لذت حضور در بسکتبال جهانی

اهالی این رشته از تلاش بازیکنان تمجید کردند

پایان بازی‌های ایران در رقابت‌های جهانی بسکتبال ترکیه، با تعریف و تمجید اهالی این ورزش به واسطه تلاشی که بازیکنان در طول مسابقات داشتند به پایان خوشی تبدیل شد. بسکتبال جهان در این ۲ دهه پیشرفت زیادی داشته است. یکی از دلایل مهم این پیشرفت بازیکنان حرفه‌ای آمریکا هستند. به طور کلی انگیزه بازیکنان بسکتبال جهان برای راهیابی به NBA دستاوردهای فراوانی داشته است.

فیبا (فدراسیون جهانی بسکتبال) کارهای زیادی را برای توسعه بسکتبال انجام داده است که یکی از آنها برگزاری مهیج بازی‌های جهانی است. با این حال بسیاری از کارشناسان معتقدند فدراسیون جهانی هنوز در مراحل اجرایی خود با مشکلاتی روبه‌روست و با وجود در پیش‌رو داشتن NBA به عنوان یک الگوی مناسب هنوز در ساختار اجرایی خود ضعف‌های فراوانی دارد که برخی از آنها برمی‌گردد به عواملی که معمولا از کشورهای اروپای شرقی برگزیده می‌شوند. حتی در سبک بازی‌های فیبا و NBA تغییراتی وجود دارد.

در تیم‌های فیبا ما شاهد کار تیمی و تقسیم توپ هستیم، اما در NBA بازی براساس مهارت و توانایی جسمانی است. آمریکایی‌ها بعد از چند سال که دست‌شان در رقابت‌های فیبا رو شده به سمت مربیان کلاسیک رفتند، مثل مایک شیشفسکی، تا با استفاده از دانش آکادمیک این قبیل مربیان بتوانند با بازیکنانی نسبتا گروهی‌تر برابر تیم‌های جهان ایستادگی کنند. همین تغییرات در بین تیم‌های فیبا و عدم تمایل بازیکنان مطرح NBA به شرکت در مسابقات جهانی و پیشرفت بازیکنان جهان منجر به این شده که آمریکایی‌ها از سال ۱۹۹۴ به این سو در رقابت‌های جهانی از قهرمانی محروم بمانند.

در این رقابت توسعه بسکتبال، ایران در کجا قرار دارد؟ ما پس از ۶۰ سال که اولین دوره بازی‌های جهانی در بوینس‌آیرس آرژانتین برگزار شده بود، برای اولین بار به این بازی‌ها رفته بودیم که چه چیزی را ثابت کنیم؟ در استانبول ترکیه فهمیدیم تیم ما فقط به بازی‌های جهانی آمده است، اما برای این بازی‌ها فقط همین کافی نیست. بسکتبال ما هنوز ابزار و امکانات جهانی را در اختیار ندارد. همگان از فاصله ورزش آسیا در جهان باخبر هستیم بویژه بسکتبال که گل سر سبدش چین بوده که آن هم با این همه سابقه و غرور هنوز در المپیک و جهان به زحمت در جمع ۸ تیم قرار می‌گیرد یا در همان مراحل یک‌هشتم دست و پا می‌زند. چینی‌ها با همه امکاناتی که دارند و با تجربه بسیاری که از برگزاری بازی‌های جهانی و المپیک اندوخته‌اند، سرنوشت خوبی در بازی‌های فیبا ندارند. ترکیه میزبان رقابت‌های جام شانزدهم که در چند قدمی ماست، راه پیشرفت در بسکتبال و رساندن خود به قافله مدعیان را بهتر پیدا کرده است. ورزش در ترکیه توسط دولت و باشگاه‌های ورزشی حمایت و پشتیبانی شده است.

اهداف اصلی سیاست ورزش دولت، افزایش تعداد ورزشکاران، کسب موفقیت‌های بین‌المللی و آماده کردن محیط ورزشی مناسب جهت ترغیب افراد برای روی آوردن به فعالیت‌های ورزشی است و بالطبع با استعدادی که بازیکنان بسکتبال ترکیه در یک دهه اخیر از خود نشان دادند، توسعه بسکتبال یکی از اهداف مهم آنهاست. در سال ۲۰۰۱ ترک‌ها میزبان بازی‌های قهرمانی اروپا بودند و در این بازی‌ها نایب قهرمان شدند. آنها رقابت بر سر میزبانی مسابقات ۲۰۱۰ را با وجود کشورهایی مانند استرالیا، ایتالیا، روسیه، فرانسه و پورتوریکو بردند و تمامی پروازهای ۲۳ تیم دیگر جهان را به سمت آسمان شهرهای ترکیه کشاندند. ایران از چند سال قبل در زمینه‌های مختلف با ترکیه پروتکل‌های همکاری امضا کرد که آخرین آن به همین بازی‌های جهانی و سفر علی سعیدلو رئیس سازمان تربیت بدنی به ترکیه بازمی‌گردد. سعیدلو ۳ روز اول بازی‌های جهانی بسکتبال از نزدیک شاهد این رقابت‌ها بود و حالا بهتر می‌تواند درباره نیازهای بسکتبال ایران تصمیم‌گیری کند.

به صرف این‌که بسکتبال جهانی شد و بازهم با این روش‌های معمول خارج از استانداردهای بین‌المللی می‌توانیم شاهد حضور در پیکارهای جهانی باشیم، کافی نیست. بسکتبال ایران در ساخت و سازها و سالن با مشکلات زیادی روبه‌روست. سالن‌های محل برگزاری رقابت‌های جهانی ترکیه در ۴ شهر آنکارا، استانبول، ازمیر و قیصریه از تمامی امکانات بهره‌مند بودند و با گنجایش تماشاگر ۸ تا ۱۶ هزار نفر، امکانات سخت‌افزاری بسکتبال ترکیه را به نمایش گذاشتند. ما با این انباری‌هایی که هر روز از گوشه‌ای خبر افتتاح آنها به گوش می‌رسد در کجای بسکتبال دنیا قرار داریم که حالا بخواهیم به همین یک حضورمان بعد از ۶۰ سال در مهمانی تیم‌های جهان بسنده کرده و ارزیابی‌های مختلفی از شکل و چگونگی بازی‌های تیم ملی بسکتبال داشته باشیم. ما به این حضور تنها می‌توانیم افتخار کنیم و آرزوی حضور دوباره در ۴ سال آینده داشته باشیم.

افتخار کنیم پرچم ما در بین بهترین تیم‌های دنیا از طریق شبکه‌های مختلف تلویزیونی بارها و بارها نمایش داده شد تا دنیا بداند ایران در بسکتبال هم نفس می‌کشد. افتخار کنیم به این‌که ۵ شبانه روز ایرانیان با شادی بسکتبالیست‌های خود در بین مردمان سایر ملل قرار گرفتند و فرهنگ ایرانی را در بین آنها از طریق بسکتبال ترویج دادند. همان تماشاگر ایرانی که در کنار تماشاگرانی از کرواسی، اسلوونی، برزیل، تونس و آمریکا نشست، تیمش را تشویق کرد و با همان تماشاگران با صورت‌های منقش به پرچم کشورهای خود از تالار بیرون رفت تا تنها چیزی که بین آنها پایدار بماند دوستی بین ملت‌ها باشد.

محمد رضاپور