نداشته باشد و حس نامتعارفی را به شنونده منتقل کند اما برای این جمله کوتاه استدلال صحیحی وجود دارد؛ اگر آن شوت خطیبی به گل تبدیل می شد الان همه اشکالات ریز و درشت تیم ملی به نقطه قوت تبدیل می شد و کادر فنی تیم ملی هیچ گاه به دنبال رفع نقاط ضعف نمی رفت و چون برده بودیم و برنده میدانی سخت شده بودیم ایرادهایی در انتخاب و گزینش نفرات اصلی و بازی ضعیف در نیمه نخست از ذهن مان دور می شد.

امروز اما به همان اندازه که فرار از شکست ما را خوشحال می کند عدم پیروزی هم چنان حسی را به ما منتقل می کند که از خود پیروزی شیرین تر است! مرحله مقدماتی بسیار طولانی و فرسایشی است و تیم ایران اگر بخواهد با این شیوه مقابل حریفان بعدی قرار بگیرد راهی به جام جهانی نخواهد یافت. این تساوی دست کم اضطراب را در دل دایی و دستیارانش نگه خواهد داشت تا پس از این بهتر تصمیم بگیرند و در جهت رفع ایراد گام بردارند.

حمید رضا عرب