به فکر نسل بعدی باشیم

گفت و گو با دختر اسکواش باز ایران

وقتی وارد سالن اسکواش می شوی، شور و هیجان خاصی بین بازیکنان است. این رشته شاید تا چند سال پیش شناخته شده نبود و تعداد اندکی در آن فعالیت داشتند ولی هم اکنون افراد زیادی در سالن های اسکواش و کلاسهای آموزشی شرکت دارند. اسکواش رشته ایست شبیه به تنیس ولی با این تفاوت که دو بازیکن در کنار یکدیگر و با ضربه زدن به توپ برای برخورد با دیوار روبرو با هم بازی می کنند. سرعت، هوش و زرنگی بازیکن در این رشته بسیار بیشتر است.

هر کدام از تنیسورهایی که وارد این رشته شده اند دیگر حاضر به بازگشت نیستند. حال با توجه به این استقبال، آیا بازیکنان این رشته در شرایط خوبی به سر می برند؟ سوالی است که برای یافتن پاسخش به سراغ سحر صارمی (اسکواش باز مطرح ایرانی) می رویم.

▪ چند ساله اسکواش بازی می کنی؟

ـ ۵ سال است که اسکواش بازی می کنم.

▪ چرا اسکواش رو انتخاب کردی؟

ـ راستش همه چیز اتفاقی بود. من قبلا تنیس بازی می کردم و حتی اسم اسکواش رو هم نشنیده بودم تا اینکه فهمیدم این رشته هم هست و خیلی شبیه تنیسه.

▪ با توجه به اینکه شبیه تنیسه، چرا تنیس رو ادامه ندادی؟

ـ آخه هیجان و سرعتی که اسکواش داره، برام شیرین تر بود.

▪ هوش چقدر در این رشته مهمه؟

ـ خیلی. قدرت تصمیم گیری بالایی هم می خواهد. باید در یک ثانیه تصمیم بگیری که چی کار کنی، اگر فکرت داخل زمین نباشد، نمی توانی کار کنی. این ورزش استراتژی بالایی می خواهد.

▪ پس می توان گفت اسکواش ورزش افراد باهوش است. درسته؟

ـ بله واقعا همینطور است.

▪ خوب، پدر و مادرت هم ورزش می کنند؟

ـ مادرم تنیس بازی می کند.

▪ نظر آنها راجع به انتخاب تو چیست؟

ـ خوب وقتی می بینند من به این رشته علاقمندم آنها هم مخالفت نمی کنند.

▪ تمریناتت را چگونه پیگیری می کنی؟

ـ یک روز در میان ساعت ۱۲ تا ۲ تمرین می کنم.

▪ این زمان برای تمرین کافی است؟

ـ نه، باید زمان بیشتری گذاشت.

▪ مربی داری؟

ـ نه. نه تنها من بلکه هیچ کدوم از بچه ها مربی ندارن و همه خودمان تمرین می کنیم.

▪ در مسابقات بین المللی هم شرکت کرده ای؟

ـ بله. اسفند پارسال در مسابقات بین المللی سوئیس به عنوان اولین نماینده ایران با حجاب مسابقه دادم.

▪ نتیجه اش چه شد؟

ـ دور اول استراحت خوردم و دور دوم ۳ بر صفر از حریف فرانسوی باختم.

▪ در این مسابقات بدون مربی بودی؟

ـ بله و با هزینه شخصی رفتم.

▪ یعنی فدراسیون کمک نکرد؟

ـ نه، فقط رضایت دادند که شرکت کنم.

▪ قبل از تو کسی به مسابقات بین المللی نرفته بود؟

ـ بعضی از بچه ها خودشان رفته بودند ولی من اولین نماینده با حجاب بودم.

▪ وضعیت این ورزش را در ایران چطور می بینی؟

ـ خیلی ضعیف. کشورهای دیگر مخصوصا در بخش بانوان خیلی خوب کار می کنند. البته در سالهای اخیر ما نیز پیشرفت داشته ایم ولی پیشرفت ما با آنها قابل مقایسه نیست. چیزی که کمی امیدوار کننده است تعداد بازیکنان جذب شده به این رشته اند.

▪ تیم ملی داریم؟

ـ درحال حاضر تیم ملی منسجم، برنامه ریزی خوب و مربی نداریم. خودمان با هم تمرین می کنیم ولی با این واضاع پیشرفتی نخواهیم داشت. در مسابقاتی که رفته بودم بازیکنان کشورهای دیگر غیر از مربی، مربی بدنساز و پزشک هم داشتند ولی ما حتی مربی و ساعت تمرین خوب هم نداریم.

▪ در تیم های باشگاهی چطور؟ مربی نداریم؟

ـ متاسفانه نه. مثلا من که در تیم تهران هستم با بچه های دیگر تمرین می کنیم.

▪ با این وضعیت باید چه کار کنیم؟

ـ نمی دانم ولی زیبا پرویز از پاکستان را که به مدت یکسال برایمان آوردند، پیشرفتمان عالی بود. حداقل می توانند مربی برای کوتاه مدت برایمان بیاورند.

▪ این مشکل را به مسئولین گفته اید؟

ـ جداجدا. هر کدام از بچه ها گفته اند ولی فایده ای ندارد.

▪ با این اوضاع پیشنهادی داری؟

ـ به عقیده من باید بیشتر سرمایه گذاری شود تا بتوانیم پیشرفت داشته باشیم ولی دیگر برای تیم بزرگسالان کار کردن منطقی نیست و باید بیشتر روی تیم زیر ۱۹ سال کار شود تا نتیجه بگیریم.

▪ این طوری شما نمی سوزید؟

ـ البته هرزمانی برای شروع خوب است. اگر برای ما هم کار کنند، غنیمت است ولی اگر منطقی فکر کنیم برای اینکه آینده را بسازیم باید زیر بنایی کار کنیم.