می خواهم راه بروم

آیا پل ها مکان امن مناسبی را برای قدم زدن مردم فراهم می سازند میزان راه رفتن مردم در مکان های مختلف یک شهر ارتباط مستقیمی با سیستم کیفیت محیط زیست عابران پیاده آن شهر دارد

راه رفتن یک فعالیت اساسی و اولین وسیله حرکت انسان است که به ظاهر هیچ یک از مردم قصد تغییر دادن آن را ندارند. همه دوست دارند در مکان هایی زندگی کنند که امن و لذت بخش باشد. همه انسان ها جوامعی را دوست دارند که بتوانند در آن قدم بزنند یا دوچرخه سواری کنند. بنابراین ایجاد یک محیط مناسب برای عابران پیاده تنها به معنای ایجاد یک پیاده رو نیست.

امکانات باید برای تمام عابران پیاده بخصوص معلولان و بچه ها فراهم باشد. مقامات شهری چه مشغول به ساختن بناهای جدید شوند و چه پیاده روهای قدیمی شهر را بازسازی کنند، باید با خود فکر کنند که مردم قسمت بیشتری از امور روزمره خود را از طریق راه رفتن انجام می دهند.

مردم دوست دارند در هرکجا که می خواهند قدم بزنند و حتما هم برای راه رفتن در خیابان ها دلایلی دارند، مثلا انجام امور روزمره ملاقات صمیمانه، رفتن به مغازه، بردن فرزندانشان به مدرسه و... تمام این فعالیت ها بخش مهمی از مسافرت ها را تشکیل می دهد. حدود ۸۰ درصد از همه رفت و آمدهای عابران پیاده به دلایلی غیر از مسائل کاری صورت می گیرد. اگر مردم راه نروند قطعا نشان دهنده آن است که از انجام کاری خودداری کرده اند. آیا به نظر شما دیوارها و رودخانه ها و اتوبان ها مانع از راحت قدم زدن مردم در جامعه می شوند؟

آیا پل ها مکان امن مناسبی را برای قدم زدن مردم فراهم می سازند؟ میزان راه رفتن مردم در مکان های مختلف یک شهر ارتباط مستقیمی با سیستم کیفیت محیط زیست عابران پیاده آن شهر دارد. اما وقتی این سیستم دچار ضعف شود و دیگر خبری از پیاده روهای امن در سرتاسر شهر نباشد و موانع بزرگی هم برسر راه عابرین باشد مردم هم کمتر راه می روند و آن عده کمی هم که راه می روند از امنیت جانی برخوردار نیستند. اکنون به جز بچه های زیر ۱۵ سال و مردم بالای ۶۵ سال، می توان گفت معلولین تنها گروهی از جامعه هستند که نیاز مبرم به پیاده روهای ایمن دارند.

بنابراین مقامات شهری باید تجهیزات بیشتری را برای آنها فراهم کنند. مکان هایی که اشخاص در آن قدم می زنند باید باز باشد و آنها را به سمت خود بکشاند تا اینکه خشک و خالی باشد. حضور مکان های سرسبز و امن به عابرین انگیزه بیشتری برای پیاده روی می دهد. رفت وآمد عابرین پیاده هم برای جامعه و هم خود آنها مزیت های بسیار زیادی دارد.

از دیدگاه حمل و نقل که به آن نگاه کنیم، رفت وآمد عابران موجب استفاده کمتر از وسایل نقلیه شده و در نتیجه ترافیک و آلودگی کمتری هم ایجاد می شود. از دیدگاه سلامت عمومی انسان رفت وآمد عابرین باعث افزایش فعالیت بدنی و افزایش سلامتی انسان شده و در نتیجه هزینه کمتری صرف مراقبت های پزشکی می شود.

طراحان و مقامات شهری در پی آن هستند که کیفیت محیط زیست ساخته شده را برای عابرین پیاده افزایش دهند. اکنون مطالعات بسیاری در ارتباط با رفتارهای عابران پیاده و محیط زیست ساخته شده، صورت گرفته است.

شاید برایتان جالب باشد بدانید «سرورو» و «دانکن» در نتیجه مطالعات خود دریافتند که پیچیدگی پیاده روها ارتباط مستقیمی با میزان عابران پیاده دارد. از طرف دیگر این مطالعات که به ارتباط میان موارد ذکر شده تاکید می کند باعث به وجود آمدن بحث ها و سوالات بسیار زیادی شده است که تصور رایج از رفت وآمد عابران پیاده را از بین می برد.

به همین خاطر باید دو موضوع را مورد بررسی بیشتری قرار داد؛ یکی ارتباط محیط زیست ساخته شده روی رفتارهای عابران پیاده که یا به هدف مسافرت یا تفریح انجام می شود و دیگری ارتباط میان محیط زیست ساخته شده و رفتارهای عابران پیاده که بیشتر به قصد پیدا کردن مکانی برای سکونت صورت می گیرد تا مسافرت. روشن شدن این موارد کمک بسیار بزرگی به سیاست های سیستم حمل و نقل می کند.

کمبود درک مکانی که مردم به آن نیاز دارند برای طراحان مانعی است که نمی گذارد فضای شهری بهتری را طراحی کنند. طی دهه های گذشته تحقیقات بسیاری در مورد ارتباط محیط زیست و رفتارهای گوناگون شهروندان صورت گرفت که در زمینه مطالعات شهری هدف از این مطالعات طراحی بهتر شهر و تجزیه و تحلیل آن است.

جان گل یک معمار دانمارکی در کتاب خود به نام «زندگی در میان ساختمان ها» درباره الگوهای زندگی عابران پیاده مطالب جالبی نوشته است. او به سادگی فعالیت های بیرون از خانه را به سه دسته کلی تقسیم کرده است که هر یک تاثیر متفاوتی برمحیط فیزیکی می گذارند.

۱) فعالیت های ضروری

۲) فعالیت های اختیاری

۳) فعالیت های اجتماعی.

▪ فعالیت های ضروری:

بیشتر به مواردی مرتبط می شود که انسان در انجام آنها کمتر اختیار دارد، مثل رفتن به سرکار و خریدکردن، منتظر اتوبوس و یا شخصی ماندن و به دنبال کارهای روزمره رفتن. بیشتر افراد این گروه در پیاده روها قدم می زنند. فعالیت های این گروه در کل سال و تقریبا تحت هر شرایطی صورت می گیرد. عابرین پیاده خودشان هیچ نقشی برای انتخاب این فعالیت ها ندارند.

▪ فعالیت های اختیاری:

در این مورد عابران پیاده هر وقت تمایل به انجام کاری داشتند و یا اگر وقت و مکان مناسب برای فعالیت هایشان پیدا کردند به سراغ آن می روند. این فعالیت ها شامل قدم زدن برای استنشاق هوای آزاد، پرسه زدن برای لذت بردن از زندگی، نشستن در مکان های عمومی و ... می شود.

این فعالیت ها زمانی رخ می دهد که هوا و مکان برای انجام آن کار مناسب باشد.

▪ فعالیت های اجتماعی:

در حقیقت به فعالیت هایی بازمی گردد که باعث حضور انسان ها در مکان های عمومی می شود. مثل بچه ای که در خیابان بازی می کند و یا گفت وگوهایی که مردم در خیابان انجام می دهند. مهمترین فعالیت اجتماعی دیدن مردم جامعه و ارتباط برقرارکردن با آنهاست. به گفته گًل هرگاه دو نفر با هم در یک مکان باشند، یک فعالیت اجتماعی انجام می شود.دیدن دیگران و صحبت کردن با آنها خودش یک رابطه اجتماعی است.

● نکات ایمنی برای عابرین پیاده

۱) همیشه در پیاده رو قدم بزنند. اگر پیاده رویی موجود نبود مجبور بودید از داخل خیابان اصلی عبور کنید، طوری حرکت کنید که روی شما به طرف ترافیک باشد، در این صورت هر ماشینی که از کنترل خارج می شود را مشاهده می کنید.

۲) لباس های رنگ روشن بپوشید تا رانندگان راحت تر شما را ببینند. هنگام شب بهتر است از پارچه هایی که نور را منعکس می کنند برای ژاکت، کلاه، کفش خود استفاده کنید. وقتی نور جلوی ماشین به آن می خورد نور را منعکس می کند و درنتیجه شما به راحتی دیده می شوید.

۳) از گذرگاه های عابرین پیاده عبور کنید. کنار جدول و یا خیابان بایستید. هنگام عبور از خیابان بایستید و به سمت چپ نگاه کنید، سپس سمت راست را نگاه کنید، دوباره سمت چپ را نگاه کنید، آنگاه وارد خیابان شوید. اگر از جایی رد می شوید که یک ماشین آنجا پارک کرده است مطمئن شوید که راننده ای در آن نیست. آنگاه به کنار ماشین بروید و سمت چپ و راست خود را نگاه کنید و سپس عبور کنید. هرگاه از خیابان رد می شوید دائما به ماشین هایی که عبور می کنند توجه کنید و به خاطر داشته باشید که راه بروید، ندوید.

ترجمه: آزاده هاشمی