میاستنی‌گراو در یک نگاه

میاستنی گراو، بیماری مزمنی است که مشخصه آن ضعف عضلانی و خستگی سریع عضلات ارادی است. ضعف عضلانی به تدریج روبه وخامت می‌گذارد و ممکن است همه عضلات ارادی را درگیر کند.
این بیماری …

میاستنی گراو، بیماری مزمنی است که مشخصه آن ضعف عضلانی و خستگی سریع عضلات ارادی است. ضعف عضلانی به تدریج روبه وخامت می‌گذارد و ممکن است همه عضلات ارادی را درگیر کند.

این بیماری اغلب عضلات صورت، چشم‌ها، دست‌ها و پاها و عضلات مسوول جویدن، بلعیدن و تنفس را درگیر می‌سازد. هرچه عمل یک عضله بیشتر تکرار شود، ضعف عضلانی هم تشدید می‌شود. در میاستنی‌گراو، عضلات به شکل متناسب روزهای خوب و بدی را پشت‌سر می‌گذارند. البته احتمال بهبود و دوام آن تا چند ماه هم وجود دارد در موارد نادر، مشکلات مربوط به تنفس و بلع وخیم‌تر شده و به مراقبت‌های اورژانسی نیاز پیدا می‌کنند. میاستنی‌گراو، نوعی بیماری خود ایمنی است یعنی آنتی‌بادی‌هایی که بدن در حالت طبیعی برای مقابله با عوامل عفونی تولید می‌کند، ماده‌ای شیمیایی موسوم به استیل کولین، تکانه‌های عصبی را به عضلات منتقل می‌سازد. در مناطق خاصی از عضلات، موسوم به پیوندگاه‌های عصبی، عضلانی، گیرنده‌هایی حضور دارند که این تکانه‌ها را دریافت کرده و عضله را وادار به انقباض می‌کنند، چنین سازوکاری این امکان را به شما می‌دهد تا برای مثال، قاشق را به سمت دهان خود ببرید. در میاستنی‌گراو، نوعی گسستگی میان اعصاب و عضلات شما وجود دارد و به دلایل نامعلومی، این بیماری دستگاه ایمنی شما را وادار به تولید آنتی‌بادی‌هایی می‌کند که بسیاری از جایگاه‌های مخصوص گیرنده‌های عصبی، عضلانی را تا ۸۰ درصد بلوک یا تخریب می‌کنند.

با کاهش این جایگاه‌ها، عضلات پیام‌های عصبی کمتر دریافت می‌کنند که ضعف آنها را به دنبال دارد. غده تیموس، بخشی از دستگاه ایمنی که در قفسه سینه و زیر استخوان جناغ واقع شده، می‌تواند تولید این آنتی‌بادی‌ها را تحریک کرده یا تداوم بخشد. این غده که در دوران شیرخوارگی بزرگ است، در افراد بالغ سالم به تدریج فشرده و کوچک می‌شود. اما برخی از مبتلایان به میاستنی‌گراو دارای تیموس بزرگ هستند. حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد افراد مبتلا به این بیماری، تومورهایی در غده تیموس پیدا می‌کنند. میاستنی‌گراو بیشتر در زنان ۲۰ تا ۴۰ سال و مردان بالای ۶۰ سال مشاهده می‌شود. برای تشخیص این بیماری، یک نشانه کلیدی ممکن است پزشک را به فکر این بیماری بیندازد، آن هم ضعف عضلانی است که با استراحت بهتر می‌شود. آزمون‌هایی که برای تایید این تشخیص انجام می‌شوند عبارت‌اند از معاینه عصبی، نوار عضله، آزمایش خون برای بررسی از نظر وجود آنتی‌بادی خاص. هیچ درمان قطعی برای میاستنی‌گراو وجود ندارد اما درمان موقتی آن به دوره‌هایی از بهبود منجر می‌شود. در دوره‌ای بحرانی، افراد مبتلا ممکن است آن‌قدر ضعیف شوند که برای تنفس و بلع غذا نیاز به کمک پیدا کنند اما چنین مشکلی به ندرت بیشتر از چند هفته طول می‌کشد. به افراد مبتلا به این بیماری توصیه می‌شود که کارهای روزمره را طوری برنامه‌ریزی کنند که بتوانند از انرژی عضلانی خود حداکثر استفاده را ببرند و در طول روز چند نوبت به آنها استراحت داده شود. از آنجایی که فشار عصبی می‌تواند شرایط را بدتر کند، سعی کنید از موقعیت‌هایی که اضطراب بی‌مورد ایجاد می‌کند، پرهیز کنید و از اعضای خانواده و دوستان تقاضا کنید تا شما را در به حداقل رساندن سطح فشار عصبی کمک کنند. در برخی از موارد، برداشتن غده تیموس می‌تواند سبب درمان این بیمار می‌شود. این عمل اغلب در جوانان صورت می‌گیرد زیرا غده تیموس با افزایش سن کوچک می‌شود و البته مانند هر عملی، برداشتن تیموس هم مخاطراتی در پی دارد.