سلاطین دنیای کاغذی

قرار شده از دوستی قدیمی بنویسم از مسعود بهبهانی نیا از نویسنده یی توانا که همواره تمام سعی و تلاش خود را به کار بسته تا آنچه می نویسد بر جان و روح مخاطبانش بنشیند مسعود عزیز همیشه در پی کسب تجربیاتی نو است

قرار شده از دوستی قدیمی بنویسم؛ از مسعود بهبهانی نیا. از نویسنده یی توانا که همواره تمام سعی و تلاش خود را به کار بسته تا آنچه می نویسد بر جان و روح مخاطبانش بنشیند. مسعود عزیز همیشه در پی کسب تجربیاتی نو است. شاید به همین دلیل بود که وقتی شنیدم مشغول نگارش فیلمنامه کارآگاهان است، متعجب نشدم. او نمی خواهد به ورطه تکرار بیفتد و این مساله یی ساده نیست. این فرار از تکرار یک هنرمند و به خصوص یک فیلمنامه نویس سخت است و طاقت فرسا، باید جست وجوگر باشی، به تحقیق بپردازی و مطالعه . مسعود بهبهانی نیا همه اینها را دارد به اضافه اشراف مثال زدنی بر جامعه شناسی. آثارش هیچ گاه نوشته هایی بی روح و بی هدف نبوده اند. هرگز حوصله بیننده اش را سر نبرده اند. او بیش از اینکه در فیلمنامه اش به فاکتوری متعهد باشد، به پیامی که قرار است به مخاطب القا کند، پایبند است.

آثار او همیشه از این قاعده بهره برده اند، اما شاید شمایی که امروز این یادداشت را می خوانی، از مسعود عزیز خاک سرخ آقای حاتمی کیا را به یاد بیاوری و نرگس آقای مقدم را. دو کاری که نمی دانم چرا کمی مورد کم لطفی قرار گرفتند. نقد از هر نوعش برای بهتر شدن یک هنرمند، به نظر من ضروری است. اما گاهی هنرمندان باارزشی را که نمی خواهند پرحاشیه و خبرساز باشند آزار می دهد. به گمانم دست کم در نرگس چنین رخ داد. شاید به این خاطر باشد که خود من هم در نرگس سهم کوچکی داشتم و بیشتر در جریان نقدها قرار می گرفتم.

نرگس از نوشته یی منسجم برخوردار بود. آدم هایش درست نوشته شده بودند. قصه اش حرف خیلی ها بود و هست. خود من این را به چشم دیدم، بسیاری باور داشتند که من محمود شوکت ام، مردم کوچه و خیابان بازخواستم می کردند که چرا با نرگس چنین می کنی و با بهروز چنان،

من از شما این را می پرسم، مگر چند مجموعه داشته ایم که اینچنین باشند؟ شنیده ام فردی از مسعود شکایت کرده که شوکت را از زندگی من گرفته یی، این یعنی خلق درست شخصیت ها. نرگس پر حادثه بود اما چگونگی حل هیچ کدام از گره هایش برای مخاطب قابل پیش بینی نبود. از یاد نبرده ام که نقل مجلس مجله ها شده بود پیش بینی داستان نرگس.

این که امروز می بینم، روزنامه اعتماد به سراغ نویسنده یی رفته که همیشه از مصاحبه و درگیری و حاشیه فراری بوده، خوشحالم می کند. گمان می کنم کار بجایی است. خوب است که مردم بدانند، عده یی ماه ها خود را در یک اتاق حبس می کنند تا فیلمنامه سریالی متولد شود. به نظرم جالب است اگر بدانند اکثر اوقات آنها شیفته شخصیت هایی می شوند که مدت ها پیش در تخیلات نویسندگان به دنیا آمده اند، رشد یافته اند، زندگی کرده اند و به حل مشکلات شان پرداخته اند. شاید برایشان جالب باشد که دنیایی که آنها از کادر مربع مستطیل تلویزیون هفته ها به تماشایش می نشینند، ماه ها پیش از این روی صفحات کاغذ دو بعدی تولد یافته است، آن هم با چه ریاضتی ....

حسن پورشیرازی