مخالفان آزادی

احزاب و شخصیت‌های سیاسی مخالف طرح و بسط مقوله آزادی در ایران و جامعه‌های دیگر دو دسته‌اند. یک دسته از آنها تصور غلطی از مقوله شریف آزادی دارند و معتقدند این پدیده و عنصر از جنس پدیده‌های ذهنی و فاقد قدرت و اثرگذاری در مناسبات عینی است. آنها بر پایه این تصور سراسر اشتباه، آزادی را کالا‌یی لوکس می‌دانند که توزیع و بسط آن در جامعه‌به ویژه برای اکثریت جامعه فاقد فایده است. یک گروه دیگر از سیاستمداران اما آگاهی کاملی از آزادی و نیروی فوق‌العاده موثر آن در امور واقعی مرتبط با تنظیم مناسبات اجتماعی و سیاسی دارند. این گروه به همین دلیل است که با همه قدرت مانع از بسط آزادی بیان به ویژه برای رقبای سیاسی خود و روشنفکران و گروه‌های مرجع فکری می‌شوند. جامعه ایرانی نیز از این قاعده مستثنی نیست و برخی احزاب و شخصیت‌های سیاسی ایران نیز در این دو طیف قرار دارند. در همه جامعه‌ها به ویژه جامعه‌هایی که نهاد دولتی در آن به دلیل دستیابی به سرچشمه‌های قدرت و ثروت در وضعیت فوق‌العاده نیرومندی قرار دارند تلا‌ش می‌کنند رقبا را از داشتن ابزاری که به آزادی صدای آنها منجر می‌شود محروم کنند. البته این مسئله‌ای عمومی در میان همه دولت‌هاست اما دولت فعلی دست کم در گفتار و رفتار سختگیری‌های بیشتری را نشان می‌دهد. ‌رفتار دولت با رسانه‌‌های گروهی و اطلا‌ع‌رسانی گونه‌ای است که اعتراض و انتقاد طیفی از اصولگرایان را نیز برانگیخته است. اتهام‌زنی‌های پرشمار به رسانه‌های اندک اصلا‌ح‌طلبان از سوی برخی مقام‌ها در ماه‌های گذشته و تشدید آن در هفته‌های اخیر نمی‌تواند فضای دلچسبی باشد. منتقدان دولت در همین رسانه‌های کم شمار خویش در شرایطی قرار دارند که حتی بعضی اوقات جرات ندارند آنچه بر زبان نمایندگان مجلس قانونگذاری می‌آید را به صورت کامل درج کرده و احتیاط به خرج می‌دهند. دقت در گفتارها نشان می‌دهد برخی عناصر پایین‌تر در دولت به جای کمک به تعامل کارآمد رسانه‌ای اعضای کابینه با رسانه‌ها، منتقدان و روشنفکران سعی می‌کنند ناکارآمدی خویش را با اتهام زنی به رسانه‌ها جبران کنند. وقتی کار بر طیفی از اصولگرایان که عضو مجلس قانونگذاری‌اند سخت می‌شود می‌توان حال و روز منتقدان خارج از طیف اصولگرایان را بهتر درک کرد.