یك روح یازده نفره یا یازده روح یگانه

آدم های استثنایی, رفتاری استثنایی هم دارند این نكته بعد از گل وین رونی به نیوكاسل كاملاً واضح و آشكار بود چرخشی كه او به توپ داد, بی نظیر بود شاید جا داشته باشد كه یك فیزیكدان كاتی كه به توپ داده شد را بررسی كند كه چطور یك پا می تواند آنقدر هنرمند باشد كه چنین گلی بزند اما بحث سر گل رونی نیست

واكنش او بعد از گل آنقدر عادی بود كه تعجب هر كسی را برانگیخت. حكایت ژوزه مورینیو هم به همین ترتیب است. تیمش امشب با لیورپول بازی دارد اما او طوری رفتار می كند كه انگار هیچ اتفاقی نیفتاده و مثلاً باید با تیمی از دسته اول بازی كند. همین رفتار عجیب او توجه را به سمت خودش جلب می كند. چرا آدمی كه تا همین چند هفته پیش تیتر اول مطبوعات بود، برای این دیدار سكوت اختیار كرده؟ چرا دیگر خبری از آن مصاحبه های جنجالی نیست؟ همین رفتارهای متناقض است كه ذهن را وارد چالشی جدید می كند كه این بار در ذهن مرد پرتغالی چه می گذرد. همه اینها در حالی است كه رافا بنیتس مثل همیشه كار خودش را می كند و كاری به هیچ كس ندارد. تقابل دو مربی كه فصل قبل جزو موفق ترین مربیان اروپا بودند، در این دو بازی و در قالب دو تیم انگلیسی می تواند جذابیت ها را علاوه بر داخل زمین به خارج آن هم بكشد. تفاوت های اخلاقی این دو سبب شده تا امروز اكثراً چلسی را با مورینیو بشناسند اما لیورپول همیشه لیورپول است. اصالت باشگاه فراتر از این است كه همه فدای رافا بنیتس شود. جالب اینجاست كه خبرنگار آبزرور در گفت وگو با او به صحنه هایی اشاره كرده كه در فیلم آنالیز بعد از بازی مورد بحث قرار می گیرند. امی لارسن از بنیتس پرسیده كه وقتی تصویر خود را روی صفحه تلویزیون می بینید، چه می كنید؟ گفته: «سریع آن صحنه را رد می كنم!»

این در حالی بوده كه مرد اسپانیایی در بیان این كلام اندكی هم سرخ شده است! در اینكه او خوش تیپی مورینیو را ندارد، شكی نیست و اینكه مثل مرد پرتغالی جاه طلب هم نیست، نه به طور كامل اما تا حدود زیادی با واقعیت جور درمی آید. بالاخره یكی از فینالیست های لیگ قهرمانان امسال انگلیسی است اما قهرمانی احتمالی هر یك از این دو تیم قطعاً نه تنها برای انگلیسی ها بلكه برای هیچ كدام از هواداران بی طرف دنیا هم یكسان نیست. قهرمانی چلسی، رنگ و لعابی پرتغالی دارد. كسی كه به یكباره به اسطوره بدل می شود، مورینیو است نه تری و لمپارد و حتی آبراموویچ. مورینیو با این قهرمانی بزرگ و بزرگ تر می شود و از اینكه هست، مغرورتر. غرور او در نوع خودش مثل هر رفتار دیگرش جذاب است اما بحث افراط چیزی است كه با قهرمانی او در اروپا وارد صحنه می شود. قهرمانی لیورپول، نه قهرمانی یك تیم بلكه قهرمانی یك ملت است كه كاخ اولیگاركهایی چون آبراموویچ را به سخره می گیرد. بنیتس با این قهرمانی مشهورتر می شود اما برد «قرمزها» می تواند ماهیت واقعی فوتبال را روشن كند: «فوتبال واقعی، یك بازی ۱۱ نفره است.» ۱۱ نفری كه یك روح دارند، نه یك نفری كه ۱۱ روح را حبس كرده است.