از این کوبیدن چیزی عاید فوتبال نمی شود

در شرایطی که همه منتقدان تیم ملی فوتبال ایران, شمشیرها را از رو برای امیر قلعه نویی سرمربی تیم بسته اند, باید گفت که از کوبیدن و دراز کردن سرمربی جوان و البته بلندپرواز تیم ملی چیزی عاید فوتبال ایران نمی شود

در شرایطی که همه منتقدان تیم ملی فوتبال ایران، شمشیرها را از رو برای امیر قلعه نویی سرمربی تیم بسته اند، باید گفت که از کوبیدن و دراز کردن سرمربی جوان و البته بلندپرواز تیم ملی چیزی عاید فوتبال ایران نمی شود. البته بیان این مساله به معنای دفاع از امیر قلعه نویی نیست، چه اصولاً قلعه نویی اسیر ضعف در تصمیم گیری و تاکتیک های بعضاً اشتباه خود شد تا تیم ملی فوتبال ایران با نسل طلایی خود بسوزد.

نسلی که شاید زمان بکشد تا بازیکنانی نظیر مهدی مهدوی کیا، علی کریمی، وحید هاشمیان، جواد نکونام و ... متولد شده و به پختگی دوران بازیگری خود برسند. در جام ملت ها پیشاپیش همه از قهرمانی تیم ایران می گفتند و همه چیز نیز به ظاهر برای قهرمانی فراهم شده بود. آنالیزورهای متعدد به منظور ارزیابی رقبای خطرناک، ماساژور، پزشک و دستیاران مختلف از پیر و جوان، اما افسوس که نتوانستیم از پتانسیل های بالای تیمی در مالزی بهره برداری لازم را به عمل آورده و به جمع ۴ تیم برتر جام چهاردهم راه یابیم.

امیر قلعه نویی را مقصر می دانیم، اما در جای خود و نباید دامنه انتقادها و کوبیدن ها به گونه یی باشد که این مربی جوان از هستی و فعالیت مربیگری ساقط شود. این را هم در نظر بگیرید که این القاب ژنرال، جادوگر و ... را نیز خودمان به فوتبالیست ها می دهیم تا در برهه یی دیگر نیز با نرسیدن دست مان به دامن این بازیگر ها، فوتبال را در هاله یی از شرایط کاذب به تماشا بنشینیم. قلعه نویی مغلوب تصمیم گیری اشتباه خویش در مقابل کره شد تا حالا همه به وی تاختن آغاز کنند.

شاید او اگر در جا به جایی مهره ها و استفاده از توان مهره های جوان هوشمندی به خرج می داد، تیم در همان ۹۰دقیقه نسخه کره جنوبی را می پیچید. به هر حال امروز قلعه نویی در قامت یک مربی شکست خورده دیوارش کوتاه است و باید با نفرین بر بخت و اقبال بد خود، نظاره گر به رخ کشیدن توان مدیریتی دیگران باشد.

موضوعی که قلعه نویی خود با بیان «فرار بازیکنان بزرگ از زدن ضربه پنالتی» زمینه آن را به دست جماعت منتقد داده است. به هر حال فراموش نکنیم که امیر قلعه نویی در شرایطی سخت پذیرای هدایت تیم ملی شد و اینک نباید همه چیز را به فراموشی سپرده و از هر طرف پیکان حملات کوبنده را متوجه او سازیم. حکایت،«حکایت یک کشمش گرمی و یک غوره سردی» نباید بشود که به یکباره از مقابله با مربیان خارجی، تغییر مسیر داده و در مقابل مربیان داخلی و نماینده آنان- قلعه نویی- جبهه بگیریم.

باید فرصت داد و همه چیز را آنی و در کوتاه مدت انتظار نداشت.

یقیناً هر مربی خارجی نیز برای تشکیل یک تیم خوب و قدرتمند شدن آن نیاز به چند سال کار دارد و نمی توان انتظار داشت که با آمدن یک مربی خارجی، اتفاقات خارق العاده یی در فوتبال ایران رخ دهد. فوتبالی که درد آن، نداشتن برنامه های بلندمدت است و به روزانه کارکردن و مقطعی اندیشیدن عادت دیرینه دارد. پس منطقی و بی غرض به قضاوت بنشینیم تا حداقل طرحی نو برای برون رفت از وضعیت موجود اندیشه کنیم. طعنه و کنایه و پیش کشیدن پرونده مختومه «برانکو» چاره ساز نیست و نباید خود را گول زد.

حجت الله اکبرآبادی