خشونت در ورزشگاه ها; معضلی اجتماعی

ورزشگاه ها به مثابه محلی برای خالی کردن انرژی آن هم به شکل مطلوب و مثبت اش می باشد در حالی که اکنون می رود که به ورطه ای برای خالی کردن عقده های اجتماعی و روانی به شکل خشونت فیزیکی و کلامی تبدیل شود

بروز خشونت های فیزیکی و کلامی در محیط ورزشگاه ها و استادیوم ها خصوصا در بازی های فوتبال دیگر به یک امر عادی و معمول در جامعه ما تبدیل شده است. ورزشگاه ها به مثابه محلی برای خالی کردن انرژی آن هم به شکل مطلوب و مثبت اش می باشد در حالی که اکنون می رود که به ورطه ای برای خالی کردن عقده های اجتماعی و روانی به شکل خشونت فیزیکی و کلامی تبدیل شود. به طور مشخص در شرایط کنونی شاهد آن هستیم که در اکثر بازی های فوتبال که هزاران نفر به عنوان تماشاگر در آن شرکت می کنند به طور قطع همواره مواردی از خشونت را مشاهده خواهیم کرد. این امر در حالی است که دیگر معطوف کردن عاملان این خشونت ها تنها به یک عده اندک و اطلاق عنوان نخ نما شده "تماشاگر نما" به آنان جواب گوی واقعیت نیست. واقعیت آن است که دیگر لااقل خشونت کلامی تبدیل به یک اپیدمی شده که عده زیادی از تماشاگران آن را انجام می دهند. شعار های

غیراخلاقی و نا متعارف آن چنان تکرار شده که اگر روزی در ورزشگاه ها این شعار ها سرداده نشود باید تعجب کنیم. متاسفانه در چند ماه اخیر شاهد بروز گسترده خشونت فیزیکی نیز بوده ایم (نمونه بارز آن بازی آخر لیگ برتر بین پیروزی و سپاهان بود) که این امر می تواند زنگ خطر جدی تری را برای جامعه ما به صدا در آورد. در این جاست که لزوم یک بررسی جدی و نقد موشکافانه این پدیده نه چندان خوشایند که می تواند علاوه بر تا ثیر گذاری منفی در کارکرد های مثبت ورزشگاه ها و مجامع عمومی ورزشی این مراکز را تبدیل به میادین جنگ و عقده گشایی کند. که همین امر موجب تاثیر گذاری های منفی تر و عمیق تر در بطن کلیت جامعه جوان ما می شود. به همین دلیل است که باید به ریشه یابی مقوله خشونت در اشکال گوناگون در ورزشگاه ها بپردازیم. البته در این مقال تنها به اشارتی گذرا به چند دلیل عمده به بروز این خشونت ها بسنده می کنیم.

یکی از عمده ترین دلایل بروز رفتار های خشونت آمیز در ورزشگاه ها آن است که جای دیگری برای خالی کردن انرژی هزاران جوان جامعه ما وجود ندارد. همواره محدودیت های بی شماری برای شادی کردن و خالی کردن انرژی جوانان در جای جای جامعه وجود دارد. در این جاست که انرژی متراکم شده هزاران جوان تبدیل به عقده های سرکوب شده ای می شود که هم چون دمل چرکین در ورزشگاه ها سر باز می کند. از آن طرف به خاطر نبود آموزش و تجربه نکردن رفتار های جمعی و شادی جمعی جوانان نمی توانند اصولی و درست به شادی کردن به صورت مثبت در ورزشگاه ها بپردازند و متاسفانه به خاطر نبود الگو های مادی و فرهنگی لازم بعضا شاهد فحاشی های دسته جمعی هستیم که فاجعه بار آن است که حتی بعضا کودکان و نوجوانان نیز در این فحاشی های دسته جمعی شرکت فعال دارند! این روند تا آن جایی پیش رفته که برخی از جوانان و نوجوانانی که در دیگر مکان های عمومی به هیچ وجه از الفاظ رکیک و یار فتار های خشونت آمیز استفاده نمی کنند در جو ورزشگاه به این کار مبادرت می ورزند. دیگر دلیل عمده این معضل بزرگ اجتماعی را می توان نبود امکانات رفاهی و مادی متناسب با نیاز جوانان و متناسب با شخصیت و کرامت شهروندی آنان در ورزشگاه ها دانست. نبود سکو های مناسب و صندلی های راحت، اسف بار بودن وضعیت سرویس های بهداشتی و آب خوری ها، مناسب نبودن مواد غذایی و گران بودن اقلام خوراکی، عدم وجود فضای مناسب برای شادی کردن در ورزشگاه ها، عدم وجود امکانان مناسب حمل و نقل و شاید ده ها مورد ریز و درشت دیگر از این دست، همه و همه دست به دست هم می دهند که بر نارضایتی جوانان حاضر در ورزشگاه ها بیفزایند و همین امر بر بروز رفتار های خشونت آمیز در میان آنان مزید بر علت می شود. به نظر می رسد برای بهتر شدن وضعیت ورزشگاه ها باید به این معضلات پاسخ های درست و مسوولانه ای داد و صرفا با فرافکنی این معضل بزرگ به امور نخ نما شده ای مثل عدم وجود فرهنگ در جامعه ما یا وجود اندک تماشاگر نما ها نمی توان از پاسخگویی فرار کرد از آن طرف پاسخگویی مسوولانه برای حل این معضلات امری فراتر از دستورالعمل های سنتی و عقب مانده ای که تنها سعی در کنترل و محدودیت و بعضا سرکوب خواست جوانان دارد، می باشد.

نویسنده : مهرداد شاکری