ماجراجوئی فرانسه در خلیج فارس

اقدامات اخیر پاریس در منطقه خلیج فارس یکبار دیگر دنباله روی فرانسه از سیاستهای مداخله جویانه واشنگتن را در ذهن ها تداعی کرده است نیکلای سارکوزی رئیس جمهور فرانسه با حضور در ابوظبی پایگاه نظامی فرانسه در ابوظبی را افتتاح کرد

اقدامات اخیر پاریس در منطقه خلیج فارس یکبار دیگر دنباله روی فرانسه از سیاستهای مداخله جویانه واشنگتن را در ذهن ها تداعی کرده است . نیکلای سارکوزی رئیس جمهور فرانسه با حضور در ابوظبی پایگاه نظامی فرانسه در ابوظبی را افتتاح کرد. پایگاه مزبور « اردوگاه صلح » ! نامیده شده و توافق اولیه برای احداث آن در جریان سفر قبلی سارکوزی در یکسال و نیم گذشته به امضا رسیده بود. این پایگاه ۱۲ هکتار مساحت دارد و دارای تشکیلات دریائی هوائی و زمینی خواهد بود و نهایتا ۵۰۰ نفر را در خود جا می دهد و با یک اسکله ۳۰۰ متری به آبهای خلیج فارس متصل خواهد بود . سوابق همکاریهای فرانسه و امارات به سال ۱۳۷۴ باز می گردد که طی آن یک توافقنامه همکاری نظامی بین طرفین به امضا رسید. از آن زمان واحدهائی از ارتش فرانسه در یک پایگاه هوائی در شمال ابوظبی مستقر شده اند و گاهی تمرینات مشترکی با ارتش امارات داشته اند.

فرانسه بارها تلاش کرده از توان اقتصادی امارات برای یافتن یک بازار تسلیحاتی بمنظور فروش تجهیزات جنگی خود بهره گیری کند. فروش جنگنده های میراژ و تانکهای فرانسوی جزو دستاوردهای قبلی فرانسه محسوب می شود و درحال حاضر نیز پاریس اصرار دارد بتواند جنگنده های « رافائل » را به امارات بفروشد تا جایگزین ۶۰ فروند میراژ شوند .

واقعیت اینست که برخی کشورهای استعماری از جمله فرانسه انگلیس و آمریکا با در نظر گرفتن ظرفیتهای اقتصادی کشورهای عرب سعی دارند با دامن زدن به برخی نگرانیها چنین وانمود کنند که برای کمک به امنیت و ثبات این کشورها حاضرند دست به هر کاری بزنند و از جمله با ایجاد پایگاه نظامی در ایجاد امنیت و تقویت ثبات این کشورها نقش آفرینی کنند اما بعنوان یک اقدام عملی طبعا لازم است این کشورها به تقویت بنیه نظامی خود بپردازند و با خریدهای تسلیحاتی زرادخانه نظامی خود را آنچنان تقویت نمایند که ثبات آنها را تضمین کند!

زیرکی فرانسه در دهه های اخیر دامن زدن به همین احساس گنگ نزد دولتمردان امارات بوده است که برای امارات میلیاردها دلار هزینه در بر داشته و در عوض مشتی آهن پاره و تجهیزات غیرکارآمد فرانسوی را در اختیار آنها قرار داده است . باید پرسید امارات این تجهیزات و جنگ افزارها را برای مقابله با کدامین دشمن تدارک دیده و می بیند و اساسا حتی درصورت آنکه دشمنی در کار باشد آیا فرانسه آنروز به کمک امارات خواهد آمد و به حساب آنها با دشمن فرضی خواهد جنگید با در نظر گرفتن اینکه امارات اصلی ترین اختلافات ارضی را با همسایگان عرب خود دارد قاعدتا به مصلحت امارات نیست که با طناب پوسیده و نامطمئن فرانسوی ها به جنگ با همسایگان عرب بپردازد و خود را وارد ماجراجوئی های بدفرجام کند.

صرفنظر از این نکته با عنایت به طرحهای منطقه ای و فرامنطقه ای فرانسه احداث پایگاههای نظامی فرانسه در خلیج فارس به جاه طلبی های پاریس برای کسب اعتبار در درون « ناتو » باز می گردد که فرانسه را به نخستین کشور دارای پایگاه نظامی در خلیج فارس پس از آمریکا تبدیل کند و زمینه های دنباله روی پاریس از سیاست های مداخله جویانه آمریکا در منطقه را برای سارکوزی فراهم نماید. این امر بویژه با در نظر گرفتن مانورهای سیاسی ـ تبلیغاتی سارکوزی برای همکاری بیشتر با واشنگتن معنی و مفهوم واقعی خود را پیدا می کند و نشانگر جاه طلبی های جنون آمیز سارکوزی در طول سالهای اخیر است که حتی فریاد اعتراض رقبای سیاسی وی را نیز برانگیخته است .

واقعیت اینست که دیپلماسی فرانسه طی چندین دهه نوعی واگرائی نسبت به آمریکا را به عنوان خمیر مایه اصلی خود به همراه داشت ولی فرانسه در دوران سارکوزی سیاست چاپلوسانه و حقیرانه ای را در قبال واشنگتن بویژه در دوران بوش کوچک به نمایش گذاشت . بدین ترتیب سئوال اصلی اینست که آیا فرانسه نیز مانند انگلیس امیدوار است به « زائده سیاست خارجی آمریکا » مبدل شود پاسخ این سئوال دستکم از دیدگاه سارکوزی مثبت است ولی از دیدگاه واشنگتن هم کاملا بعید است آمریکا با رسوائیهای کنونی به دنبال یافتن یک « شریک جرم » در منطقه نباشد. بویژه آنکه انگلیس در ماجرای عراق به شدت بدنام و رسوا شد و احتمالا اوباما از اشتهای سیری ناپذیر سارکوزی برای دنباله روی از آمریکا آگاه است و برای کشاندن فرانسه به بازیهای منطقه ای دست به کار خواهد شد.

اما آیا فرانسه از دخالتهای گذشته اش سودی برده و اساسا ظرفیت و توان چنین اقداماتی را احراز کرده است قاعدتا مقامات فرانسوی از رسوائی های ناشی از اعزام ناو هواپیمابر فرانسوی « کلمانسو » به آبهای خلیج فارس در طول دوره « جنگ نفتکش ها » آگاهند و کاملا واقفند که نظامیان بزدل فرانسوی در جریان دیدار وزیر دفاع فرانسه از این هواپیمابر با التماس و گریه از وی می خواستند که آنها را از این جهنم خارج کند و نگذارد آنها بخاطر دیگران در این آبهای گرم طعمه کوسه ها شوند!

این جملات که آن روزها در مطبوعات فرانسوی نیز منعکس گردید به خوبی نشان می دهد که نظامیان عیاش فرانسوی اهل جنگ و مبارزه نیستند و اگر بودند کشور خود را در برابر نظامیان مهاجم هیتلری حفظ می کردند و از آب و خاک خودشان دفاع می کردند و نمی گذاشتند فرانسه سالها در اشغال آلمان هیتلری باشد. فرانسه در دوران سارکوزی به ماجراجوئی به هر قیمت ممکن بسیار علاقمند شده است و اگر جنگ علیه عراق در دوران سارکوزی آغاز شده بود یقینا فرانسه یکی از همدستان بوش در این جنایات بدفرجام می بود. امروز هم فرانسه با حضور در امارات به دنبال ماجراجوئی برآمده تا بلکه با این رفتار خود « کسب اعتبار » کند و قاعدتا سارکوزی از افرادی است که معتقدند « بدنامی بهتر از گمنامی است » . این پدیده نشان می دهد که جاه طلبی های سارکوزی عمدتا از جنس « خودنمائی » و « خود بزرگ بینی » است .