پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
مجله ویستا

سیره رضوی؛ از زندگی ات راضی باش


سیره رضوی؛ از زندگی ات راضی باش

امام رضا(ع) در حدیثی می فرمایند: کسی که شکر نعمت مخلوقان را به جای نیاورد، شکر خداوند را به جای نیاورده است.
قدرشناسی و سپاس از خصایل نیک اخلاقی و سنن به یادگار مانده از سیره پیامبران …

امام رضا(ع) در حدیثی می فرمایند: کسی که شکر نعمت مخلوقان را به جای نیاورد، شکر خداوند را به جای نیاورده است.

قدرشناسی و سپاس از خصایل نیک اخلاقی و سنن به یادگار مانده از سیره پیامبران و پیشوایان دین می باشد که بسیار مورد تأیید و تأکید قرآن قرار گرفته است. به جرأت می توان گفت از ابتدایی ترین مقدمات و محرکات ایمان و عمل صالح، برخورداری از روحیه ای شاکر و قدر شناس در برابر خداوند و خلق او می باشد، چرا که انسان تا زمانی که قدرت درک و شناخت لطف و محبت اشخاص هم سطح خود را نداشته باشد، به هیچ عنوان قادر به شناخت محبت و لطفی بسیار بالاتر از حد خود نخواهد بود. وقتی کسی جلو پای خودش را نمی بیند، چگونه می توان از او انتظار داشت فرسنگها جلوتر را ببیند.کسی هم که لطف و محبت هم ترازان خود را نمی بیند، نمی تواند محبت و لطف الهی را ببیند و یا قدر بشناسد.

با این حساب، اولین انگیزه انسان برای انجام نیکیها، دیدن خوبیها و خیرات و الطاف دیگران است که در ابتدا تحسین آدمی را سبب شده و بعد در وجود او شور و اشتیاق می آفریند و انگیزه ایجاد و سرانجام پای او را به دشت بیکرانه احسان و نیکی باز می کند. این بیکرانگی در واقع آغاز سیر صعودی انسان است در رسیدن به نیک ترین صورت هستی و یافتن سرچشمه و منبع همه نیکیها و برکات عالم. مانند این مثل معروف که می گویند مردی که کوه را از جای کند، همان کسی بود که با برداشتن سنگریزه ها آغاز کرد.یعنی باید در کارها همیشه از جای کوچک شروع کرد. با این توضیح، معنای فرمایش علی(ع)، روشن تر می شود آنجا که می فرماید: ستایش برای خدائی است که حمد و ستایش را به نعمتها و نعمتها را به شکر پیوند داد.

انسانی که چشم خود را به روی نعمتهای الهی می گشاید و در صدد شناخت و معرفت آنها برمی آید، خود را از بی تفاوتی می رهاند و معرفت و شناخت هم برای آدمی مثل چراغ عمل می کند که وقتی نور آن را به پیرامون خویش می اندازد ، خود را در میان و احاطه این نعمتها می یابد؛ نعمتهایی که تاکنون متوجه شان نبوده است یا اصلاً در صدد شناخت و درکشان برنیامده است.

در واقع، این نگاه شاکرانه و سپاسگزارانه است که نعمتهای پیرامونمان را بیشتر می نماید و معرفت این همه نعمت، خضوع و خشوع و شکر آدمی را بیشتر می کند.چه زیبا حمد و ستایش خود را به نعمتهایش پیچانیده و نعمتهایش را به شکرپیوند داده است. با این حساب، می توان نتیجه گرفت کسانی که رضایت بیشتری از پیرامون خود دارند، همان کسانی اند که شکر بیشتری بر زبانشان جاری است و معرفت بیشتری نسبت به خداوند دارند.

همین طور، کسانی که لطف و محبت خلایق را بهتر درک می کنند و سپاس می گذارند، در مسیر قرب الهی نیز موفق ترند و قاطع تر قدم بر می دارند و برعکس، گروهی که رضایت کمتری نسبت به خداوند در نهاد خود دارند، شکر کمتری هم بر زبانشان جاری است و معرفت کمتری نسبت به خداوند دارند. از این رو، با خلق او نیز ناسپاس ترند و جسورانه برخورد می کنند.



همچنین مشاهده کنید