شروع افسانه ریورپلاته

حتی ثانیه های واپسین روزهای سال ۱۹۸۰ به كام هواداران بود ریورپلاته با نتیجه ۷ بر صفر ریسینگ كلاب را مغلوب نمود و از دسته دوم به سطح اول فوتبال آرژانتین صعود كرد

قرار نبود در آن عصر ماه می سال ۱۹۰۱ كنار ایستگاه راه آهن «فروكاریل اوستا» اتفاق خاصی رخ دهد. مردمی كه بی خیال و سرخوش هرازگاهی از فروشگاه ها و مغازه های قدیمی بوینس آیرس به بیرون سرك می كشیدند تا شاهد یك نمایش انگلیسی باشند، این موضوع را ثابت می كردند. به هر حال اتفاق جدید، دردی از دردهای این جوانان بیكار و آن خانواده های فقیر دوا نكرد. باشگاه ریورپلاته از همان ابتدای تأسیس متعلق به طبقه اشراف بود.

به طور دقیق این تیم درروز۲۵ می ۱۹۰۱ توسط انریكه سالوارزا، انریكه بالزا، پولیدوبارد، خوزه توت، لیوریوراتو، خوآن بونینو، آلبلادو سبالوس و لوئیز خوآریكو تأسیس شد. آنها ابتدا ۲ تیم كاملاً متفاوت را تشكیل دادند اما در ادامه «لیوریوراتو» رییس جمع، رؤیای ساخت یك تیم بزرگ را عملی نمود و ریورپلاته را به دنیای فوتبال معرفی كرد.او « لئوپولیدوبارد» را به عنوان اولین رییس باشگاه برگزید.داستان انتخاب نام باشگاه حكایت خاص خود را داشت.

ریورپلاته در زبان انگلیسی به معنای « رودخانه نقره ای» است كه شاید با الهام از فضای سبز منطقه و رودخانه همیشه جاری پایتخت آرژانتین برگزیده شد.تیم تازه تأسیس در گیرودار این مسایل فلسفی، از هدف خود دور شده بود و تا روز ۳۰ آوریل ۱۹۰۵ هیچ مسابقه رسمی انجام نداد. در آن تاریخ آنها كار خود را با حضور در رقابت های دسته سوم آغاز كردند. ریورپلاته در اولین بازی رسمی ۳ بر ۲ مغلوب شد. روز ۷ می همان سال،قرمز و سفیدهای رودخانه نقره ای، ۴ بر ۳ اولین برتری تاریخ باشگاه را جشن گرفتند.

● شروع افسانه ریورپلاته

حتی ثانیه های واپسین روزهای سال ۱۹۸۰ به كام هواداران بود. ریورپلاته با نتیجه ۷ بر صفر ریسینگ كلاب را مغلوب نمود و از دسته دوم به سطح اول فوتبال آرژانتین صعود كرد. تركیب جادویی موروتوی، مسینا و پیلیتانو چشم سایر رقبا را از تعجب گرد كرد.این تیم تازه صعود كرده روز ۲ می ۱۹۰۹ ، ۵ بر صفر كوئیلمس را از پیش رو برداشت و برای اولین بار لیگ آماتور آرژانتین را فتح كرد. به طور كلی فوتبال آرژانتین تا دهه ۵۰ كاملاً غیرحرفه ای دنبال می شد.

ریورپلاته این فرصت را مغتنم شمرده و با ارایه زیباترین بازی ها، قلب هواداران فوتبال را ربود. وقتی فدراسیون فوتبال دستور داد چمن و ظرفیت استادیوم ها افزایش یافته و استاندارد شود، «ریور» بزرگترین دردسر رامتحمل شد.آنها برای بهره گیری از شور هواداران مجبوربه ساخت استادیوم ۱۴هزارنفری (كه در آن زمان برای كشوری مثل آرژانتین ركورد بود) شد.

مسؤولان باشگاه كه متعلق به طبقه مرفه بوینس آیرس باشكوه بودند، برای نشان دادن عظمت تیم بالادست های پایتخت با صرف هزینه ای گزاف ورزشگاه جدید را ساختند. یك نتیجه افراط در خرج كردن خوشی است و سر دیگر فقر. ریور هر ۲ را تجربه كرد. ابتدا با آن مراسم افتتاحیه حسرت برانگیز و سپس با ورشكستگی كامل! « كارلوس پیسله» از راه رسید و با خرید ریور پلاته شبح ورشكستگی را از اطراف بوینس آیرس دور كرد.از آن پس به خاطر ولخرجی های این رییس، باشگاه را میلیاردرها نامیدند. ریور در سال ۱۹۳۲ ، ۱۰۵هزار پزو خرج كرد و بهترین ستارگان فوتبال كشور را گرد هم آورد. پول از همان زمان هم حلال مشكلات بود. تیم با بازی های جادویی «فریه را» كه ۴۳ گل به ثمر رساند (او با مبلغ ۳۵ هزار پزو راهی تیم شده بود) عنوان قهرمانی لیگ رابه دست آورد.

● اولین سوپر كلاسیكو

ریور و بوكا اولین صفحه داستان هزار و یك شب نفرت را نگاشتند. در یكی از روزهای سال ۱۹۳۳ ، ۲ رقیب، یكی با لباس های قرمز و سفید سرمایه دارها و دیگری با پیراهن زرد و مشكی سنتی كارگران و مهاجران، رویاروی یكدیگر قرار گرفتند.برخورد عقاید مختلف، عصر داغی را البته به كام ریورپلاته رقم زد. ریور اولین سوپر كلاسیكو را با نتیجه ۳ بر یك به سود خود خاتمه داد. هنوز اندك زمانی تافرا رسیدن روزهای طلایی باقی مانده بود و باشگاه همچنان به ركورد خریدهای خود افتخار می كرد. در دهه ۴۰ اروپا تحت تأثیر دیوانگی های هیتلر در آتش جنگ می سوخت اما در آتلانتیك، فریاد روی سكوها زده می شد.

در فصل ۱۹۴۱ ـ ۱۹۴۰ ریور با اختلاف ۴ امتیاز نسبت به سن لورنزو مقام قهرمانی لیگ را به دست آورد. یك فصل بعد این افتخار تكرار شد.عناوین قهرمانی و نایب قهرمانی، پی درپی از آن ریورپلاته می شد. عصر طلایی امتداد داشت و ورود یك چهره افسانه ای نام باشگاه را فراتر از آرژانتین به گوش اروپای جنگ زده رساند. او، آلفردو دی استفانو بود كه در سال ۱۹۴۷ به جمع سفید و قرمزها پیوست و با ۲۷ گل زده عنوان قهرمانی لیگ را از آن تیم جدید خود كرد. درخشش ریورپلاته در دهه ۵۰ به افسانه رئال مادرید برنابئو در اروپا، طعنه می زد. این تیم از فصل ۱۹۵۲ تا ۱۹۵۷ ، ۵ بار مقتدرانه بر بام فوتبال آرژانتین ایستاد.

یك سال قبل از شروع این قهرمانی های زنجیره ای یك اروگوئه ای به نام والتر گومز با مبلغ ۷۵۰ هزار پوند راهی باشگاه شد.برای تیم دی استفانو، آرژانتین و آمریكای جنوبی، كوچك به نظر می رسید. قرمز و سفیدها راهی سفر اروپایی شدند و طی نمایش های خیره كننده، ۶ پیروزی، ۷ تساوی و یك باخت را رقم زده و سربلند به خانه بازگشتند. ریورپلاته در جریان این سفر، ۴ بر ۳ منچسترسیتی را شكست داد و به عنوان اولین آرژانتینی پیروز، در خانه یك تیم انگلیسی معرفی شد. ریور دستاورد دیگری نیز داشت: برتری ۴ بر ۳ مقابل رئال مادرید؛ قهرمان افسانه ای ۵ دوره پیاپی لیگ اروپا!

● این موفقیت ها بر تعداد هواداران

قرمز و سفیدپوش افزود. به طور مثال طی یك آمارگیری، تعداد هواداران باشگاه ۶۰ هزار نفر تخمین زده شد. به هر حال تیم پرطرفدار پایتخت آرژانتین در سال های ،۱۹۵۵ ۱۹۵۶ و ۱۹۵۷ ، ۳ مقام قهرمانی لیگ را به چنگ آورد. پایان دهه طلایی باشگاه با۲ اتفاق تلخ و شیرین به پایان رسید:

از یك سو « عمر سیوری» بزرگ راهی باشگاه شد و از سوی دیگر « آنخل آمادئو لابورونا» روز ۱۲ اكتبر ۱۹۵۹ پس از انجام ۵۱۴ بازی و ۲۹۲ گل زده در سن ۴۱ سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی كرد. مقام نایب قهرمانی فصل ۱۹۶۰ تنها دستاورد بزرگ تیم در دهه ۶۰ محسوب می شد. پس از یك دوره طلایی، خزان از راه رسیده بود.

● سقوط و در ادامه صعود

ارقام خرید باشگاه از هزار به میلیون ارتقا یافته بود اما طی كردن فاصله مقام دوم تا پله اول به این سرعت انجام نشد. ریور در جام لیبرتادورس می درخشید اما از قهرمانی در لیگ خبری نبود. وقتی آنها بر پنارول (رقیب دیرینه تیم های آرژانتینی) غلبه كردند، خشم و كینه طرفداران بوكا فوران كرد. در جریان یكی از بزرگترین تراژدی های تاریخ فوتبال آرژانتین «سوپركلاسیكو»ی فصل بعد به صحنه درگیری هواداران ۲ تیم تبدیل شد۷۱. كشته و ۶۶ زخمی حاصل اغتشاش روی سكوها بود. ریور بی اعتنا به این وقایع در حسرت كسب جام های بین المللی می سوخت.

در پایان فصل ۱۹۶۸ عده ای از بزرگان تیم خداحافظی كردند. پایان رومانتیك دهه ۶۰ با آغاز تراژیك دهه ۷۰ توأم شد.ریور تا سال ۱۹۷۵ در انتظار قهرمانی در لیگ ماند. با حضور یك ناجی، تحول كاری نشدنی تلقی نمی شد. آنخل لابورونا به قحطی ۱۸ ساله باشگاه پایان داده و قرمز و سفیدها را به مقام قهرمانی لیگ فصل ۱۹۷۵ رساند، هر چند آنها در فینال جام لیبرتادورس مغلوب «كروزیرو»ی برزیل شدند.تب جام جهانی سراسر آرژانتین را فرا گرفته بود. این دما در سال ۱۹۷۸ به ۴۰ درجه رسید.

هیچ كس از باشگاه سخن نمی گفت؛ دیكتاتور بزرگ تنها می خواست جام در خانه نگه داشته شود. این اتفاق صورت گرفت و بیش از همه ریورپلاته مسرور شد.فیلول، لوكه، پاسارلا، اورتیز و آلونسو اعضای ریورپلاته در تیم قهرمان جهان بودند. به هر حال قرمز و سفیدها این بار در مرحله نیمه نهایی لیبرتادورس بر بوكاجونیورز غلبه كرده و تا فتح جام پیش رفتند، هر چند در لیگ مغلوب سن لورنزو شدند. این دوران به دانیل پاسارلا تعلق داشت؛ مردی كه همراه آرژانتین جام جهانی را بالای سر برده و از اركان تیم بزرگ در سال های دهه ۷۰ و ۸۰ محسوب می شد.

در ادامه ماریو كمپس نیز با مبلغ ۴ میلیون دلار به جمع سایر ملی پوشان ریورپلاته پیوست اما حتی حضور او نیز نتوانست آنچه مقدر شده بود را تغییر دهد. ریور در فصل ۱۹۸۳ یكی از بدترین فصول تاریخ خود را پشت سر گذاشت و تنها سقوط نكرد. مسؤولان باشگاه خیلی زود دست به كار شدند. نتیجه چه شد؟ پلاته در سال ۱۹۸۵ لیگ را فتح كرد و در ادامه با غلبه بر« آمریكا كالی» كلمبیا برای اولین بار لیبرتادورس، با ارزش ترین جام فوتبال آمریكای جنوبی را نیز به ویترین افتخارات باشگاه افزود. قصه به قسمت های خوبی رسیده بود. ریورپلاته در توكیو یك بر صفر استوابخارست را از پای درآورد و فاتح جام بین قاره ای شد. پس از فتح آرژانتین، آمریكای جنوبی و جهان، نوبت به آمریكای شمالی رسید.

پلاته به این جام هم رحم نكرد. آنها با غلبه بر آلیولنز از كاستاریكا به فصل رؤیایی خود ادامه دادند. سال باشكوه اهالی رودخانه نقره ای در فصل ۱۹۹۰ رقم خورد. با ستارگانی چون زاپاتا آستراده، هكتور انریكو، خوزه بورلی و روبن داسیلوا، آسمان باشگاه در دهه ۹۰ نورانی شد. در سال ۱۹۹۱ ریور در فینال جام لیبرتادورس مغلوب كروزیرو شد. ۳ فصل بعد «انزو فرانچسكولی» بازگشت و «آمریكیو» با هدایت تیم، رؤیای كسب هفتمین قهرمانی را عملی كرد. «میلیونرها در جعبه شكلات غوطه ور شده اند» این عبارت تیتر «یك» پرتیراژترین روزنامه آرژانتینی بود.

● یك بازی تاریخی

ریور در سال ۱۹۹۵ جام لیبرتادورس را فتح كرد و راهی رقابت با یوونتوس شد. «مارچلو سالاس» تك ستاره تیم، ادعا می كرد یك تنه تیم ایتالیایی را مغلوب خواهد كرد اما در میدان مسابقه برتری یك بر صفر یووه یك حقیقت محض بود. چاره ای نبود. ریور باید بلند می شد چه با پول و چه به كمك شور هواداران. طبق معمول این اتفاق زود رخ داد.

طی فصل ۱۹۹۷ تیم آرژانتینی ۲ بر یك سائوپائولو را مغلوب كرد و برای چندمین بار جام بین قاره ای را برد. ریور طی این ۲ سال ۵ جام مختلف را به كلكسیون افتخارات خود افزود. همان طور كه نسل جدید به نمایندگی پابلو آیمار و خاویر ساویولا از راه می رسیدند، بازیكنان قدیمی و آنهایی كه ردپای درخشانی از خود به جای گذاشته بودند، از تیم خداحافظی كردند. تا روز ۲۵ می ۲۰۰۱ هیچ اتفاق خاصی رخ نداد.

در این روز باشگاه صدمین سال تأسیس خود را جشن گرفت. به همین مناسبت هواداران باشگاه با تشكیل یك اجتماع ۱۰۰ هزارنفری از میدان «اوبلیسكو»ی بوینس آیرس تا استادیوم مونومنتال پیاده روی كردند اماآن سال یكی از بی ثمرترین دوران باشگاه بود؛ چرا كه قرمز و سفیدها حتی یك جام را نیز كسب نكردند. مربع طلایی شامل اورتگا، آنخل، آیمار و ساویولا نیز نتوانستند در ۱۰۰ سالگی باشگاه شورآفرین شوند. آندرس دی الساندرو و فرناندو كاوناگی نابغه های جدید باشگاه بودند. با وجود آنها ریور تا مرحله یك چهارم نهایی جام لیبرتادورس بالا آمد.

حضور یك مربی جدید به نام لئوناردو آستردا (بازیكن سابق باشگاه) دوای دردهای به ظاهر بی درمان ریور نشد. آنها رفتند و رفتند تا اینكه با پیروزی ۳ بر یك مقابل بوكاجونیورز بار دیگر برتری خود را اثبات كردند. به نظر می رسد مردان رودخانه نقره ای به دریای طلایی پرتاب شده اند.